25 Eylül 2016 Pazar

Sono solo / Cesare Pavese

SONO SOLO

Sono solo, appoggiato nella nebbia
al tronco d’un viale
e non ho che nel cuore
il ricordo di te
pallido, immenso,
perduto nelle fredde luci lontano
da ogni parte tra gli alberi.

Ma a tratti una fitta più febbrile
mi rabbrividisce nel cuore
e allora mi piego, stringendomi,
quasi per prolungare, per sentire più ardente,
per rinserrare in me,
questo tremore atroce.

Tutto quello che mi resta di te
è solo più questo poter soffrire,
nella solitudine fredda,
la tua figura perduta,
la tua anima bionda,
l’ardore triste della tua esistenza,
morta morta per sempre per me.

Non chiedo più che di potermi stringere
sommesso a un tronco nero
e soffrire soffrire nel mio cuore
il tuo ricordo ridente
straziante di dolcezza
ma tanto tanto triste e doloroso
che è diventato tutta la mia anima.

Soffrire, solo al mondo,
nella nebbia che avvolge, lontana,
atrocemente,
in silenzio.

(18 ottobre 1927)

Cesare Pavese





YALNIZIM

Yalnızım, yaslanmışım sisin içinde
bir yoldaki ağacın gövdesine
ve yüreğimde yalnızca
senin anın,
soluk, engin,
yitmiş soğuk ışıklarda, uzak
her yerden, ağaçlar arasında.

Ama kimi zaman daha ateşli bir sızı
titretir yüreğimi,
o zaman eğilirim, kendimi sıkarak,
neredeyse uzatmak, daha ateşli duymak,
içimde hapsetmek için
bu amansız titreyişi.

Senden kalan tek şey,
bu acısını çekebilme gücü,
soğuk yalnızlıkta,
yitik görüntünün,
sarışın ruhunun,
hüzünlü ateşin varlığındaki,
ölen, sonsuza dek ölen benim için.

Tek isteğim yaslanabilmek,
boynum bükük, kara bir gövdeye
ve acısını çekmek yüreğimde
güzel anının,
tatlılıkla içimi yakan,
ama öyle hüzünlü ve acı verici ki,
anınla bir oldu bütün ruhum.

Acı çekmek, tek başıma dünyada,
uzak sisin içinde,
amansızca çevremi kuşatan,
sessizce.

(18 Ekim 1927)

Casere Pavese

Çeviri : Kemal Atakay


Pont Neuf, c.1934, by Brassaï

13 Eylül 2016 Salı

Delta of Venus / Anaïs Nin

One morning I was called to a studio in Greenwich Village, where a sculptor was beginning a statuette. His name was Millard. He already had a rough version of the figure he wanted and had reached the stage where he needed a model.

The statuette was wearing a clinging dress, and the body showed through in every line and curve. The sculptor asked me to undress completely because he could not work otherwise. He seemed so absorbed by the statuette and looked at me so absently that I was able to undress and take the pose without hesitation. Although I was quite innocent at that time, he made me feel as if my body were no different than my face, as if I were the same as the statuette.

As Millard worked, he talked about his former life in Montparnasse, and the time passed quickly. I didn’t know if his stories were meant to affect my imagination, but he showed no signs of being interested in me. He enjoyed recreating the atmosphere of Montparnasse for his own sake. This is one of the stories he told me:

‘The wife of one of the modern painters was a nymphomaniac. She was tubercular, I believe. She had a chalk-white face, burning black eyes deeply sunk in her face, with eyelids painted green. She had a voluptuous figure, which she covered very sleekly in black satin. Her waist was small in proportion to the rest of her body. Around her waist she wore a huge Greek silver belt, about six inches wide, studded with stones. The belt was fascinating. It was like the belt of a slave. One felt that deep down she was a slave – to her sexual hunger. One felt that all one had to do was to grip the belt and open it for her to fall into one’s arms. It was very much like the chastity belt they showed in the Musée Cluny, which the crusaders were said to have put on their wives, a very wide silver belt with a hanging appendage that covered the sex and locked it up for the duration of their crusades. Someone told me the delightful story of a crusader who had put a chastity belt on his wife and left the key in care of his best friend in case of his death. He had barely ridden away a few miles when he saw his friend riding furiously after him, calling out, “You gave me the wrong key!”

‘Such were the feelings that the belt of Louise inspired in everyone. Seeing her arrive at a café, her hungry eyes looking us over, searching for a response, an invitation to sit down, we knew she was out on a hunt for the day. Her husband could not help knowing about this. He was a pitiful figure, always looking for her, being told by his friends that she was at another café and then another, where he would go, which gave her time to steal off to a hotel room with someone. Then everyone would try to let her know where her husband was looking for her. Finally, in desperation, he began to beg his best friends to take her, so that at least she would not fall into strangers’ hands.

‘He had a fear of strangers, of South Americans in particular, and of Negroes and Cubans. He had heard remarks about their extraordinary sexual powers and felt that, if his wife fell into their hands, she would never return to him. Louise, however, after having slept with all his best friends, finally did meet one of the strangers.

‘He was a Cuban, a tremendous brown man, extraordinarily handsome, with long, straight hair like a Hindu’s and beautifully full, noble features. He would practically live at the Dome until he found a woman he wanted. And then they would disappear for two or three days, locked up in a hotel room, and not reappear until they were both satiated. He believed in making such a thorough feast of a woman that neither one wanted to see the other again. Only when this was over would he be seen sitting in the café again, conversing brilliantly. He was, in addition, a remarkable fresco painter.

‘When he and Louise met, they immediately went off together. Antonio was powerfully fascinated by the whiteness of her skin, the abundance of her breasts, her slender waist, her long, straight, heavy blond hair. And she was fascinated by his head and powerful body, by his slowness and ease. Everything made him laugh. He gave one the feeling that the whole world was now shut out and only this sensual feast existed, that there would be no tomorrows, no meetings with anyone else – that there was only this room, this afternoon, this bed.

