27 Aralık 2017 Çarşamba

Elizabeth Bishop / Insomnia

INSOMNIA

The moon in the bureau mirror
looks out a million miles
(and perhaps with pride, at herself,
but she never, never smiles)
far and away beyond sleep, or
perhaps she's a daytime sleeper.

By the Universe deserted,
she'd tell it to go to hell,
and she'd find a body of water,
or a mirror, on which to dwell.
So wrap up care in a cobweb
and drop it down the well

into that world inverted
where left is always right,
where the shadows are really the body,
where we stay awake all night,
where the heavens are shallow as the sea
is now deep, and you love me.

Elizabeth Bishop





INSOMNIO

La luna en el espejo de tocador
contempla (tal vez orgullosa
de sí misma, pero jamás se sonríe)
millones de millas
en la distancia y más allá del sueño,
o quizá duerma de día.

Si el Universo la abandonara,
ella lo mandaría al infierno
y encontraría una extensión de agua,
o un espejo, donde morar.
Envuelve pues tus cuitas con una telaraña
y tíralas en el pozo

a ese mundo invertido
donde la izquierda es siempre la derecha,
donde las sombras son en realidad el cuerpo,
donde nos quedamos despiertos toda la noche,
donde el cielo es tan llano como el mar
es ahora profundo, y donde tú me amas.

Elizabeth Bishop





UYKUSUZLUK

Dolabın aynasına yansıyan ay
dışarı, milyonlarca mil öteye
(belki de gururla, ama hiç
gülümsemeden kendine),
uzağa, uykudan ötelere bakıyor,
ya da belki gündüzleri uyuyor.

Terkettiği için onu Evren
canın cehenneme diyecektir ona
ve su parçası ya da ayna
bulup oraya yerleşecektir.
Bir örümcek ağı örüp tasasına
onu bir kuyuya atacaktır.

solun her zaman sağ olduğu
gölgelerinse aslında gövde,
bütün gece uyanık kaldığımız
göklerin deniz kadar sığ
şimdi de derin olduğu ve senin
beni sevdiğin o ters dönmüş dünyaya.

Elizabeth Bishop

Çeviri: Cevat Çapan


Elizabeth Bishop

24 Aralık 2017 Pazar

Gabriela Mistral / La madre

LA MADRE

Vino mi madre a verme; estuvo sentada
aquí a mi lado, y, por primera vez en
nuestra vida, fuimos dos hermanas que
hablaron del tremendo trance.

Palpó con temblor mi vientre y
descubrió delicadamente mi pecho. Y al
contacto de sus manos me pareció que
se entreabrían con suavidad de hojas
mis entrañas y que a mi seno subía la
honda láctea.

Enrojecida, llena de confusión, le hablé
de mis dolores y del miedo de mi carne;
caí sobre su pecho; ¡y volví a ser de
nuevo una niña pequeña que sollozó en
sus brazos del terror de la vida!

Gabriela Mistral - (Poemas de las madres)





THE MOTHER

My mother came to see me; she was sitting here beside me, and, for the first time in our lives, we were two sisters, talking about the tremendous event.

Tremblingly, she felt my belly, and she gently uncovered my breast. At the touch of her hand it seemed to me my insides were half opening with the gentleness of leaves, and a milky wave was rising through my breast.

Flushed, full of confusion, I told her about my worries and about how I feared my own flesh; I dropped onto her breast, and once again I was the little girl who sobbed in her arms, terrified of life!

Gabriela Mistral

Translated by Stephen Tapscott





ANA

Anam görmeye geldi beni; oturdu yanı-başıma, ve hayatımızda ilk defa o ürkü-veren an hakkında konuşan iki kız-kardeş gibiydik.

Titreyerek duyumsadı karnımı ve açtı göğüslerimi usulca. Ve elleriyle dokunurken duyumsadım açıldığını içimin usulca ve bir süt dalgasının memelerime yükseldiğini.

Kızararak ve şaşkın bir şekilde anlattım O’na ağrılarımı ve bedenimdeki ürküyü; bağrına gömdüm sonra başımı ve kollarında ölesiye ağlayan küçük bir kız oldum yeniden.

Gabriela Mistral (1899-1957)

[1945 Nobel Edebiyat Ödülü]

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy


Gabriela Mistral

19 Aralık 2017 Salı

The Joy of Writing / Wislawa Szymborska

The Joy of Writing

Why does this written doe bound through these written woods?
For a drink of written water from a spring
whose surface will xerox her soft muzzle?
Why does she lift her head; does she hear something?
Perched on four slim legs borrowed from the truth,
she pricks up her ears beneath my fingertips.
Silence - this word also rustles across the page
and parts the boughs
that have sprouted from the word "woods."

Lying in wait, set to pounce on the blank page,
are letters up to no good,
clutches of clauses so subordinate
they'll never let her get away.

Each drop of ink contains a fair supply
of hunters, equipped with squinting eyes behind their sights,
prepared to swarm the sloping pen at any moment,
surround the doe, and slowly aim their guns.

They forget that what's here isn't life.
Other laws, black on white, obtain.
The twinkling of an eye will take as long as I say,
and will, if I wish, divide into tiny eternities,
full of bullets stopped in mid-flight.
Not a thing will ever happen unless I say so.
Without my blessing, not a leaf will fall,
not a blade of grass will bend beneath that little hoof's full stop.

Is there then a world
where I rule absolutely on fate?
A time I bind with chains of signs?
An existence become endless at my bidding?

The joy of writing.
The power of preserving.
Revenge of a mortal hand.

Wislawa Szymborska - (From "No End of Fun", 1967)

Translated by S. Baranczak & C. Cavanagh





La alegría de escribir

¿A dónde corre, a través del bosque escrito, esta cierva escrita?
¿A beber del agua escrita
que copiará su hocico como papel carbón?
¿Por qué levanta la cabeza, habrá oído algo?
Apoyada en cuatro patas prestadas por la verdad
por debajo de mis dedos aguza los oídos.
Silencio, esta palabra también susurra sobre el papel
y retira
las ramas causadas por la palabra “bosque”.

Sobre la hoja blanca acechan para saltar
letras que pueden combinarse mal,
frases que acosan
y ante las cuales no habrá salvación.

Hay en una gota de tinta una reserva considerable
de cazadores que apuntan, con un ojos entrecerrado,
preparados para bajar por la empinada pluma,
para cercar a la cierva, dispuestos a disparar.

¿A dónde corre, a través del bosque escrito, esta cierva escrita?
¿A beber del agua escrita?

Olvidan que esto no es la vida.
Aquí rigen otras leyes, negro sobre blanco.
Un abrir y cerrar de ojos durará tanto como yo desee,
permitirá ser dividido en pequeñas eternidades,
llenas de balas detenidas al vuelo.

Si lo ordeno, nunca sucederá nada aquí.
En contra de mi voluntad no caerá ni una hoja,
ni se doblará una brizna de hierba bajo el peso de una pezuña.

¿Existe, pues, un mundo
sobre el que tengo un dominio absoluto?
¿Un tiempo que ato con cadenas de signos?
¿Una existencia infinita a mis órdenes?

La alegría de escribir.
La posibilidad de hacer perdurar.
La venganza de una mano mortal.

Wisława Szymborska





Yazmak Hazzı

Nereye koşuyor yazdığım ormanın içinde, şu yazdığım ceylan?
İçmek için mi şu yazdığım suyu
burnunun karbon kağıdı gibi kopyasını çıkaran?
Neden başını kaldırıyor, bir şey mi duydu?
Gerçek hayattan ödünç alınan dört ayağının üstünde
doğrulmuş, kulaklarını dikiyor arasında parmaklarımın.
Sessizlik, evet, bu sözcük bile hışırdıyor kağıdın üzerinde
ve aralıyor “orman” kelimesinden doğup çatallanan dalları.

İşte ellerinden asla kurtulamayacağı
kötü eşleştirilmiş harfler, izini süren cümleler,
beyaz sayfanın üzerinde pusuya yatmış
üzerine atılmak için yolunu gözlemekteler.

Epey nişan almış avcı bulunur bir damla mürekkepte,
bir gözlerini kapatmış beklerler, elleri tetikte
doğrultulan kalemin ucundan dökülmek için,
ceylanın etrafına mevzilenip ateş etmek isteğiyle.

Bunun hayat olmadığını unutuyorlar ama.
Başka kanunlar işler burada, beyaz üzerine kara.
Bir göz açıp kapamak yalnızca benim istediğim kadar sürer
ve sayısız kurşunun havada durup beklediği
küçük sonsuzluklara bölünebilir bu süre.
Ben olur demeden asla bir şey olmaz burada.
Tek bir yaprak bile düşmez benim isteğim dışında,
tek bir tutam ot bile ezilmez bir toynağın altında.

Kaderini benim belirlediğim bir dünya da var o zaman?
İşaretlerden zincirlerle bağladığım bir zaman da var?
Benim buyruklarımla işleyen sınırsız bir hayat da var?

İşte yazmak hazzı.
Kalıcı yapma şansı.

Wisława Szymborska


Wisława Szymborska in Kraków 1980

15 Aralık 2017 Cuma

Due / Cesare Pavese

DUE

Uomo e donna si guardano supini nel letto:
i due corpi si stendono grandi e spossati.
L’uomo è immobile, solo la donna respira più a lungo
e ne palpita il molle costato. Le gambe distese
sono scarne e nodose,nell’uomo. Il bisbiglio
della strada coperta di sole è alle imposte.

L’aria pesa impalpabile nella grande penombra
e raggela le gocce di vivo sudore
sulle labbra. Gli sguardi delle teste accostate
sono uguali ma più non ritrovano i corpi
come prima abbracciati. Si sfiorano appena.