‘When she stood by the big iron bed, waiting, he said, “Keep your belt on.” And he began by slowly tearing her dress from around it. Calmly and with no effort, he tore it into shreds as if it were made of paper. Louise was trembling at the strength of his hands. She stood naked now except for the heavy silver belt. He loosened her hair over her shoulders. And only then did he bend her back on the bed and kiss her interminably, his hands over her breasts. She felt the painful weight both of the silver belt and of his hands pressing so hard on her naked flesh. Her sexual hunger was rising like madness to her head, blinding her. It was so urgent that she could not wait. She could not even wait until he undressed. But Antonio ignored her movements of impatience. He not only continued to kiss her as if he were drinking her whole mouth, tongue, breath, into his big dark mouth, but his hands mauled her, pressed deeply into her flesh, leaving marks and pain everywhere. She was moist and trembling, opening her legs and trying to climb over him. She tried to open his pants.

‘“There is time,” he said. “There is plenty of time. We are going to stay in this room for days. There is a lot of time for both of us.”

‘Then he turned away and got undressed. He had a golden-brown body, a penis as smooth as the rest of his body, big, firm as a polished wood baton. She fell on him and took it into her mouth. His fingers went everywhere, into her anus, into her sex; his tongue, into her mouth, into her ears. He bit at her nipples, he kissed and bit her belly. She was trying to satisfy her hunger by rubbing against his leg, but he would not let her. He bent her as if she were made of rubber, twisted her into every position. With his two strong hands he took whatever part of her he was hungry for and brought it up to his mouth like a morsel of food, not caring how the rest of her body fell into space. Just so, he took her ass between his two hands, held it to his mouth, and bit and kissed her. She begged, “Take me, Antonio, take me, I can’t wait!” He would not take her.

‘By this time the hunger in her womb was like a raging fire. She thought that it would drive her insane. Whatever she tried to do to bring herself to an orgasm, he defeated. If she even kissed him too long he would break away. As she moved, the big belt made a clinking sound, like the chain of a slave. She was now indeed the slave of this enormous brown man. He ruled like a king. Her pleasure was subordinated to his. She realized she could do nothing against his force and will. He demanded submission. Her desire died in her from sheer exhaustion. All the tautness left her body. She became as soft as cotton. Into this he delved with greater exultancy. His slave, his possession, a broken body, panting, malleable, growing softer under his fingers. His hands searched every nook of her body, leaving nothing untouched, kneading it, kneading it to suit his fancy, bending it to suit his mouth, his tongue, pressing it against his big shining white teeth, marking her as his.

‘For the first time, the hunger that had been on the surface of her skin like an irritation, retreated into a deeper part of her body. It retreated and accumulated, and it became a core of fire that waited to be exploded by his time and his rhythm. His touching was like a dance in which the bodies turned and deformed themselves into new shapes, new arrangements, new designs. Now they were cupped like twins, spoon-fashion, his penis against her ass, her breasts undulating like waves under his hands, painfully awake, aware, sensitive. Now he was crouching over her prone body like some great lion, as she placed her two fists under her ass to raise herself to his penis. He entered her for the first time and filled her as none other had, touching the very depths of the womb.

‘The honey was pouring from her. As he pushed, his penis made little sucking sounds. All the air was drawn from the womb, the way his penis filled it, and he swung in and out of the honey endlessly, touching the tip of the womb, but as soon as her breathing hastened, he would draw it out, all glistening, and take up another form of caress. He lay back on the bed, legs apart, his penis raised, and he made her sit upon it, swallow it up to the hilt, so that her pubic hair rubbed against his. As he held her, he made her dance circles around his penis. She would fall on him and rub her breasts against his chest, and seek his mouth, then straighten up again and resume her motions around the penis. Sometimes she raised herself a little so that she kept only the head of the penis in her sex, and she moved lightly, very lightly, just enough to keep it inside, touching the edges of her sex, which were red and swollen, and clasped the penis like a mouth. Then suddenly moving downwards, engulfing the whole penis, and gasping with the joy, she would fall over his body and seek his mouth again. His hands remained on her ass all the time, gripping her to force her movements so that she could not suddenly accelerate them and come.

‘He took her off the bed, laid her on the floor, on her hands and knees, and said, “Move.” She began to crawl about the room, her long blond hair half-covering her, her belt weighing her waist down. Then he knelt behind her and inserted his penis, his whole body over hers, also moving on its iron knees and long arms. After he had enjoyed her from behind, he slipped his head under her so that he could suckle at her luxuriant breasts, as if she were an animal, holding her in place with his hands and mouth. They were both panting and twisting, and only then did he lift her up, carry her to the bed, and put her legs around his shoulders. He took her violently and they shook and trembled as they came together. She fell away suddenly and sobbed hysterically. The orgasm had been so strong that she had thought she would go insane, with a hatred and a joy like nothing she had ever known. He was smiling; panting they lay back and fell asleep.’

Anaïs Nin - (Artists and Models / Delta of Venus)





Una mañana me llamaron de un estudio de Greenwich Village, donde un escultor daba comienzo a una estatuilla. Se llamaba Millard. Tenía ya un boceto de la figura que se proponía moldear, y para la fase siguiente necesitaba una modelo.

La estatuilla llevaba un vestido ajustado que dejaba ver cada línea y cada curva del cuerpo. El escultor me pidió que me desnudara completamente, pues su trabajo así lo requería. Parecía tan absorto por la estatuilla y me miraba con expresión tan ausente que fui capaz de desvestirme y posar sin dudarlo. Aunque por entonces yo era bastante inocente, me hizo sentir como si mi cuerpo no fuera distinto de mi rostro, como si yo fuera igual que la estatuilla.

Mientras Millard trabajaba, hablaba de su vida anterior en Montparnasse, y el tiempo transcurría con rapidez. No sé si con sus historias pretendía excitar mi imaginación, pero no dio señales de interesarse por mí. Gozaba recreando la atmósfera de Montparnasse para sí mismo. He aquí una de las historias que me contó.

"La esposa de un pintor moderno era ninfómana. Creo que estaba tuberculosa. Tenía una cara blanca como el yeso, ardientes ojos negros profundamente hundidos en su rostro, párpados pintados de verde. Poseía una voluptuosa figura, que cubría sugestivamente de raso negro. Su cintura era estrecha en relación al resto de su cuerpo. La rodeaba un cinturón griego de plata, de unos quince centímetros de anchura, con piedras incrustadas. Este cinturón era fascinante. Era como el cinturón de un esclavo. Uno sentía que, en lo profundo de su ser, ella era una esclava, una esclava de su apetito sexual, que abrir el cinturón era todo cuanto había que hacer para que se dejara caer en los brazos de cualquiera. Se parecía mucho al cinturón de castidad que, según se decía, los cruzados ponían a sus esposas. Había uno en el Musée Cluny: un cinturón de plata muy ancho con un accesorio colgante que cubría el sexo y lo dejaba cerrado mientras durasen las cruzadas. Alguien me contó la deliciosa historia del cruzado que colocó un cinturón de castidad a su esposa y dejó la llave al cuidado de su mejor amigo, por si él moría. Apenas había cabalgado unas millas, cuando vio a su amigo galopando furiosamente tras él y gritándole:

"¡Me has dado una llave equivocada!"

Tales eran los sentimientos que despertaba el cinturón de Louise en todos los hombres. Al verla entrar en el café, con sus ojos que nos miraban, hambrientos, buscando una respuesta, una invitación para sentarse, sabíamos que había salido en busca de la caza del día. También su marido lo sabía. Hacía un papel lamentable, siempre buscándola, y sus amigos le decían que estaba en otro y luego en otro café lo que le daba tiempo para encerrarse en una habitación de hotel con alguien. Entonces todo el mundo trataba de comunicarle que su marido estaba buscándola. Al fin, desesperado, empezó a pedir a sus mejores amigos que se acostaran con ella, para que al menos no cayera en manos extrañas.

Los extranjeros le inspiraban temor, sobre todo los sudamericanos, los negros y los cubanos. Había oído comentarios acerca de la extraordinaria capacidad sexual de estos hombres, y presentía que si su mujer caía en manos de uno de ellos nunca volvería a él. De todas formas, después de haberse acostado con todos sus amigos, Louise conoció a un extranjero.

Era un cubano, un hombretón moreno, extraordinariamente atractivo, con el pelo largo y lacio, a la manera de un hindú y con un rostro hermoso, pleno y noble. Vivía en el Dome hasta que encontraba a una mujer a la que deseaba.

Entonces desaparecía durante dos o tres días, se encerraba en la habitación de un hotel y no volvía a aparecer hasta que ambos estaban saciados. Hacía de la mujer una fiesta tan completa que no quería volverla a ver. Cuando todo había concluido, volvía a vérsele sentado en el café, conversando brillantemente. Además, era un notable pintor de frescos.

Cuando se encontraron Louise y él, Antonio quedó poderosamente fascinado por la blancura de aquella piel, la turgencia de los senos, el gentil talle y el largo, lacio y denso cabello rubio. Ella, por su parte, quedó prendada de su cabeza y su cuerpo vigoroso, de su lentitud y su soltura. Antonio se reía por cualquier cosa.

Daba la sensación de que prescindía del mundo entero y que sólo existía el goce sensual; que no habría un mañana ni más encuentros con nadie; que sólo contaba aquella habitación, aquella tarde, aquel lecho.

Ella permanecía de pie junto a la gran cama de hierro, aguardando. Antonio le dijo:

–Déjate puesto el cinturón.

Y empezó a arrancarle lentamente la ropa. Con calma, sin esfuerzo, la hizo jirones como si fuera de papel. Louise temblaba ante la fuerza de sus manos. Se quedó de pie, desnuda, pero con el pesado cinturón de plata. Antonio le soltó el cabello, que se derramó sobre sus hombros. Y sólo entonces le dobló la espalda sobre la cama y la besó interminablemente, con las manos sobre sus pechos. Ella sintió el doloroso peso del cinturón de plata y de las manos del hombre que apretaban con tanta fuerza su carne desnuda. Su hambre de sexo crecía como una locura hacia su cabeza, cegándola. Era tan urgente que no podía esperar. No podía esperar a que él se desvistiera. Pero Antonio ignoraba sus movimientos de impaciencia. No sólo continuó besándola como si se le estuviera bebiendo la boca, la lengua y la respiración, con su boca grande y negra, sino que sus manos la maltrataban, apretaban profundamente su carne, dejando marcas dolorosas en todas partes. Ella, húmeda y temblorosa, abría las piernas e intentaba montar sobre él y desabrocharle los pantalones.

–Hay tiempo –dijo Antonio–. Tenemos mucho tiempo. Vamos a quedarnos en esta habitación días enteros. Hay tiempo de sobra para los dos.

Se apartó y se desnudó. Tenía un cuerpo moreno dorado, y un pene tan suave como el resto de su persona; grande y firme como un bastón de madera pulida.

Ella se lanzó sobre el miembro y lo tomó en la boca. Los dedos de Antonio llegaban a todas partes, al ano y al sexo; su lengua, al interior de su boca y a sus orejas. Le mordió los pezones, le besó y le mordió el vientre. Ella trataba de satisfacer su apetito restregándose contra la pierna del hombre, pero él no se lo permitía. La doblaba como si fuera de goma, la forzaba a todas las posturas. Con sus dos fuertes manos tomaba de ella las partes que más le apetecían, y las acercaba a su boca como si se tratara de comida, sin tener en cuenta la posición del resto del cuerpo. De este modo tomó las nalgas entre sus manos, las levantó a la altura de su boca, las mordió y le besó el sexo.

–¡Tómame, Antonio –imploró ella–, no puedo esperar!

Pero él no la tomaba.