Muove un poco le labbra la donna, che tace.
Il respiro che gonfia il costato si ferma
a uno sguardo più lungo dell’uomo. E la donna
volge il viso accostandogli la bocca alla bocca.
Ma lo sguardo dell’uomo non muta nell’ombra.

Gravi e immobili pesano gli occhi negli occhi
al tepore dell’alito che ravviva il sudore
desolati. La donna non muove il suo corpo
molle e vivo. La bocca dell’uomo s’accosta.
Ma l’immobile sguardo non muta nell’ombra.

Cesare Pavese





TWO

Man and woman watch each other lying in bed:
their two bodies stretched out wide and exhausted.
the man is still, only the woman takes long breaths
that quiver her ribs. The legs distended
are bony and knotted in the man's. The whispers
from the sun-covered street are foisted on them.

The air hangs impalpable in the heavy shadow
and freezes the drops of living sweat
on the lips. The gazes from the adjoining heads
are identical, but they no longer find each other's bodies
as when they first embraced. They nearly touch.

The woman's lips move a little, but do not speak.
The breathing that swells the ribs stops
at the longest gaze from the man. The woman
turns her face close to the man's, lips to lips.
But the man's gaze does not change in the shadow.

Heavy and still weigh the eyes within eyes
at the warmth of the breath that revives the sweat,
desolate. The woman does not move her body,
supple and alive. The lips of the man come close
but the still gaze does not change in the shadow.

Cesare Pavese

Translated by Linh Dinh





DOS

Hombre y mujer se miran supinos en el lecho:
ambos cuerpos se extienden grandes y agotados.
Está el hombre inmóvil, tan sólo la mujer respira hondamente
y su blanco costado palpita. Las piernas extendidas
del hombre son enjutas y nudosas. El susurro
de la calle bañada por el sol bulle tras los postigos.

El aire pesa impalpable en la densa penumbra
y congela las gotas de vivo sudor
en los labios. Las miradas de las cabezas arrimadas
son idénticas, pero ya no encuentran los cuerpos
abrazados, como antes. Se rozan apenas.

Mueve algo sus labios la mujer, que calla.
La respiración que la hinca el costado se contiene
ante una mirada más persistente del hombre. La mujer
vuelve el rostro acercando una boca a la otra.
Pero la mirada del hombre no cambia en la sombra.

Graves e inmóviles pesan los ojos en los ojos,
bajo la tibieza del aliento que reaviva el sudor,
desolados. La mujer no mueve su cuerpo
blanco y vivo. La boca del hombre se acerca.
Pero la mirada inmóvil no cambia en la sombra.

Cesare Pavese


Photo by Olga Komarova

6 Kasım 2017 Pazartesi

Dopo / Cesare Pavese

DOPO

La collina è distesa e la pioggia l'impregna in silenzio.

Piove sopra le case: la breve finestra
s'è riempita di un verde più fresco e più nudo.
La compagna era stesa con me: la finestra
era vuota, nessuno guardava, eravamo ben nudi.
Il suo corpo segreto cammina a quest'ora per strada
col suo passo, ma il ritmo è più molle; la pioggia
scende come quel passo, leggera e spossata.
La compagna non vede la nuda collina
assopita nell'umidità: passa in strada
e la gente che l'urta non sa.

Verso sera la collina è percorsa da brani di nebbia,
la finestra ne accoglie anche il fiato. La strada
a quest'ora è deserta; la sola collina
ha una vita remota nel corpo più cupo.
Giacevamo spossati nell'umidità
dei due corpi, ciascuno assopito sull'altro.

Una sera più dolce, di tiepido sole
e di freschi colori, la strada sarebbe una gioia.
E' una gioia passare per strada, godendo
un ricordo del corpo, ma tutto diffuso d'intorno.
Nelle foglie dei viali, nel passo indolente di donne,
nelle voci di tutti, c'è un po' della vita
che i due corpi han scordato ma è pure un miracolo.
E scoprire giù in fondo a una via la collina
tra le case, e guardarla e pensare che insieme
la compagna la guardi dalla breve finestra.

Dentro il buio è affondata la nuda collina
e la pioggia bisbiglia. Non c'è la compagna
che ha portato con sé il corpo dolce e il sorriso.
Ma domani nel cielo lavato dall'alba
la compagna uscirà per le strade, leggera
del suo passo. Potremo incontrarci volendo.

Cesare Pavese - (Lavorare Stanca)





DESPUÉS

Está tendida la colina y la lluvia la embebe en silencio.

Llueve sobre las casas: la angosta ventana
se ha llenado de un verde más fresco y desnudo.
Mi compañera estaba tendida junto a mí: la ventana
estaba vacía, nadie miraba, estábamos desnudos.
En esos momentos su cuerpo secreto camina por la calle
con ese andar suyo, pero el ritmo es más flojo; la lluvia
cae como su andar, ligera y fatigada.
Mi compañera no ve la colina desnuda,
amodorrada en la humedad: transita por la calle
y la gente que topa con ella no lo sabe.

Al atardecer,
la colina está surcada por capas de niebla,
la ventana acoge incluso su vapor. A esta hora,
la calle está desierta; la solitaria colina
tiene una vida remota en el cuerpo más sombrío.
Yacíamos fatigados en la humedad
de los dos cuerpos, cada cual amodorrado sobre el otro.

De hacer una tarde más agradable, con tibio sol
y con frescos colores, la calle sería algo precioso.
Da gusto caminar por la calle, gozando
un recuerdo del cuerpo, pero con todo difuso alrededor.

En las hojas de las alamedas, en el paso indolente de las mujeres,
en las voces de todos, hay parte de la vida
que ambos cuerpos olvidaron, pero que es asimismo un milagro.
Y descubrir, al final de la calle, la colina
entre casas y mirarla y pensar que a mi lado
mi compañera la mira por la angosta ventana.

La desnuda colina se ha hundido en la oscuridad
y la lluvia murmura. No está la compañera
que consigo se llevó el dulce cuerpo y la sonrisa.
Pero mañana, en el cielo lavado del alba,
la compañera saldrá por las calles, ligera
en su andar. Si queremos, podremos encontrarnos.

Cesare Pavese - De “Trabajar cansa”





SONRA

Yağmur sessizce ıslatıyor uzayıp giden tepeyi
Evlerin üstüne yağıyor: daracık pencere
dipdiri, çırılçıplak bir yeşille doldu.
Benimle birlikte uzanmıştı sevgili: pencere boştu,
hiç kimse bakmıyordu, çırılçıplaktık.
Yürüyor şimdi yolda onun gizemli gövdesi
adımlarının yumuşak uyumuyla; yağmur iniyor,
bitkin ve hafif o adımlar gibi.
Görmüyor sevgili, çıplak tepeyi
yağmurun dinginliğindeki; geçiyor yoldan
insanların ona dokunduğunu bilmiyor.

Akşama doğru
soluyuşları duyuluyordu pencerede
tepeyi saran sis bulutlarının. Yol şimdi
bomboş, ıpıssız; yaşanmışlığı var
Kopkoyu gövdesinde bu yalnız tepenin.
Uzanmıştık bitkin, iki gövdenin ıslaklığında
dingin her biri diğerinin üzerinde.

Yolda gezinmek bir sevinçtir
diri renklerin ve ılık güneşin yumuşacık
akşamında tadarak gövdenin
içe yayılmış anılarından birini.

İki gövdenin de unuttuğu arı bir tansık;
yaşam var biraz herkesin sesinde
yollardaki yapraklarda, kadınların uyuşuk adımlarında.
Ve aşağıda bir yolun dibinde bulmak
evlerin arasındaki tepeyi, ve ona bakıp
düşünmek sevgilinin de birlikte baktığını
daracık pencereden.

Karanlığa gömülü çıplak tepe
ve mırıldanan yağmur. Burada değil kendisiyle
birlikte yumuşak gövdesini ve gülümseyişini
götüren sevgili. Ama yarın tan ağarırken
yıkanmış göğün altında yola çıkacak
adımlarının hafifliğinde. Karşılaşabileceğiz, isteyerek.

Cesare Pavese - ("Çalışmak Yorar" adlı kitabından)

İtalyancadan çeviren: Alp Denizaşan


Photo by Olga Komarova

3 Kasım 2017 Cuma

Grito hacia Roma / Federico García Lorca

GRITO HACIA ROMA

(DESDE LA TORRE DEL CHRYSLER BUILDING)

Manzanas levemente heridas
por finos espadines de plata,
nubes rasgadas por una mano de coral
que lleva en el dorso una almendra de fuego,
Peces de arsénico como tiburones,
tiburones como gotas de llanto para cegar una multitud,
rosas que hieren
Y agujas instaladas en los caños de la sangre,
mundos enemigos y amores cubiertos de gusanos
caerán sobre ti. Caerán sobre la gran cúpula
que untan de aceite las lenguas militares
donde un hombre se orina en una deslumbrante paloma
y escupe carbón machacado
rodeado de miles de campanillas.

Porque ya no hay quien reparte el pan ni el vino,
ni quien cultive hierbas en la boca del muerto,
ni quien abra los linos del reposo,
ni quien llore por las heridas de los elegantes.
No hay más que un millón de herreros
forjando cadenas para los niños que han de venir.
No hay más que un millón de carpinteros
que hacen ataúdes sin cruz.
No hay más que un gentío de lamentos
que se abren las ropas en espera de la bala.
El hombre que desprecia la paloma debía hablar,
debía gritar desnudo entre las columnas,
y ponerse una inyección para adquirir la lepra
y llorar un llanto tan terrible
que disolviera sus anillos y sus teléfonos de diamante.
Pero el hombre vestido de blanco
ignora el misterio de la espiga,
ignora el gemido de la parturienta,
ignora que Cristo puede dar agua todavía,
ignora que la moneda quema el beso de prodigio
y da la sangre del cordero al pico idiota del faisán.