Para entonces, la ansiedad de sus entrañas era como un fuego rabioso. Pensó que iba a volverse loca. Fracasaba en todos sus intentos de provocarse el orgasmo. Si le besaba demasiado tiempo, él la rechazaba. Conforme se movía, el gran cinturón producía un sonido metálico, igual que la cadena de un esclavo. Y, en efecto era la esclava de aquel enorme hombre moreno. El mandaba, era el rey. El placer de la mujer estaba subordinado al suyo, y Louise comprendió que no podría hacer nada en contra de su fuerza y de su voluntad. Pedía sumisión. El deseo de Louise murió de puro agotamiento. Su cuerpo se liberó de toda tensión, y se volvió como de algodón. Cada vez más exultante, él gozaba de ello. Su esclava, su posesión, un cuerpo roto, jadeante, maleable, cada vez más suave bajo sus dedos. Sus manos perseguían todas las líneas de su cuerpo, sin dejar ningún rincón intacto, amasando, amasando según su fantasía, doblándolo para satisfacer su boca, apretándolo contra sus grandes dientes blancos y relucientes, marcándola.

Por vez primera, la ansiedad que había sido como una irritación en la superficie de su piel se replegó a una parte más profunda de su cuerpo. Se replegó, se acumuló y se transformó en un centro ígneo que aguardaba a que lo hicieran explotar el tiempo y el ritmo de él. Sus caricias eran como una danza en la que ambos cuerpos giraban y se deformaban adquiriendo nuevas formas, nuevas disposiciones, nuevos rasgos. Estaban acoplados como gemelos, él con su miembro contra el trasero de ella, ella con los senos como olas bajo las manos de él, dolorosamente despiertos, conscientes y sensibles. Luego él montaba a horcajadas, como un gran león, sobre el cuerpo de la mujer, que colocaba sus puños bajo sus nalgas para izarse hacia el pene. La penetró por primera vez y la llenó como ningún otro lo había conseguido, alcanzando las últimas profundidades de sus entrañas.

Ella vertía su miel. El miembro producía, al empujar, ruiditos de succión. Ya no quedaba aire en el sexo de ella; el miembro lo llenaba por completo y se agitaba interminablemente, dentro y fuera de la miel, hasta llegar a su fondo; pero en cuanto el jadeo de Louise se aceleraba, él retiraba su pene brillante de humedad y se dedicaba a otra forma de caricia. Echado boca arriba en la cama, con las piernas separadas y el miembro erecto, hizo que ella se sentara sobre él y se lo introdujo hasta la raíz, hasta que sus vellos se confundieron. Sosteniéndola, le hizo describir círculos en torno al pene. Ella cayó sobre él, apretó los senos contra su pecho y buscó su boca; luego se enderezó de nuevo y reanudó sus movimientos. A veces se erguía un poco, hasta que dentro de su sexo sólo quedaba la cabeza del miembro, y entonces se movía ligeramente, muy ligeramente, lo justo para mantenerlo dentro, rozando los labios de su vulva; que eran rojos y abultados y lo ceñían como una boca. Moviéndose de pronto hacia abajo, engullendo todo el pene y suspirando de gozo, cayó sobre el cuerpo de Antonio y buscó de nuevo su boca. Las manos del hombre permanecieron sobre las nalgas de Louise controlando sus movimientos para que no los acelerara súbitamente y alcanzara el orgasmo.

La arrojó de la cama, la puso a cuatro patas en el suelo y le dijo:

–Muévete.

Ella comenzó a gatear por la habitación, cubierta a medias por su largo cabello rubio, con su cinturón gravitando sobre su cintura. Antonio se arrodilló a su espalda y aplastó su miembro y todo su cuerpo contra el de ella, sin dejar de mover sus rodillas de hierro y sus largos brazos. Una vez la hubo gozado por detrás, deslizó la cabeza bajo la mujer para poder succionar sus senos lujuriantes, como si fuera un animal, sujetándola con las manos y la boca. Jadeaban y se agitaban; al cabo de un rato Antonio levantó a Louise, la transportó a la cama y colocó las piernas de ella en torno a sus hombros. La tomó con violencia, y entre convulsiones y temblores alcanzaron juntos el orgasmo. Louise se desplomó, sollozando histéricamente. El orgasmo había sido tan fuerte que estuvo a punto de volverse loca de frenesí y de gozo. El sonreía y jadeaba; se echaron y se durmieron."

Anaïs Nin - (Artistas y Modelos / Delta de Venus)





Bir sabah, bir heykeltraşın yeni bir heykele başladığı Greenwich Village'daki bir stüdyoya çağrıldım. Heykeltraşın adı Millard'dı. Istediği figürün taslağını çıkartmış, bir modele gereksinim duyduğu aşamaya gelmişti.

Heykel, vücuduna sıkı sıkıya yapışan bir elbise giyiyordu ve vücuttaki her hat ve kıvrım görünüyordu. Heykeltraş bütün giysilerini çıkartmamı söyledi; başka türlü çalışamazmış. Heykelle öyle meşgul görünüyordu ki, tereddüt etmeksizin soyunup pozunu alabildim. O zamanlar oldukça masum olsam da o da kendimi, sanki vücudumun yüzümden farkı yokmuş, sanki bir heykelmişirn gibi hissetmemi sağlıyordu.

Millard çalışırken Montparnasse'daki eski yaşantısından bahsetti ve zaman çabuk geçti. Hikayelerini benim imgelemimi etkilemek için mi anlattı bilmiyorum ama, benimle ilgilenirmiş gibi bir hali yoktu. Montparnasse'ın atmosferini eğlence olsun diye tekrar yaratmaktan hoşlanıyordu. Bana şu hikayeyi anlattı:

"Modern ressamlardan birinin karısı nemfomanyaktı. Bence veremliydi. Tebeşir beyazı bir yüzü, yüzünün derinlerine gömülmüş yanan kara gözleri vardı. Şehvetli vücudunu siyah saten giysilerle gevşekçe örterdi. Beli vücudunun diğer kısımlarına oranla inceydi. "Beline onbeş santimetre genişliğinde, taşlarla süslü kocaman gümüş bir Yunan kemeri takardı. Kemer büyüleyiciydi. Bir kölenin kemeri gibiydi. Alttan alta cinsel açlığına köle olduğu hissi verirdi. Kollarına atılması için bütün yapman gereken, gidip kemerini kavramak ve açmaktı sanki. Kemer Musee Cluny'de gösterilen bekaret kemerlerine çok benziyordu; hani Haçlı Savaşlarına katılanların eşlerine taktıkları söylenen, cinsel organı kapatan bir ilavesi olan ve savaş sırasında kilitlenen şu çok geniş gümüş kemerlerden. Eğlenceli bir hikaye anlatmışlardı. Savaşçının teki karısına bekaret kemeri takmış ve anahtarı da ölümü durumunda en yakın arkadaşına bırakmış. Ancak birkaç mil uzaklaşmış ki, bakmış arkadaşı, 'Yanlış anahtarı verdin!' diye bağırarak öfkeyle ardından at koşturuyor.

"İşte Louise'in kemeri herkese böyle duygular veriyordu. Bir kafeye geldiğinde, aç bakışlarını üzerimizde dolaştırdığını, bir yanıt, bir oturma daveti beklediğini görür, kendine bir av aradığını bilirdik. Bunu bilen kocasının elinden hiçbir şey gelmezdi. Acınası birisiydi, her zaman onu arardı. Gittiği kafe de karısının öteki kafede olduğunu, orada da başka bir kafe de olduğunu söylerdi arkadaşları. Böylece kadına birileriyle bir otel odasına gidecek zaman kalırdı. Sonra herkes kadına, kocasının kendisini nerede aradığını bildirmeye çalışırdı. En sonunda kocası umutsuzluk içinde, gidip kadınla birlikte olmaları için en yakın dostlarına yalvarmaya başladı, hiç olmazsa yabancı ellere düşmesindi.

"Yabancılardan, özellikle de Güney Amerikalılardan, Zencilerden ve ve Kübalılardan korkusu vardı. Onların olağanüstü cinsel güçlerine dair bir şeyler duymuştu ve karısının onların eline düşmesi durumunda hiç geri gelmeyeceğini düşünüyordu. Bununla birlikte Louise, kocasının en iyi arkadaşlarıyla yattıktan sonra, yabancılardan biriyle tanıştı.

"Adam Kübalıydı, kocaman kahverengi biriydi, bir Hintlininkine benzeyen uzun, düz ve güzelce örülmüş saçlarıyla aşırı yakışıklıydı, soylu yüz çizgileri vardı. İstediği bir kadın bulana dek hemen hemen bütün zamanını Dome'da geçiriyordu. Ve sonra kadınla birlikte bir otel odasına kapanıp, iki üç gün ortadan kaybolur ve her ikisi iyice de doyana dek gözükmezlerdi. Kadınla birlikte olmayı öyle mükemmel bir şölene çevirirdi ki ikisi de birbirlerini tekrar görmek istemezlerdi. Olay sona erince yine bir kafe de oturup, parlak konuşmalar yaparken görülürdü. Ayrıca önde gelen bir fresk ressamıydı.

"O ve Louise karşılaşır karşılaşmaz hemen birlikte çıkıp gittiler. Antonio onun cildinin beyazlığına, göğüslerinin bereketliliğine, ince beline, uzun düz, koyu sarı saçlarına kapılmıştı. O da, Antonio'nun kafasına ve güçlü vücuduna, yavaşlığına ve huzuruna kapılmıştı. Antonio'nun yaptığı her şey onu güldürüyordu. Antonio insana, şimdi bütün dünya çekip gitti ve yalnızca, tensel ziyafet var, yarın yok, başkalarıyla buluşmalar yok - yalnızca bu oda, bu öğleden sonra, bu yatak var, hissi veriyordu.

"Louise büyük demir yatağın yanında Antonio'yu beklerken Antonio, Kemerini tut," dedi. Ve yavaşça elbiselerini yırtmaya başladı. Sakin sakin, çaba harcamaksızın, sanki kağıttan yapılmışlarcasına ince şeritler halinde yırtıyordu. Louise onun elinin kuvvetinden titriyordu. Ağır gümüş kemeri saymazsak çıplak olarak ayakta duruyordu şimdi. Antonio, saçlarını omuzlarının üzerine yaydı. Ancak ondan sonra Louise'i sırtüstü yatağa yatırıp sonu gelmeyecekmiş gibi öptü, elleri göğüslerinin üzerindeydi. Hem gümüş kemerin hem de çıplak tenine sertçe bastıran ellerin acı veren ağırlığını hissediyordu Louise. Cinsel açlığı onu kör ederek delirtircesine artıyordu. Öylesine karşı konulmazdı ki bekleyemiyordu. Antonio'nun elbiselerini çıkarmasını bile bekleyemiyordu. Ama Antonio onun sabırsız hareketlerini görmezden geldi. O, yalnızca kadının bütün ağzını, dilini, nefesini kendi büyük kara ağzına doğru içercesine öpmeyi sürdürdü, ama elleri kadını incitiyor, tenine iyice bastırıyor, her tarafta iz ve acı bırakıyordu. Louise ıslanmıştı ve titriyordu. Bacaklarını açıp erkeğin üzerine çıkmaya çalışıyor, onun pantolonunu açmaya uğraşıyordu.

"Zaman var," dedi, "Bol zaman var. Günlerce bu odada kalacağız. İkimiz için de bol zaman var."

"Sonra döndü ve elbiselerini çıkardı. Vücudu altın kahverengisiydi, vücuduna yakışan bir penisi vardı, büyük ve parlatılmış bir baston kadar sert. Louise üzerine atıldı ve ağzına aldı. Antonio'nun parmakları şimdi her yerdeydi, arkasında, organında, dili ağzında, kulaklarında geziniyordu. Göğüs uçlarını ısırıyor, karnını öpüyor, ısırıyordu. Louise, Antonio'nun bacaklarına sürtünerek açlığını tatmin etmeye çalışıyordu, ama o bunu yapmasına izin vermiyordu. Lastikten yapılmışçasına onu kıvırıyor, her pozisyona sokuyordu. Güçlü elleriyle Louise'in neresine açlık çekiyorsa onu alıyor ve bir lokma yemekmişçesine ağzının hizasına kaldırıyordu, vücudunun geri kalan kısmının nereye düştüğüyle ilgilenmiyordu bile. Derken, kalçalarını ellerinin arasına aldı, ağzına doğru kaldırdı ve ısırdı, öptü. Louise yalvarıyordu, 'Gir içime Antonio, gir içime, bekleyemiyorum!' Ama Antonio girmedi.