Los maestros enseñan a los niños
una luz maravillosa que viene del monte;
pero lo que llega es una reunión de cloacas
donde gritan las oscuras ninfas del cólera.
Los maestros señalan con devoción las enormes cúpulas sahumadas;
pero debajo de las estatuas no hay amor,
no hay amor bajo los ojos de cristal definitivo.
El amor está en las carnes desgarradas por la sed,
en la choza diminuta que lucha con la inundación;
el amor está en los fosos donde luchan las sierpes del hambre,
en el triste mar que mece los cadáveres de las gaviotas
y en el oscurísimo beso punzante debajo de las almohadas.

Pero el viejo de las manos traslucidas
dirá: amor, amor, amor,
aclamado por millones de moribundos;
dirá: amor, amor, amor,
entre el tisú estremecido de ternura;
dirá: paz, paz, paz,
entre el tirite de cuchillos y melones de dinamita;
dirá: amor, amor, amor,
hasta que se le pongan de plata los labios.

Mientras tanto, mientras tanto, ¡ay!, mientras tanto,
los negros que sacan las escupideras,
los muchachos que tiemblan bajo el terror pálido de los
directores,
las mujeres ahogadas en aceites minerales,
la muchedumbre de martillo, de violín o de nube,
ha de gritar aunque le estrellen los sesos en el muro,
ha de gritar frente a las cúpulas,
ha de gritar loca de fuego,
ha de gritar loca de nieve,
ha de gritar con la cabeza llena de excremento,
ha de gritar como todas las noches juntas,
ha de gritar con voz tan desgarrada
hasta que las ciudades tiemblen como niñas
y rompan las prisiones del aceite y la música,
porque queremos el pan nuestro de cada día,
flor de aliso y perenne ternura desgranada,
porque queremos que se cumpla la voluntad de la Tierra
que da sus frutos para todos.

Federico García Lorca - Poeta en Nueva York (1929-1930)





CRY TOWARD ROME

(From the Tower of the Chrysler Building)

Apples slightly wounded
by fine short Swords of silver,
clouds scraped by a hand of coral
with an almond of fire on its back,
arsenic fish like sharks,
sharks like teardrops that blind the crowds,
roses that wound
and needles installed in the pipes of blood,
enemy worlds and loves covered by worms
will fall on you. They will fall on the great dome
the military tongues coat with oil,
where a man urinates on a dazzling dove
and spits out ground coal
surrounded by thousands of handbells.

Because there is no one now to offer bread or wine
or tend to the grass in the dead man's mouth,
no one to open the linens of repose
or weep for wounded elephants.
There are only a million iron Workers
forging chains for the children to come.
There are only a million carpenters
who make coffins without crosses.
There is only a crowd of laments
that undo their clothes and wait for a bullet.
The man who despises the dove should speak,
should scream naked among the columns,
and inject himself with leprosy
and cry a lament so horrible it might dissolve
his rings and his diamond telephones.
But the man in white
ignores the mystery of the wheat stalk,
ignores the moan of the woman in labor,
ignores that Christ can still give water,
ignores that the coin burns the prodigal kiss,
and he gives the lamb's blood to the idiot beak of the pheasant.

Teachers teach children
of a marvelous light that comes from the mount
but what comes is a gathering of sewers
where the dark nymphs of cholera scream.
The teachers point with devotion to the huge censered domes,
but beneath the statues there is no love,
no love inside the eyes of ultimate crystal.
Love is in the flesh torn apart by thirst,
love is in the Small shack that struggles with floods;
love is in the pits where the Snakes of hunger struggle,
in the sad sea that rocks the bodies of dead seagulls,
and in the darkest piercing kiss under the pillows.
But the old man with translucent hands
will say: love, love,
acclaimed by moribund millions;
will say: love, love
into the tissue shaken by tenderness;
will Say: peace, peace
between the shivering knives and the dynamite melons;
will say: love, love
until his lips turn to silver.

Meanwhile, meanwhile, meanwhile,
the blacks who empty the spittoons,
the boys who tremble before the pale terror of managers,
the Women drowned in mineral oils,
the masses of hammer, violin, or cloud,
must cry although their brains are Smashed against the wall,
must cry before the domes,
must cry maddened by fire,
must cry maddened by snow,
must cry with their head full of excrement,
must cry like all the nights together,
must cry in a voice so broken
the cities will tremble like girls
and break the prisons of oil and music,
because we want our daily bread,
alder flowers and perennial threshed tenderness,
because we want the Earth's will be done
to give its fruits to all.

Federico García Lorca - Poet in New York (1929-1930)

Translated by Pablo Medina and Mark Statman





ROMA'YA DOĞRU HAYKIRIŞ

(Chrysler Building'in üst katından)

Binalar binalar usulca yaralanmış
Güneşten kılıçlarla inceden
Mercan bir elle çekiştirilip örselenmiş bulutlar,
Alevden bir çekirdeğin ağırlığını tadan bir elle,
Camgözleri andıran arsenik balıkları
Camgöz balıkları, gözyaşı damlacıkları gibi, bir artışı kökleştirmek için,
Ve yaralayan güller,
Kan borularına oturmuş iğneler
Düşman dünyalar ve şiirle örtük aşklar
Hepsi de üstüne yıkılacak senin hepsi de, büyük kubbenin üstüne
Görüyorum -bir adam göz kamaştırıcı bir güvercinin üstüne işiyor-
Binlerce çanla çevrili kubbe.

Çünkü hiç kimse kalmadı ekmeği, şarabı bölüşecek
Hiç kimse ölümün ağzında ot yetiştirecek
Hiç kimse dinlenmenin dokusunu liflerine ayıracak
Hiç kimse fillerin yaralarına gözyaşı dökecek
Sadece bir milyon demirci vardı sadece
Geleceğin çocukları için zincirler döğen
Bir milyon marangoz
Haçsız tabutlar çakan
Ve sadece bir yas kalabalığı
Baloya az kala düğmelerini çözen,
Diyorum, güvercini aşağılayan o adam konuşmalıdır
Sütunların arasında çırılçıplak haykırmalıdır
Cüzamına eğilmek için bir böcek olmalı
Ve öyle korkunç ağlamalıdır ki
Gözyaşlarının
Yüzükleri ve elmas telefonları sıyrılıp gitmelidir.

Ama işte o beyazlara bürünmüş adam
Bilmiyor başakta saklanan gizi
Bilmiyor iki canlı bir kadının iniltisini
Bilmiyor ki İsa bugün de su verebilir
Bilmiyor ki şu gümüş parçası hesapsız öpüşleri yakmakta
Sülünün aptal gagasına koymaktadır kuzunun kanını

Öğretmenler çocuklara
Dağdan kopan olağanüstü bir ışık gösteriyor
Ama çıka çıka bundan bir lağım çıkıyor sonunda
Ortasında koleranın karanlık perileri bağrışıyor
Öğretmen sofuca tütsülü iri kubbeleri gösteriyor

Ama heykellerin altında aşk yok
Aşk yok kesin billurdan gözlerin altında
Aşk açlığın hırpaladığı vücutlarda duruyor
Sel baskınına karşı koyan ufak barınakta;
Aşk açlık yılanlarının birbirini yediği hendeklerde duruyor
Martı ölülerini sallayan hüzünlü denizde
Ve yastığın altına gömülmüş kapkaranlık öpüşte duruyor.
Ama saydam elli ihtiyar
Aşk, diyecek, aşk, aşk,
Milyonlarca can çekişmesi içinde:
Aşk, diyecek, aşk, aşk,
Sevecenliğin titrek kumaşı içinde;
Barış, diyecek, barış, barış,
Bıçak ürpertileri ve dinamit yığınları arasında
Aşk, diyecek, aşk, aşk,
Dudakları bir gümüşe dönüşene kadar
Bunları diyecek.

Yine de yine de ah yine de
Tükrük hokkalarını kaldırmakla görevli zenciler,
Başöğretmenin soluk dehşeti altında tir tir çocuklar,
Maden kuyularında gazla zehirlenmiş kadınlar
Yaşamalarını çekice, kemana, buluta bağlamış kalabalıklar
Kafalarını duvara vurur gibi bağıracaklar
Bağıracaklar kubbelerden başları dönmüş
Bağıracaklar ateşten başları dönmüş
Kardan başları dönmüş
Başları pisliğe bulanmış
Bağıracaklar toplanmış bütün geceler gibi
Kentler küçük kızlar gibi titreyene kadar
Öyle korkunç bir sesle bağıracaklar.

Ve müziğin, yağın mapusanelerini yerle bir ediyor,
Her sabah ekmeğimizi yeniden istediğimiz için
Alıç çiçeğimizi ve tanelenmiş sürekli sevecenliğimizi
Meyvelerini herkese sunan dünyanın
Gerçekleşsin diye isteği.

Federico García Lorca - New york'ta Bir Şair (1929-1930)

Çeviri: Cemal Süreya


Rome, 1978, by Elliott Erwitt

1 Kasım 2017 Çarşamba

Les Paradis artificiels / Charles Baudelaire

"Le vin est semblable à l'homme: on ne saura jamais jusqu'à quel point on peut l'estimer et le mépriser, l'aimer et le haïr, ni de combien d'action sublimes ou de forfaits monstrueux il est capable."

Charles Baudelaire - (Les Paradis artificiels / 1860)





"The wine is similar to the man, we’ll never know how far we can estimate and despise, love and hate, or what action sublime or packages monstrous he can."

Charles Baudelaire - (Artificial Paradises / 1860)





"El vino es parecido al hombre: nunca se sabrá hasta que punto es posible apreciarlo y despreciarlo, amarlo y odiarlo, ni de cuantas acciones sublimes o delitos horribles llega a ser capaz."

Charles Baudelaire - (Los Paraísos Artificiales / 1860)





"Il vino assomiglia all'uomo: non si saprà mai fino a qual punto lo si possa stimare o disprezzare, amare o odiare, né di quali azioni sublimi o di quali mostruosi misfatti sia capace."

Charles Baudelaire - (I paradisi artificiali / 1860)





"Şarap insana benzer: Nereye kadar beğenileceği veya küçümseneceği, sevileceği veya nefret edileceği, ne denli yüksek işlere ya da alçaklıklara yatkın olduğu hiçbir zaman bilinemez."

Charles Baudelaire - (Yapma Cennetler / 1860)

Çevirmen: Yakup Şahan (Telos Yayınları)


Wine by agriss

30 Ekim 2017 Pazartesi

Ülkü Tamer / Bring me

BRING ME

Let the summer end
Bring me a hot winter
Bring me an endless dream
To hug while sleeping

Don't say can roses bloom in the snow
Don't withhold your sun from me
Plant rain in my heart
Bring me a drop of water

Your love will feed me
As you hold my hand
Bring me a little bird
From the wing of a cloud

Ülkü Tamer - (Turkish poet)

Translated by Baki Yiğit





GETİR BANA

Varsın yaz biterse bitsin
Sıcak bir kış getir bana
Uykumda sarılmam için
Sonsuz bir düş getir bana

Karda gül açar mı deme
Güneşini esirgeme
Ek yağmuru yüreğime
Bir damla yaş getir bana

Besler beni senin sevdan
Elimi tuttuğun zaman
Bir bulutun kanadından
Küçük bir kuş getir bana

Ülkü Tamer


Photo by Ann Nevreva

28 Ekim 2017 Cumartesi

Thirteen Ways of Looking at a Blackbird / Wallace Stevens

Thirteen Ways of Looking at a Blackbird

I
Among twenty snowy mountains,  
The only moving thing  
Was the eye of the blackbird.  

II
I was of three minds,  
Like a tree  
In which there are three blackbirds.  

III
The blackbird whirled in the autumn winds.  
It was a small part of the pantomime.  

IV
A man and a woman  
Are one.  
A man and a woman and a blackbird  
Are one.  

V
I do not know which to prefer,  
The beauty of inflections  
Or the beauty of innuendoes,  
The blackbird whistling  
Or just after.  

VI
Icicles filled the long window  
With barbaric glass.  
The shadow of the blackbird  
Crossed it, to and fro.  
The mood  
Traced in the shadow  
An indecipherable cause.  

VII
O thin men of Haddam,  
Why do you imagine golden birds?  
Do you not see how the blackbird  
Walks around the feet  
Of the women about you?  

VIII
I know noble accents  
And lucid, inescapable rhythms;  
But I know, too,  
That the blackbird is involved  
In what I know.  

IX
When the blackbird flew out of sight,  
It marked the edge  
Of one of many circles.  

X
At the sight of blackbirds  
Flying in a green light,  
Even the bawds of euphony  
Would cry out sharply.  

XI
He rode over Connecticut  
In a glass coach.  
Once, a fear pierced him,  
In that he mistook  
The shadow of his equipage  
For blackbirds.  

XII
The river is moving.  
The blackbird must be flying.  

XIII
It was evening all afternoon.  
It was snowing  
And it was going to snow.  
The blackbird sat  
In the cedar-limbs.

Wallace Stevens





Trece maneras de mirar un mirlo

I
Entre veinte cerros nevados
lo único que se movía
era el ojo de un mirlo.

II
Yo era de tres pareceres,
como un árbol
en el que hay tres mirlos.

III
En el viento de otoño giraba el mirlo.
Tenía un papel muy breve en la pantomima.

IV
Un hombre y una mujer
son uno.
Un hombre y una mujer y un mirlo
son uno.

V
Yo no sé si prefiero
la belleza de las inflexiones
o la belleza de las insinuaciones,
si el nido silbando
o después.

VI
El hielo cubría el ventanal
de cristales bárbaros.
La sombra del mirlo
lo cruzaba de un lado a otro.
La fantasía
trazaba en la sombra
una causa indescifrable.

VII
Oh, delgados hombres de Haddam,
¿por qué imagináis pájaros dorados?
¿No veis cómo el mirlo
anda entre los pies
de las mujeres que os rodean?

VIII
Conozco nobles acentos
e inevitables ritmos lúcidos;
pero también conozco
que el mirlo anda complicado
en lo que conozco.

IX
Cuando el mirlo se perdió de vista
señaló el límite
de un círculo entre otros muchos.

X
Al ver mirlos
volar en la luz verde,
hasta los charlatanes de la eufonía
gritarían agudamente.

XI
Viajaba por Connecticut
en un coche de cristal.
Una vez le entró el miedo,
por haber confundido
la sombra de su equipaje
con mirlos.

XII
El río se mueve.
Estará volando el mirlo.

XIII
Toda la tarde fue de noche.
Nevaba,
iba a seguir nevando.
El mirlo se detuvo
en la rama del cedro.

Wallace Stevens

Versión de Raúl Gustavo Aguirre





Treize manières de regarder un merle

I
Entre vingt pics neigeux,
Tout était immobile
Hormis pour l'œil d'un merle.

II
J'avais trois idées en tête,
Comme un arbre
Où sont juchés trois merles.

III
Le merle tourbillonnait dans les vents d'automne —
Une petite partie de la pantomime.

IV
Un homme et une femme
Sont un.
Un homme et une femme et un merle
Sont un.

V
Je ne sais ce que je préfère
De la beauté des inflexions,
De celle des sous-entendus.
Le merle sifflotant,
Ou juste après.

VI
Des glaçons garnissaient la fenêtre allongée
De verre barbare.
L'ombre du merle la traversait
De part en part.
On sentait,
Tracée dans cette ombre,
Une indéchiffrable cause.

VII
Ô vous, minces hommes d'Haddam,
Pourquoi aller imaginer
Des oiseaux d'or? Mais voyez donc:
Le merle marche entre les jambes
Des femmes qui sont près de vous.

VIII
Je sais de fort nobles accents,
Des rythmes clairs, inéchappables;
Mais je sais, aussi, que le merle
Fait partie de ce que je sais.

IX
Lorsque l'œil le perdit de vue,
Le merle en vol marqua le bord
De l'un des cercles innombrables.

X
Apercevant des merles
En vol dans un jour vert,
Jusqu'aux macs d'euphonie
Qui poussent de hauts cris.

XI
Il passait le Connecticut
Dans une berline de verre.
La peur une fois le saisit:
Il prit l'ombre de ses coursiers
Pour des merles.

XII
La rivière est en branle.
Le merle doit voler.

XIII
Tout l'après-midi, il fit soir.
Il neigeait
Et il allait neiger sous peu.
Le merle restait
Perché dans les branches du cèdre.

Wallace Stevens





Tredici maniere di guardare un merlo

I.
Fra venti monti nivei
L'unica cosa mobile
Era l'occhio del merlo.

II.
Ero di tre voleri,
Come un albero
Su cui stanno tre merli.

III.
Girò il merlo sui venti dell'autunno.
Fu breve parte della pantomima.

IV.
Un uomo ed una donna
Sono uno.
L'uomo e la donna e il merlo
Sono uno.

V.
Non so se preferire,
Bellezza di cadenze
O d'allusioni,
Il sibilo del merlo
O quel che segue.

VI.
Riempivano i ghiaccioli il finestrone
Di barbarico vetro,
Dove l'ombra del merlo
Trascorse e ritrascorse.
Scovò lo stato d'animo
Cagione indecifrabile
Nell'ombra.

VII.
O esigui uomini d'Haddam,
Perché vi figurate uccelli d'oro?
Non vedete che il merlo
Cammina intorno ai piedi delle donne
Che vi circondano?

VIII.
Io so nobili accenti
E ritmi luminosi e inevitabili:
Però noto m'è pure
Che il merlo è coinvolto
Nelle cose ch'io so.

IX.
Quando scomparve a volo,
Il merlo segnò il margine
D'uno di vari circoli.

X.
Alla vista dei merli
Volanti in verde luce,
Fin l'orgie d'eufonia
Davano un grido acuto.

XI.
Viaggiò per il Connecticut
In un cocchio di vetro.
Una volta lo strinse lo sgomento,
Quando prese in isbaglio
L'ombra del suo equipaggio
Per un volo di merli.

XII.
II fiume trasalisce:
Deve volare il merlo in questo istante.

XIII.
Fu vespero l'intero pomeriggio.
Nevicava,
Per nevicare ancora.
Ed il merlo s'assise
Fra le membra del cedro.

Wallace Stevens





Bir Karakuşa Bakmanın On Üç Yolu

I
Yirmi karlı dağın arasında
kımıldayan tek şey
karakuşun gözleri.

II
Üç aklım vardı,
bir ağaç gibi
üç karakuş’un tünediği.

III
Karakuş dönüp durdu sonbahar rüzgârında;
bir pandomimden küçük bir parça bu.

IV
Bir kadın ve bir adam
birdir.
Bir kadın, bir adam ve bir karakuş
birdir.

V
Bilemiyorum neyi seçmeli
çekim eklerinin inceliği ya da
üstü kapalı sözlerin güzelliği
karakuş fısıldıyor:
ya da sadece ardlarından geleni.

VI
Sarkıtlar, kırık camlar gibi
kaplıyor büyük pencereyi.
Bir aşağı bir yukarı geçiyor
karakuşun gölgesi.
Gölgesinden anlaşılıyor neşesi
Ama anlaşılmıyor nedeni.

VII
Haddam’ın* sıska adamları ah!
altın kuşlar düşlüyorsunuz, niye?
Görmüyor musunuz kadınlarınızın
ayakları arasında dolaşan karakuşu?

VIII
Soylu aksanlarla konuşabilirim
berrak, anlaşılır ritimlerle;
ama bilirim, karakuş
karışmıştır arasına
her şeyin bildiğim.