"Bu zaman zarfında Louise'in dölyatağındaki açlık zaptedilmeyen bir yangın haline gelmişti. Antonio'nun onu deliliğe sürüklediğini düşünüyordu. Ne kadar orgazm olmaya çalıştıysa da Antonio hepsini engelledi. Onu uzun uzun öpmesine bile engel oluyordu. Hareket ettikçe büyük kemer, bir kölenin zinciri gibi şıngırdıyordu. Şimdi gerçekten de bu kocaman, kahverengi adamın kölesiydi. Bir kral gibi yönetiyordu onu. Zevki onun keyfine bağlıydı. Adamın gücüne ve arzusuna karşı hiçbir şey yapamayacağını fark ediyordu. Adam boyun eğmesini istiyordu. Arzusu keskin bir bitkinlik içinde ölmüştü. Vücudundaki bütün gerginlikler kaybolmuştu. Pamuk kadar yumuşaktı. Bunun üzerine erkek daha büyük bir coşkuyla araştırmaya başladı. Kölesi, malı, kırık bir vücut, parmaklarının altında nefes nefese, kolay işlenir ve gittikçe daha yumuşar olmuştu. Elleri kadının vücudunun her noktasını araştırıyor, dokunmadık yer bırakmıyor, onu fantezisine uygun biçimde yoğuruyor, ağzına, diline göre eğip büküyor, büyük, parlayan beyaz dişlerine bastırıyor, kendisinin kılıyordu.

"Bir öfke gibi teninin yüzeyinde olan açlık, ilk defa vücudunun daha derin bir kısmına çekilmişti. Çekilmiş ve birikmişti. Erkeğin zamanlaması ve ritmiyle patlamayı bekleyen ateşten bir çekirdek olmuştu. Antonio'nun dokunuşları, iki gövdenin kendilerini yeni biçimlere, yeni düzenlemelere, yeni modellere çevirdikleri ve deforme ettikleri bir dans gibiydi. İkizler gibi birbirlerine yapıştılar, kaşık usulü, penisi yine kalçalarında, göğüsleri ellerinin altında acı dolu bir şekilde uyarılmış, dimdik ve hassas, denizlerdeki dalgalar gibi dalgalanıyordu. Kadın iki elini yumruk yapıp kalçalarının arkasına koyarak kendisini erkeğin penisine doğru kaldırırken, o, şimdi büyük bir aslanmışçasına önünde yüzükoyun yatan kadının gövdesinin üzerine kapanmıştı. İlk defa içine giriyor ve kadını başka hiç kimsenin dolduramadığı kadar dolduruyor, dölyatağının en dibine dokunuyordu.

Louise'in her tarafından bal akıyordu sanki. İtince adamın penisi küçük emme sesleri çıkartıyordu. İçini iyice dolduruyor, dölyatağındaki bütün hava dışarı çıkıyor, erkek o bitimsiz balın içinde dışında sallanıp duruyordu; dölyatağının ucuna dokunuyor ama kadının soluk alış verişi hızlanır hızlanmaz kendisini dışarı çekiyor, her şey parlıyor ve başka bir kucaklaşma biçimi alıyorlardı. Antonio yatağa sırtüstü uzandı, bacaklarını ayırdı, penisi kalkıktı. Dibini içine alana dek Louise'i üzerine oturtuyor, onun kasık tüyleri kendisininkine karışıyordu. Antonio, bu pozisyonda, penisinin etrafında daireler çizdirdiği bir dans başlatmıştı. Louise onun üzerinde eğiliyor, göğüslerini adamın göğsüne sürtüyor ve ağzını arıyor, sonra yine doğruluyor ve penisin etrafındaki hareketine kaldığı yerden devam ediyordu. Bazen Louise kendisini biraz yukarı çekiyor, öyle ki yalnızca penisin başı içinde kalıyor, sonra yavaş, çok yavaşça hareket ediyor, kıpkırmızı ve şişmiş penisi organının kenarlarına dokunacak kadar içine alıyor ve penisi bir ağız gibi kavrıyordu. Sonra aniden aşağı doğru hareket edip, bütün penisi yutuyor ve zevk içinde nefes nefese kalıyor, Antonio'nun vücuduna eğiliyor, ve yine ağzını arıyordu. Bu sırada Antonio'nun elleri Louise'in kalçalarında kalıyor ve onları sıkı sıkı kavrayarak hareketine yön veriyor, hızlanıp gelmesini engelliyordu.

"Sonra Louise'i yataktan aldı, elleri ve dizleri üzerinde odanın tabanına bırakarak, 'Hareket et' dedi. Louise odada sürünmeye başladı , uzun sarı saçları onu yarı yarıya örtüyor, kemeri belinden aşağı sarkıyordu. Sonra Antonio arkasında diz çöküp penisini içine yerleştirerek, bütün gövdesiyle üzerine abandı, güçlü dizleri ve uzun kollan üzerinde hareket etmeye başladı. Arkasından yeteri kadar zevk aldıktan sonra, başını bereketli göğüslerini emecek şekilde Louise'in altına kaydırıp, sanki bir hayvanmışcasına, elleri ve ağzıyla kavradı onu. İkisi birden nefes nefese kalıp bükülüyorlardı. Ancak ondan sonra Antonio onu kaldırıp yatağa taşıdı ve bacaklarını omzuna yerleştirdi. Şiddetle içine girdi, sarsılıp birlikte gelmişçesine titrediler. Louise birden kötüleşti ve isterik çığlıklar atmaya başladı. O kadar güçlü orgazm oluyordu ki, bildiği hiçbir şeye benzemeyen nefret ve neşe içinde çıldıracağını düşündü. Antonio gülümsedi, nefes nefeseydi; sırtüstü uzanıp, uyuya kaldılar."