IX
Karakuş gözden kayboldu,
mimleyerek gökteki
çemberlerden birinin köşesini.

X
Yeşil ışıklarda süzülen
karakuşun görüntüsü-
ahenk kumkumaları bile
tiz bir çığlık atardı.

XI
Camdan bir at arabası ile
Connecticut’a giderken
korku iliğine işledi;
arabanın gölgesini
karakuş zannetmişti.

XII
Yer değiştiriyor ırmak.
Karakuş uçuyor olmalı.

XIII
İkindi boyunca sanki geceydi.
Kar yağıyordu
hiç dinmeyecekmiş gibi.
Karakuş kondu
sedir dallarına.

Wallace Stevens (1879 -1955)

(Bir Karakuşa Bakmanın On Üç yolu, Çeviren: Gökçenur Ç.
Yitik Ülke Yayınları, 1.basım, Haziran 2017)

*Ç.N: Aşağı Connecticut Nehri vadisinde yaklaşık 7000 nüfuslu bir kasaba.


Blackbird

27 Ekim 2017 Cuma

The poem that took the place of a mountain / Wallace Stevens

THE POEM THAT TOOK THE PLACE OF A MOUNTAIN

There it was, word for word,
The poem that took the place of a mountain.

He breathed its oxygen,
Even when the book lay turned in the dust of his table.

It reminded him how he had needed
A place to go to in his own direction,

How he had recomposed the pines,
Shifted the rocks and picked his way among clouds,

For the outlook that would be right,
Where he would be complete in an unexplained completion:

The exact rock where his inexactnesses
Would discover, at last, the view toward which they had edged,

Where he could lie and, gazing down at the sea,
Recognize his unique and solitary home.

Wallace Stevens





El poema que ocupó el lugar de una montaña

Allí estaba, palabra tras palabra,
El poema que ocupó el lugar de una montaña.

Él aspiraba de su oxígeno,
Incluso cuando el libro yacía del revés sobre el polvo, en su mesa.

Le trajo a la memoria cómo necesitó
De algún lugar para seguir su rumbo,

Cómo llegó a recomponer los pinos,
A trasladar las rocas, abrir camino entre las nubes,

Para una perspectiva que sería perfecta,
Donde él se consumase en una inexplicable consunción:

La exacta roca en donde sus inexactitudes
Descubriesen, al fin, el panorama hacia el que había tendido,

Donde pudiese yacer y, contemplando el mar,
Reconocer su hogar, único y solitario.

Wallace Stevens





Le poème qui prit l'emplacement d'une montagne

Il était campé là, mot pour mot, le poème
Qui avait pris l'emplacement d'une montagne.

Même avec le livre retourné sur sa table
Dans la poussière, il en respirait l'oxygène.

Il lui rappelait la force de son besoin
D'un emplacement où aller selon son but,

Comment il y avait recomposé les pins,
Bougé les rocs, creusé sa voie parmi les nues,

À la recherche du juste panorama,
Dans lequel il atteindrait au complet de soi

Dans une complétion sans une explication:
Le roc exact duquel ses inexactitudes

Découvriraient, à la fin, la vue vers laquelle
Elles s'étaient insinuées, où il pourrait

S'étendre et, ses yeux fixés sur la mer au bas,
Reconnaître sa seule demeure esseulée.

Wallace Stevens





La poesia che prese il posto di una montagna

Era là, parola per parola,
la poesia che prese il posto di una montagna.

Egli ne respirava l’ossigeno,
perfino quando il libro stava rivoltato nella polvere del tavolo.

Gli ricordava come avesse avuto bisogno
di un luogo da raggiungere nella sua direzione,

come egli avesse ricomposto i pini,
spostando le rocce e trovato un sentiero fra le nuvole,

per giungere al punto d’osservazione giusto,
dove egli sarebbe stato completo di una completezza inspiegata:

la roccia esatta dove le di lui inesattezze
scoprissero, alla fine, la vista che erano andate guadagnando,

dove egli potesse coricarsi e, fissando in basso il mare,
riconoscere la sua unica e solitaria casa.

Wallace Stevens





La poesia che prese il posto di una montagna

Ecco, parola per parola,
La poesia che prese il posto di una montagna.

Egli ne inspirava l’ossigeno
Persino quando il libro era rivoltato sulla polvere del suo tavolo.

Gli ricordava di come aveva sentito il bisogno
Di un posto dove seguire una sua direzione,

Di come aveva riordinato i pini,
Spostato le pietre, e di com’era avanzato guardingo fra le nuvole,

Alla ricerca di un panorama appropriato,
Dove sentirsi perfetto in una compiutezza inspiegata:

La roccia ideale dove la sua inesattezza
Gli avrebbe infine dischiuso la vista verso la quale erano protesi,

Dove lui avrebbe potuto coricarsi e, guardando il mare in basso,
Avrebbe saputo riconoscere la sua casa, incomparabile e solitaria.

Wallace Stevens





DAĞIN YERİNE GEÇEN ŞİİR

Oradaydı işte, sözcük sözcük,
Dağın yerine geçen şiir.

Kitap, tozlu masada yattığı zaman bile
Şiirin havasını soludu adam.

Şiir, adama kendi yönüne gideceği bir yere
Ne kadar ihtiyacı olduğunu hatırlattı.

Çamları nasıl yeniden yarattığını,
Taşların yerini değiştirdiğini ve yolunu bulutların arasında seçtiğini

Doğru bakış açısı için,
Açıklanamaz bir tamamlanmayı tamamlayacağı yer:

Kesin bir taş, kendi kesinsizliğinde ve
Sonunda anlayacak, önünde uzanan bu keskin manzaranın.

Uzanıp denizi seyredeceği yer
Ve kabul edecek bu ıssızlığın tek evi olduğunu.

Wallace Stevens (1879 -1955)

(Bir Karakuşa Bakmanın On Üç yolu, Çeviren: Gökçenur Ç.
Yitik Ülke Yayınları, 1.basım, Haziran 2017)


Lost Lands by Gurbir Grewal

23 Ekim 2017 Pazartesi

Marin Sorescu / Fountains in the sea

FOUNTAINS IN THE SEA

Water: no matter how much, there is still not enough.
Cunning life keeps asking for more and then a drop more.
Our ankles are weighted with lead, we delve under the wave.
We bend to our spades, we survive the force of the gusher.

Our bodies fountain with sweat in the deeps of the sea,
Our forehead aches and holds like a sunken prow.
We are out of breath, divining the heart of the geyser,
Constellations are bobbing like corks above on the swell.

Earth is a waterwheel, the buckets go up and go down,
But to keep the whole aqueous architecture standing its ground
We must make a ring with our bodies and dance out a round
On the dreamt eye of water, the dreamt eye of water, the dreamt eye of water.

Water: no matter how much, there is still not enough.
Come rain, come thunder, come deluged dams washed away,
Our thirst is unquenchable. A cloud in the water’s a siren.
We become two shades, deliquescent, drowning in song.

My love, under the tall sky of hope
Our love and our love alone
Keeps dowsing for water.
Sinking the well of each other, digging together.
Each one the other’s phantom limb in the sea.

Marin Sorescu (1936-1996) Romanian poet.

Translated by Seamus Heaney





DENİZDE FISKIYELER

Su su: ne kadar çok olsa da hiçbir zaman yetmeyen.
Arsız hayat doymak bilmez, sonra bir damla daha ister.
Ayaklar kurşun gibi ağır, dalarız dalgalara.
Elimizde kürekler, eğilir, aşarız taşkınları.

Ter fışkırır derimizden denizin diplerinde,
Alnımız sancılanır ve direnir batık bir pruva gibi.
Soluğumuz kesilir, bekleriz sıcak suların dipten fışkırmasını,
Tepemizde patlayan mantarlar gibi takım yıldızlar.

Dünya bir dönme dolap, kovalar iner çıkar,
Ama yıkılmasın diye bu sudan yapı
Halka olup durmadan dönmeli çevresinde.
Düşlenen gözünde suyun, düşlenen gözünde suyun.

Su su: ne kadar çok olsa da hiçbir zaman yetmeyen.
Yağsa yağmur, çaksa şimşek, sel götürse her şeyi,
Kanmak bilmez bu susuzluk, suda bir sirendir bulut.
Havadan emdiğimiz suyla eriyen iki gölgeyiz, şarkılarla boğulan.

Sevgilim, umudun gökkubbesi altında
Aşkımız ve yalnızca aşkımız
Toprağın altında su arayan bir çubuk,
Batarak kuyusuna birbirimizin, birlikte kazdığımız,
Birimiz öbürünün hayalet kolu kanadı denizin derinliğinde.

Marin Sorescu (1936-1996) Romanian poet.

Çeviren: Cevat Çapan


Photo by Kurt Chambers

22 Ekim 2017 Pazar

La pace che sgorga dal cuore... / Alda Merini

La pace che sgorga dal cuore
e a volte diventa sangue,
il tuo amore
che a volte mi tocca
e poi diventa tragedia
la morte qui sulle mie spalle,
come un bambino pieno di fame
che chiede luce e cammina.
Far camminare un bimbo è cosa semplice,
tremendo è portare gli uomini
verso la pace,
essi accontentano la morte
per ogni dove,
come fosse una bocca da sfamare.
Ma tu maestro che ascolti
i palpiti di tanti soldati,
sai che le bocche della morte
sono di cartapesta,
più sinuosi dei dolci
le labbra intoccabili
della donna che t’ama.