Anaïs Nin - (Sanatçılar ve Modeller / Venüs Üçgeni)

Çeviri: Mustafa Küpüşoğlu / Yumuşak G Yayınları


Photo by Robert Mapplethorpe


6 Eylül 2016 Salı

Delta of Venus / Anaïs Nin

"The first time I felt an orgasm with John, I wept because it was so strong and so marvelous that I did not believe it could happen over and over again. The only painful moments were the ones spent waiting. I would bathe myself, spread polish on my nails, perfume myself, rouge my nipples, brush my hair, put on a negligée, and all the preparations would turn my imagination to the scenes to come. I wanted him to find me in the bath. He would say he was on his way. But he would not arrive. He was often detained. By the time he arrived I would be cold, resentful. The waiting wore out my feelings. I would rebel. Then I punished him by not responding sexually and he was hurt again. We could never go out together. He was too well known, as was his wife. He was a producer. His wife was a playwright. When John discovered how angry it would make me to wait for him, he did not try to remedy it. He came later and later. ‘Why do you make me wait so long? You know that it kills my desire for you. I feel cold when you come late.’ I had too much time to myself, I was too much alone with my thoughts of John."

Anaïs Nin - (Delta of Venus)





"İlk defa John’la birlikte orgazmı hissettim; ağladım, çünkü öyle kuvvetli ve muhteşemdi ki tekrar tekrar olabileceğine inanamadım. Acılı anlar yalnızca beklerkendi. Banyo yapıyor, tırnaklarımı parlatıyor, kokular sürünüyor, meme uçlarıma ruj sürüyor, saçımı tarıyor, rahat bir şeyler giyiyordum ve bütün bu hazırlıklar imgelemimi gelme sahnesine çeviriyordu. Onun beni banyoda bulmasını istiyordum oysa. Geçerken uğradım demeliydi. Ama gelmiyordu. Sık sık geç kalıyordu. Zamanla o geldiğinde soğuk, küskün olmaya başladım. Beklemek duygularımı yıpratıyordu. İsyan ediyordum. Sonra cinsel olarak karşılık vermeyerek onu cezalandırıyordum. Asla birlikte dışarı çıkmadık. O da çok meşhurdu karısı da. Yapımcıydı. Karısı oyun yazarıydı. John onu beklemenin beni nasıl kızdırdığını keşfettiğinde, düzeltmeye çalışmadı. Gittikçe daha geç geldi. Ona ‘Sen niye beni o kadar çok bekletiyorsun? Sana duyduğum arzuyu öldürdüğünü biliyorsun. Sen geç geldiğinde soğuduğumu hissediyorum. Beni o kadar kızdırıyorsun ki seni terk edeceğim!’ diyordum.. Kendime ayırdığım çok fazla zaman vardı ve, John’a dair düşüncelerimle çok fazla yalnızdım."

Anaïs Nin - (Venüs Üçgeni)


Waiting, 1984, by Helmut Newton




Delta of Venus / Anaïs Nin

"I was growing sad, sad with restlessness and hunger. I felt that nothing would happen to me. I felt desperate with desire to be a woman, to plunge into living. Why was I enslaved by this need of being in love first? Where would my life begin? I would enter each studio expecting a miracle which did not take place. It seemed to me that a great current was passing all around me and that I was left out. I would have to find someone who felt as I did. But where? Where?"

Anaïs Nin - (Delta of Venus)





"Açtım ve her şeyi merak ediyordum. Sıkıntım, rahatsızlık ve açlıkla gittikçe büyüyordu. Hiçbir şeyin beni mutlu kılamayacağını hissediyordum. Umutsuz bir biçimde, kadın olarak yaşama dalmak arzusu hissediyordum. Neden, önce aşkta varolma gereksinimine köle olmuştum? Yaşamım nerede başlayacaktı? Her stüdyoya, bir türlü gerçekleşmeyen bir mucize beklentisiyle giriyordum. Bana öyle geliyordu ki, dört bir yanımdan büyük bir akıntı geçiyor ve beni dışarıda bırakıyordu. Benim gibi hisseden birilerini bulmak zorundaydım. Ama nerede? Nerede?"

Anaïs Nin - (Venüs Üçgeni)


Figure #1: Greenwich Village Nudes,
1951, by Peter Martin

Delta of Venus / Anaïs Nin

"It was at the theater that I met John and discovered the power of a voice. It rolled over me like the tones of a pipe organ, making me vibrate. When he repeated my name and mispronounced it, it sounded to me like a caress. It was the deepest, richest voice I had ever heard. I could scarcely look at him. I knew that his eyes were big, of an intense, magnetic blue, that he was large, rather restless. His foot moved nervously like that of a racehorse. I felt his presence blurring everything else – the theater, the friend sitting at my right. And he behaved as if I had enchanted him, hypnotized him. He talked on, looking at me, but I was not listening. In one moment I was no longer a young girl. Every time he spoke, I felt myself falling into some dizzy spiral, falling into the meshes of a beautiful voice. It was truly a drug.

(...)

His eyes were so intensely blue that when they blinked, for a second it was like some tiny flash of lightning, giving one a sense of fear, a fear of a storm that would completely engulf one."

Anaïs Nin - (Delta of Venus)





"John’la karşılaşmam ve bir sesin gücünü keşfetmem tiyatroda oldu. Sesi borulu bir orgun tonları gibi akıp gitti üzerimden, beni titretti. Adımı yinelediğinde ve yanlış telaffuz ettiğinde bana bir okşayış gibi geldi. Bugüne dek duyduğum en derin, en zengin sesti. Henüz doğrudan ona bakamamıştım. Biliyordum ki gözleri büyük, keskin, çekici maviydi; kendisi iriydi fazlasıyla hareketliydi. Varlığının her şeye bulaştığını hissettim. Ve sanki onu büyülemişim, hipnotize etmişim gibi davranıyordu. Konuşuyordu, gözleri üzerimdeydi, ama dinlemiyordum. Her konuştuğunda kendimi baş döndürücü bir spirale, güzel bir sesin ağına düşmüşüm gibi hissediyordum. Gerçek bir uyuşturucuydu. Ateş basmıştı.