Alda Merini





The peace that flows from the heart
And, at times, it becomes blood
Your love,
That. At times, touches me
And then it becomes tragedy
Death here on my shoulders
Like a child teeming with hunger
Who requests light and walks,
Strolling a little boy is a simple thing
It is unbearable to carry men
Towards peace
They please death
Anywhere
As if it were a mouth the feed
But your maestro who listen to
The heart beats of many soldiers
You know that there are many mouths of death
That are made of thin paper
More sinuous than confectionaries
The taboo lips
Of the woman who loves you

Alda Merini

Translated by Mme S.C. de Gathier





La paz que fluye del corazón
y a veces se convierte en sangre,
tu amor
que a veces me toca
y luego se convierte en tragedia,
la muerte aquí sobre mis hombros
como un niño lleno de hambre
pidiendo luz y caminando.
Hacer andar a un niño es cosa simple,
terrible es traer a los hombres
hacia la paz,
ellos satisfacen la muerte
por dondequiera,
como si fuera una boca para alimentar.
Pero tú maestro que escuchas
los latidos de muchos soldados,
sabes que el comienzo de la muerte
está hecho de papel,
y que más sinuosos que los dulces,
son los labios intocables
de la mujer que te ama.

Alda Merini

Traducción por Stefania Di Leo





Barış kalpten fışkırıverir
Ve bazen kana dönüşür.
Senin aşkın bazı zamanlar bana dokunur
Ve sonrasında felaketime dönüşür.
Ölüm işte burada,
Omuzlarımın üzerinde
Acıkmış bir çocuk gibi ışık istiyor ve yürüyor.
Bir bebeği yürütmek basit bir iştir,
İnsanları barışa taşımak beni korkutuyor.
Çünkü onlar gittikleri her yere ölümü taşıyorlar.
Beslenmesi gereken bir ağız sanki.
Ama sen,
Onlarca askerin kalp atışını dinleyen üstadım, beyim,
Biliyorsun ki ölümün ağızları kâğıt hamurundan yapılmış.
Seni seven kadının dokunulmaz dudakları
Tatlılardan bile daha yılankavi.

Alda Merini

Çeviri: Sercan Leylek


Blackv8 & Andromeda, 2007,
by Andreas H. Bitesnich

20 Ekim 2017 Cuma

Io non ho bisogno di denaro... / Alda Merini

Io non ho bisogno di denaro
ho bisogno di sentimenti
di parole
di parole scelte sapientemente
di fiori detti pensieri
di rose dette presenze
di sogni che abitino gli alberi
di canzoni che facciano danzare le statue
di stelle che mormorino
all’orecchio degli amanti.
Ho bisogno di poesia
questa magia che brucia
la pesantezza delle parole
che risveglia le emozioni e dà colori nuovi.

Alda Merini





I don’t need money.
I need feelings,
words, wisely chosen words,
flowers called thoughts,
roses called presences
dreams that live in the trees,
songs that make the statues dance,
stars that whisper
in the lovers’ ear.
I need poetry,
this magic that burns
the heaviness of the words,
that awakens emotions and creates new colours.

Alda Merini





Je n'ai pas besoin d'argent.
J'ai besoin de sentiments,
de mots, de mots choisis avec soin,
de fleurs comme des pensées ,
de roses comme des présences,
de rêves perchés dans les arbres,
de chansons qui fassent danser les statues,
d'étoiles qui murmurent à l'oreille des amants.
J'ai besoin de poésie ,
cette magie qui allège le poids des mots,
qui réveille les émotions et donne des couleurs nouvelles.

Alda Merini





No necesito dinero.
Tengo necesidad de sentimientos
De palabras, palabras elegidas sabiamente
De flores llamadas pensamientos,
De rosas llamadas presencias
De los sueños que habitan los árboles,
De canciones que hacen bailar estatuas,
De estrellas que murmuran al oído de los amantes.
Necesito poesía
Este hechizo que quema el peso de las palabras
Que despierta emociones y da nuevos colores.

Alda Merini





Eu não preciso de dinheiro.
Preciso sentimentos
Palavras, palavras escolheu sabiamente
Flores chamados pensamentos,
Rosas chamados presenças
Sonhos que habitam as árvores,
Músicas dançantes que fazem estátuas,
Murmuração ouvido estrela de amantes.
Eu preciso de poesia
Esse feitiço que queima o peso das palavras
Que desperta emoções e dá novas cores.

Alda Merini





Ben paraya muhtaç değilim.
Hissiyata muhtacım.
Kelimelere,
Ustalıkla seçilmiş kelimelere,
Düşünceleri aktaran çiçeklere,
Buradayım diyen güllere,
Ağaçların yaşamasına imkân sağlayan rüyalara,
Heykelleri dans ettiren şarkılara,
Aşıkların kulaklarına mırıldanan
Yıldızlara ihtiyacım var.
Her kelimesi
Yeni bir duygu rengini uyandıran,
Sihri kelimelerin yükünü yakan
Şiire ihtiyacım var.

Alda Merini

Çeviri: Sercan Leylek


Les Amoureux Huile sur Toile, 1929,
par Marc Chagall

18 Ekim 2017 Çarşamba

Luigi Pirandello / L'uomo dal fiore in bocca

"Se la morte, signor mio, fosse come uno di quegli insetti strani, schifosi, che qualcuno inopinatamente ci scopre addosso... Lei passa per via; un altro passante, all'improvviso, lo ferma e, cauto, con due dita protese le dice: «Scusi, permette? lei, egregio signore, ci ha la morte addosso ». E con quelle due dita protese, la piglia e butta via... Sarebbe magnifica! Ma la morte non è come uno di questi insetti schifosi."

Luigi Pirandello - (L'uomo dal fiore in bocca)





"If death, my dear sir, if death were some strange, filthy insect that just... settled on you, as it were, took you unawares, shall we say... You're walking along. All of a sudden a passerby stops you, and, with finger and thumb cautiously excented, says: "Excuse me, sir, excuse me, honored sir, but death has settled on you!" And with finger and thumb cautiously excented, he takes it and throws it in the gutter. Wouldn't that be wonderful? But death is not insect."

Luigi Pirandello - (The Man with the Flower in his Mouth)





"Si la muerte, señor fuera como uno de esos insectos extraños, repugnantes, que a veces descubre uno encima de sí… Va usted por la calle; un transeúnte lo para de improviso, y, con cautela, con los dedos extendidos, le dice: «¿Me permite, caballero? Lleva usted la muerte encima.» Y, con aquellos dos dedos extendidos, la pilla y la arroja… ¡Sería magnífico! Pero la muerte no es como esos insectos repugnantes."

Luigi Pirandello - (El hombre de la flor en la boca)





"Ölüm; garip, iğrenç, korkunç bir böcek olsa ve yoldan geçen birinin yakasına konsa. Siz de onu görseniz. Durup: “Afedersiniz, müsaade eder misiniz? Yolunuzu kestim; ama üzerinize ölüm konmuş” demez misiniz? Şöyle iki parmağınızı uzatıp onu fırlatıp atmaz mısınız? Ne mükemmel olurdu doğrusu... Fakat ölüm bir böcek değil..."

Luigi Pirandello - (Ağzı Çiçekli Adam)


Unknown photographer

16 Ekim 2017 Pazartesi

El tigre / Pablo Neruda

EL TIGRE

Soy el tigre.
Te acecho entre las hojas
anchas como lingotes
de mineral mojado.

El río blanco crece
bajo la niebla. Llegas.

Desnuda te sumerges.
Espero.

Entonces en un salto
de fuego, sangre, dientes,
de un zarpazo derribo
tu pecho, tus caderas.

Bebo tu sangre, rompo
tus miembros uno a uno.

Y me quedo velando
por años en la selva
tus huesos, tu ceniza,
inmóvil, lejos
del odio y de la cólera,
desarmado en tu muerte,
cruzado por las lianas,
inmóvil en la lluvia,
centinela implacable
de mi amor asesino.

Pablo Neruda - (Los versos del capitán, 1952)





THE TIGER

I am the tiger.
I lie in wait for you among leaves
broad as ingots
of wet mineral.

The white river grows
beneath the fog. You come.

Naked you submerge.
I wait.

Then in a leap of fire, blood, teeth,
with a claw slash I tear away
your bosom, your hips.

I drink your blood, I break
your limbs one by one.

And I remain watching
for years in the forest
over your bones, your ashes,
motionless, far
from hatred and anger,
disarmed in your death,
crossed by lianas,
motionless in the rain,
relentless sentinel
of my murderous love.

Pablo Neruda - (The Captain's Verses, 1952)

Translated by Donald D. Walsh





LE TIGRE

Je suis le tigre.

Je te guette parmi les feuilles
aussi grandes que des lingots
de minerai mouillé.

Le fleuve blanc grandit
sous la brume.Te voici.

Tu plonges nue.
J’attends.

Alors d’un bond,
feu,sang et dents,
ma griffe abat
ta poitrine, tes hanches.
Je bois ton sang, je brise
tes membres, un à un.

Et je reste dans la forêt
à veiller durant des années
tes os, ta cendre,
immobile, à l’écart
de la haine et de la colère,
désarmé par ta mort,
traversé par les lianes,
immobile sous la pluie,
sentinelle implacable
de mon amour, cet assassin.

Pablo Neruda - (Les Vers du Capitaine, 1952)





LA TIGRE

Sono la tigre.
ti aspetto in agguato tra le foglie
larghe come lingotti
di minerale bagnato.

Il fiume bianco si gonfia
sotto la nebbia. Arrivi.
Nuda, ti immergi.
Aspetto.

Poi in un balzo
di fuoco, sangue, denti,
con un colpo d'artiglio abbatto
il tuo petto, i tuoi fianchi.

Bevo il tuo sangue, spezzo
le tue membra una ad una.

E rimango nascosta vegliando
per anni nella foresta
le tue ossa, la tua cenere,
immobile, lontano
dall'odio e dalla rabbia,
disarmata nella tua morte,
percorsa dalle liane,
immobile in mezzo alla pioggia,
sentinella implacabile
del mio amore assassino.

Pablo Neruda - (I Versi Del Capitano, 1952)

Traduzione di Ivana Cenci





KAPLAN

Kaplanım ben.
Külçeler gibi geniş
ıslak mineral yapraklar arasında
senin için pusudayım.

Aydınlık ırmak büyür
sisin altında. Gelirsin.

Çıplak dalarsın suya.
Beklerim.

Ateşten, kandan, dişlerden
bir sıçrayışla
yırtarım bir pençe vuruşuyla
bağrını, kalçalarını.

İçerim kanını, kırarım
tek tek kollarını bacaklarını.

Yıllar boyunca kemiklerini
ve külünü koruyacağım
yabanıl ormanda kalırım,
kımıldamadan,
nefretten ve öfkeden arınmış,
ölümünle silâhsızlandım,
sarmaşıklarla bağlandım,
yağmurda kımıltısızım,
ölüm saçan sevişmemin
amansız nöbetindeyim.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

("Kaptanın Dizeleri"nden, 1952)


Unknown photographer

15 Ekim 2017 Pazar

Fazıl Hüsnü Dağlarca / Beacon

BEACON

Jutting far into the high seas, the promontory,
Cherished as the lazulite and silver light, smoulders.
A terrestrial love starts in the dark
While the beacon shines
Despite destiny on the boulders.

Clouds fuse in crepuscule dimensions.
From distant harbours fogs descend,
And sadness stirs in the darkness of fate.
Blazing and blinking, the beacon inquires:
Where in life do you stand, where in love do you stand?

If the heart cringes in the starlight,
Memories might recede and recoil.
Time may tread on without the soul's cargo
As the beacon has stood for ages
With patience on this same soil.

It witnessed sea battles and ancient pirates,
Caught the wind asleep and the waves in flight,
As blue and black as a single eye,
And vacant as the vast seas.
Ill-fated fishermen struggled in its sight.

In your hair a cool air smells of salt and death.
On your face a cyclone's flavours linger.
You stand weary and forlorn.
Suddenly flickering, quivering with joy,
Something, perhaps life, is now longer.

Dolourous as widows' indomitable desires,
Upon its prowess the gargantuan night lies.
Insane, taciturn and awake,
It craves from disaster the charity of end-all.
It is wise.

Our drunken vessels roll and sway.
The sleep of buried hurricanes is stirred.
Rocks stretch far like pelagic graves.
From the sea to heaven
The sailor's curse is heard.

Time vanishes and life abandons time.
From the galaxies descend no bulletins.
Heavy and tired with an ill omen,
When all men are thought to have ceased,
The beacon grins.

Fazıl Hüsnü Dağlarca

Translated by Talât Sait Halman

Fazıl Hüsnü Dağlarca (26 August 1914, Istanbul – 15 October 2008, Istanbul) was one of the most prolific Turkish poets of the Turkish Republic with more than 60 collections of his poems published as of 2007. He was a laureate of the Struga Poetry Evenings Golden Wreath Award.





DENİZ FENERİ

Uzanmış koca burun açık denize doğru,
Lacivert ve gri gecenin değerinde.
Karanlıkla başlar bir dünya sevgisi,
Deniz feneri parlar,
Talihe aldırmadan kayalar üzerinde.

Bulutlar birleşir alaca düzlüklerde,
Çöker uzak limanlardan bir sis.
Bir sıkıntı başlar karanlığında kaderin,
Bildirir, yanınca yanınca,
Ömrün neresindesiniz, aşkın neresindesiniz?

Yüreğin mi daralıyor, yıldız ışığında,
Bırak anılar gitsin biraz daha geri.
Ruhu götürmeden vakit yürüyebilir,
Düşün nasıl durmuş sabırla yüzlerce yıl,
Hep bu benekte bu deniz feneri.

Bak deniz savaşlarına, yaşlı korsanlara,
Uçan dalgalara, uyuyan rüzgâra bakmış,
Bir tek göz kadar kara ve mavi,
Enginle boş,
Kısmetsiz balıkçılara bakmış.

Saçlarında tuz kokan, ölü kokan bir serinlik,
Yüzünde bir fırtına tadı.
Durursun yorgun, umutsuz,
Birden bir daha yanıp söner, sevinçle titrersin,
Bir şey, belki de yaşaman uzadı.

Yaslıdır dulların ölçülmez özleminde,
Güçlüdür kocaman geceleri taşır.
Delidir, konuşmaz, uyumaz,
Sonrasızlığın iyiliğini bekler, kötü günlerden,
Akıllıdır.

Sarhoş gemilerimiz sallanır sallanır,
Gömülmüş kasırgaların uykusuyla belli,
Kayalar mezarlara benzer enginlerden,
Duyulur sudan göğe kadar,
"Ölüsü kandilli."

Vakit yok olur, zamandan boşalır varlık,
Düşmez burçlardan haber.
Bir uğursuzlukla ağır ve yorgun,
Bütün insanlar bitti sanırsınız,
Deniz feneri gülümser.

Fazıl Hüsnü Dağlarca


Photo by Michéle Poulain

Soneto XXXV / Pablo Neruda

SONETO XXXV

Tu mano fue volando de mis ojos al día.
Entró la luz como un rosal abierto.
Arena y cielo palpitaban como una
culminante colmena cortada en las turquesas.

Tu mano tocó sílabas que tintineaban, copas,
alcuzas con aceites amarillos,
corolas, manantiales y, sobre todo, amor,
amor: tu mano pura preservó las cucharas.

La tarde fue. La noche deslizó sigilosa
sobre el sueño del hombre su cápsula celeste.
Un triste olor salvaje soltó la madreselva.

Y tu mano volvió de su vuelo volando
a cerrar su plumaje que yo creí perdido
sobre mis ojos devorados por la sombra.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET XXXV

Your hand flew from my eyes into the day.
The light arrived and opened like a rose garden.
Sand and sky throbbed like an ultímate
beehive carved in the turquoise.

Your hand touched syllables that rang like bells,
touched cups, barréis full of yellow oil,
flower petáis, fountains, and, above all, love,
Love: your puré hand guarded the ladles.

The afternoon . . . was. Quietly the night slid
over a man asleep, its celestial capsule.
Honeysuckle set loose its sad savage odor.

And then your hand fluttered, it flew back again:
it closed its wings, its feathers I had thought were
over my eyes the darkness had swallowed.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Stephen Tapscott





SONNET XXXV

Ta lente main vola de mes yeux vers le jour
et la lumière entra comme un rosier ouvert.
Et le sable et le ciel souverains palpitaient
on eût dit un rucher taillé dans les turquoises.

Ta main a touché des syllabes qui tintaient,
des coupes et des burettes aux huiles jaunes,
des corolles, des sources et puis surtout, l’amour,
l’amour : ta pure main épargna les cuillères.

Et le soir s’en alla. Sur le sommeil de l’homme
la nuit glisse, en secret, sa capsule céleste.
Oh la triste odeur sauvage du chèvrefeuille !

Alors sur mes yeux que l’ombre avait dévorés
ta lente main volant de son vol referma
son plumage que je croyais avoir perdu.

Pablo Neruda - (La centaine d'amour, 1959)





SONETTO XXXV

La tua mano andò volando dai miei occhi al giorno.
La luce entrò come un roseto aperto.
Arena e cielo palpitavano come un
culminante alveare tagliato nel turchese.

La tua mano toccò sillabe che tintinnavano, coppe,
oliere, piene d'oli gialli,
corolle, fonti e, soprattutto, amore,
amore: la tua mano pura preservò i cucchiai,

La sera se n'andò. La notte fece scender con cautela
sopra il sonno dell'uomo la sua capsula celeste.
Un triste odor selvaggio sprigionò la madreselva.

E la tua mano tornò dal volo volando
a chiudere il suo piumaggio ch'io credetti perso
sopra i miei occhi divorati dall'ombra.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE XXXV

Uçarken ellerin gözlerimden güne doğru
ışık girdi çiçeklenmiş bir gül fidanı gibi.
Çırpınıyordu kum ve gökyüzü,
sanki turkuvazda yontulmuş bir arı kovanı yücelerde.

Ellerin çalardı heceleri tımbırdatarak,
bardakları, sarı yağ şişelerini,
taçları, kaynakları, aşkı, yani her şeyi,
aşk deyince; Saf ellerinin hoş tutması kaşıkları.

Geçip gitti akşam. Yalıyor şimdi gece
tanrısal çanağını erkeğin uykusunda.
Bir hüzünlü yaban koku salıyor hanımelleri!

İşte o zaman gölgelerin yuttuğu gözlerimin üstünde
gökte büyük bir maharetle uçan ellerin kapayıverdi
yitirdiğimi sandığım teleklerini.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer


Hand with Rose, 1935, by Laure Albin-Guillot

Tu amico non piangerai la mia morte / Alda Merini

Tu amico non piangerai la mia morte

Tu amico non piangerai la mia morte,
per te sarò una pietra tombale
per te sarò un nulla distrutto,
tu non piangerai la mia morte
e forse ti darà anche sollievo
sapere che sotto la terra
cosparsa di venti improvvisi
giace un notturno poeta
che al mondo non era nessuno.

Alda Merini





My friend you will not cry over my death

My friend you will not cry over my death
For you I will be a tombstone
For you I will be a wrecked naught
You will not cry over my death
And perhaps you will be relieved
To know that under the earth
Sprinkled with sudden winds
Lies a nocturnal poet
Who was no one for the world.

Alda Merini

Translated into English by Rina Brundu, in Dublin, 29/10/2014





Sen arkadaşım, benim ölümüme ağlamayacaksın

Sen arkadaşım, benim ölümüme ağlamayacaksın.
Senin için bir mezar taşı olacağım.
Senin yokluğundan bihaber olduğun bir şey olacağım.
Sen benim ölümüme ağlamayacaksın.
Dünya için bir hiç olan bir mağrip* şairi
Ani rüzgârlara serpilmiş,
Toprak altında yatıyor olacak.
Sen belki de tüm bu olanları bileceksin
Başıma gelenleri bilmek senin içini ferahlatacak.

Alda Merini

Sercan Leylek

Not: * Notturno kelimesi, ‘akşam’ yerine, anlatımın derinliğini zenginleştirmek için Arapça’da akşam namazının kılındığı zaman anlamına gelen ‘mağrip’ kelimesine çevrilmiştir.


At mother's grave by Liiga Klavin

14 Ekim 2017 Cumartesi

A volte Dio... / Alda Merini

A volte Dio
uccide gli amanti
perché non vuole
essere superato
in amore.

Alda Merini





Sometimes God
kills lovers
because he does not want
to be passed in love.

Alda Merini





A veces, Dios
mata a los amantes
porque no quiere
ser superado en amor.

Alda Merini





Kimi zaman Tanrı
öldürür aşıkları
çünkü istemez
aşk içinde
aşılmış olmayı.

Alda Merini

Çeviri: Nükhet Akgün Bordignon





Kimi zaman Tanrı
Aşıkları öldürür.
Çünkü kimsenin
Kendisinden fazla
sevilmesini istemez.

Alda Merini

Çeviri: Sercan Leylek


The Reconciliation of the Montagues and Capulets. 1853-55,
by Frederic Leighton

12 Ekim 2017 Perşembe

Soneto C / Pablo Neruda

SONETO C

En medio de la tierra apartaré
las esmeraldas para divisarte
y tú estarás copiando las espigas
con una pluma de agua mensajera.

Qué mundo! Qué profundo perejil!
Qué nave navegando en la dulzura!
Y tú tal vez y yo tal vez topacio!
Ya no habrá división en las campanas.

Ya no habrá sino todo el aire libre,
las manzanas llevadas por el viento,
el suculento libro en la enramada,

y allí donde respiran los claveles
fundaremos un traje que resista
la eternidad de un beso victorioso.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET C

In the center of the earth I will push aside
the emeralds so that I can see you—
you like an amanuensis, with a pen
of water, copying the green sprigs of plants.

What a world! What deep parsley!
What a ship sailing through the sweetness!
And you, maybe—and me, maybe—a topaz.
There’ll be no more dissensions in the bells.

There won’t be anything but all the fresh air,
apples carried on the wind,
the succulent book in the woods:

and there where the carnations breathe, we will begin
to make ourselves a clothing, something to last
through the eternity of a victorious kiss.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Stephen Tapscott





SONNET C

At the centre of the Earth I’ll split apart
the emeralds to catch a sight of you
and you’ll be copying down the ears of wheat
like a message-taking plume of water.

What a world! What depths of parsley!
What a sailboat sailing in the sweetness!
And you perhaps and I perhaps of topaz!
There’ll be no more dissonance in the bells.

There’ll be no more than the free air,
the apples taken by the wind,
the juicy volume in among the branches,

and there where the carnations breathe
we will start a garment to last out
the eternity of a victorious kiss.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by A. S. Kline





SONNET C

Au sein de la terre, j'écarterai
les émeraudes pour t'apercevoir
et toi d'une plume d'eau messagère
tu seras en train de copier l'épi.

Quel univers ! Quel stimulant persil !
Quel navire voguant sur la douceur !
Et toi peut-être et moi aussi topaze !
Toutes ensemble sonneront les cloches.

Il ne restera plus que tout l'air libre
avec la pomme emportée par le vent,
dans la ramée le livre succulent,

et au lieu où respirent les oeillets
nous fonderons un habit qui supporte
l'éternité d'un baiser victorieux.

Pablo Neruda - (La centaine d'amour, 1959)





SONETTO C

In mezzo alla terra scosterò
gli smeraldi per scorgerti
e tu starai copiando le spighe
con una penna d'acqua messaggera.

Che mondo! Che profondo prezzemolo!
Che nave navigante nella dolcezza!
E tu forse e io forse topazio!
Più non sarà divisione nelle campane.

Più non sarà che tutta l'aria libera,
le mele portate dal vento,
il succulento libro sulla pergola,

e lì dove respirano i garofani
fonderemo un vestito che resista
l’eternità di un bacio vittorioso.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE C

Zümrütlerini ayıklayacağım toprağın
seni daha iyi görebilmek için
ve sen suretini çıkaracaksın o tanelerin,
elinde suyun bize haber ulaştıran kalemi.

Yalan dünya! Ah, derinlikler yoncası!
Tatlı sularda yüzen gemi!
Bir yakut olsak da bu alemde
ayırmasa ikimizi çan sesleri.

Ne kalacak üstümüzde açık havadan başka,
rüzgarla taşınan elmalar,
özlü bir kitap o kameriyenin altında.

Gel, karanfillerin soluklandığı o yerde
sonsuzlukta dokunmuş solmaz bir öpücükten
bir elbise biçelim kendimize.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer


Nino

10 Ekim 2017 Salı

Sonnet XLVI / William Shakespeare

SONNET XLVI

Mine eye and heart are at a mortal war,
How to divide the conquest of thy sight;
Mine eye my heart thy picture's sight would bar,
My heart mine eye the freedom of that right.
My heart doth plead that thou in him dost lie,
A closet never pierced with crystal eyes,
But the defendant doth that plea deny,
And says in him thy fair appearance lies.
To 'cide this title is impannelled
A quest of thoughts, all tenants to the heart;
And by their verdict is determined
The clear eye's moiety, and the dear heart's part:
     As thus: mine eye's due is thine outward part,
     And my heart's right, thine inward love of heart.

William Shakespeare





SONETO XLVI

Mis ojos y corazón están en mortal guerra
por cómo repartirse el botón de tu mirada;
mis ojos quisieran prohibirle al corazón ver tu imagen,
mi corazón impedirle a los ojos ejercer este derecho;

mi corazón alega que tú en él habitas,
alcoba nunca penetrada por cristalinos ojos;
pero la parte contraria negando este alegato,
dice que tu hermosa presencia es en ellos donde reside.

Para resolver este litigio se convoca un jurado
de pensamientos, inquilinos todps de tu corazón;
y su veredicto ha determinado la porción,
correspondiente a los transparentes ojos y a la del corazón:

así pues, a mis ojos tu exterior adeudas,
y al corazón, el íntimo amor del corazón.

William Shakespeare

Traducción de Alfredo Gómez Gil





SONETO XLVI

Mis ojos y mi corazón están en guerra mortal
por cómo repartirse la conquista de tu mirada;
mis ojos quisieran prohibir a mi corazón la vista
de tu imagen; mi corazón niega a mis ojos la
legitimidad de este derecho.
Mi corazón sostiene que tú habitas en él
pero los defensores rechazan esta alegación y
dicen que en ellos es donde reposa tu linda apariencia.

Para decidir este litigio se ha convocado un jurado de
pensamientos, todos terratenientes del corazón; y por su
veredicto se ha determinado la porción que corresponde
a los ojos transparentes y la parte del tierno corazón.

Así, pues: es deuda de mis ojos tu forma exterior,
y derecho de mi corazón el íntimo afecto de tu corazón.

William Shakespeare





SONNET XLVI

Mon cœur et mes yeux sont en lutte mortelle, pour partager la conquête
de ta vue : mes yeux voudraient refuser à mon cœur la vue de ton
portrait, mon cœur soutient que tu habites en lui, retraite que des
yeux de cristal n’ont jamais pénétrée, mais les défendants repoussent
cette prétention et disent que c’est en eux que se réfléchit ta belle
image. Pour décider cette question on a appelé un jury de pensées,
toutes habitantes du cœur, et d’après leur sentence la part des yeux
transparents, ainsi que la part du pauvre, est fixée comme il suit : ce
qui est dû à mes yeux, c’est l’extérieur de ton être, et le droit de mon
coeur, c’est l’amour intérieur de ton cœur.

William Shakespeare

Traduction Guizot





SONETTO XLVI

Il mio occhio e il mio cuore sono in guerra mortale
su come spartirsi le spoglie della tua vista:
l’occhio vorrebbe sbarrare al cuore la vista del tuo ritratto,
il cuore all’occhio il libero accesso a quel diritto;
il mio cuore argomenta che tu risiedi in lui,
scrigno mai penetrato da occhi cristallini;
ma il convenuto rifiuta tale argomento
e dice che in lui dimora il tuo bell’aspetto.
Per decidere su tale diritto viene insediata
una giurìa di pensieri, vassalli tutti del cuore,
e col loro verdetto risulta determinata
la porzione del chiaro occhio e la parte del caro cuore,
in questo modo: al mio occhio spetta la tua parte esteriore,
ed è diritto del mio cuore l’intimo amore del tuo.

William Shakespeare

Trad. di Alessandro Serpieri





SONE XLVI

Gözümle gönlüm ölümcül bir savaşta,
Yanaşmazlar görüntünü paylaşmaya;
Gözüm engeller gönlümün sana bakmasını,
Gönlümse elinden almak ister gözün hakkını.
Gönlüm hep yürekte olduğunu söyler, der:
Kapalı durur bir kutuda, göremez berrak gözler.
Fakat gözler bunu reddedip, kendini savunur,
Ve der ki: o güzelim görüntü bizde durur.
Karar verebilmek için kim yanlış kim doğru
Toplanır yürekte kiracı bir fikir kurulu,
Ve verirler onlar kararı, berrak gözün payını
Ve sevgili gönlün hakkını.
Gereği düşünüldü: dış görünümünü sevmek gözüme
Gönlündeki aşkı sevmek de gönlüme.

William Shakespeare (1564-1616)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy


Lidia Savoderova by Ivan Warhammer