Gözleri öylesine keskin maviydi ki gözlerini kırptığında, açana kadar minik bir şimşek çakmış gibi oluyordu. İnsana korku hissi veriyordu. Sanki bir fırtına seni bütünüyle kaplayacakmış gibi bir korku."

Anaïs Nin - (Venüs Üçgeni)


Painting by Andrey Belle

5 Eylül 2016 Pazartesi

Little Birds / Anaïs Nin

"Most of the erotica was written on empty stomachs. Now, hunger is very good for stimulating the imagination; it does not produce sexual power, and sexual power does not produce unusual adventures. The more hunger, the greater the desires, like those of men in prison, wild and haunting. So we had here a perfect world in which to grow the flower of eroticism.

As for me, my real writing was put aside when I set out in search of the erotic... The sexual life is usually enveloped in many layers, for all of us — poets, writers, artists. It is a veiled woman, half-dreamed."

Anaïs Nin - (Little Birds)





"Gran parte de los relatos eróticos han sido escritos con el estómago vacío. Ahora bien, el hambre es muy buena para estimular la imaginación; no da potencia sexual y la potencia sexual no engendra aventuras extravagantes. Cuanta más hambre, más ganas, como les ocurre a los presos, ansiosos y obsesionados. De forma que disponíamos de un mundo perfecto para cultivar la flor del erotismo.

Por mi parte, mis auténticos escritos quedaban abandonados cuando me ponía a perseguir lo erótico. Estas son mis aventuras en ese mundo de prostitución. Sacarlas a la luz fue al principio difícil. La vida sexual suele estar recubierta de muchas costras en todos nosotros, poetas, escritores o artistas. Es una mujer velada, semi-soñada."

Anaïs Nin - (Pajaros de fuego)





"Erotik kitapların çoğu boş midelerle yazılmıştır. Aç olmak imgelemi çok iyi harekete geçirir; cinsel gücü artırmaz. Cinsel güç de alışılmadık maceralar doğurmaz. Açlık fazlalaştıkça, arzular da hapishanedeki insanların ki gibi vahşileşir, akıldan çıkmaz olur. Sonuçta erotizm çiçeği yetiştirmek için mükemmel bir dünyamız vardır.

Bana gelince, erotizmi araştırmaya koyulduğumda esas yazılarımı rafa kaldırmıştım. Bunlar benim fahişelik dünyasındaki maceralarım. Bunları gün ışığına kavuşturmak başlangıçta zordu. Cinsel yaşam hepimiz - şairler, yazarlar, sanatçılar - için genelde kat kat kuşatılmıştır. Tüllü bir kadın, yarı düş."

Anaïs Nin - (Küçük Kuşlar)


Revenge (Book), 2003, by Ellen von Unwerth

Aslan Heykelleri / Cemal Süreya

ASLAN HEYKELLERİ

Çoğaltan ellerini seviyorum kaç kişi
Dokundukça dokundukça aslanlara
Parklarda yakışıklı aslan heykelleri
Birdenbire önümüze çıkıyorlar buysa çok güzel
Bizim bu aşkımızın aslan heykelleri
Şahane değişik hüzün heykelleri yani
Ben bütün hüzünleri denemişim kendimde
Bir bir denemişim bütün kelimeleri

Yeni sözler buldum bir nice seni görmeyeli
Daha geniş bir gökyüzünde soluk aldıracak şiire
Hadi bir de bunlarla çağır gelsin aslan heykelleri
Oldurmanın yıkmanın yeniden yapmanın aslan heykelleri
Olduran yıkan yeniden yapan gözlerini seviyorum kaç kişi
Bir senin gözlerin var zaten daha yok
Ya bu başını alıp gidiş boynundaki
Modigliani oğlu modigliani

Az şey değil seninle olmak düşünüyorum da
İçimde bir sevinç dallanıyor kaç kişi
Bir geyik kendini çiziyor karanlığa sonra kayboluyor
Karanlık maranlık ama iyi seçiliyor
Yorgan toplanmış bacakların seçiliyor
Bir uçtan bir uca bacaklarının aslan heykelleri
Ayık gecemizi dolduruyorlar bir uçtan bir uca

En olmıyacak günde geldin tazeledin ortalığı
Alıp kaldırdın bu kutsal ekmeği düştüğü yerden
Bunlar hep iyi şeyler ya öte yanda
Olsa yüreğim yanmıyacak aslan heykelleri
Ama yok aslan heykelleri var köpek
Delikanlı bir köpeği var onunla yatıyor
Adalet Hanım iki kişilik karyolasında
Bozulmuş burjuva ahlakına örnek

Cemal Süreya


Şiirin İncelenmesi:

Aslan Heykelleri… Cemal Süreya’nın diğer tüm şiirlerinde yaptığı zeki kelime oyunlarından, ama bunun yanında sıklıkla temas etmediği sosyal görüşlerinden de beslenen, nesnel açıklamaya en kapalı şiirlerinden biri. Gene de eğer bir şiiri uzun uzadıya hem şekil hem içerik yönünden açıklayacaksam onun böyle bir esrime gücüne sahip olmasını isterim. Bu yüzden “Aslan Heykelleri”…

Öyleyse, şiirin nazım biriminin olmadığını, sekizlik dize gruplarının (ilk ikisi) ardından gelen bir yedilik ve bir dokuzluktan meydana geldiğini belirterek söze başlıyorum. İkinci Yeni şiir anlayışının bir parçası olan bu şiirde de kafiye, redif ve ölçü elbet yok. Yalnızca, bazı dize sonlarında “i” sesi ile yarım uyak yakalandığını söyleyebiliriz; “…kişi/ …heykelleri/ …heykelleri/ …yani/ …kelimeleri” gibi. Uyak örgüsü için, “abacaada/ aeaaafaa…” diyebiliriz lakin görüldüğü gibi burada da istikrarlılık söz konusu değil.

Ne var ki şiirde iç ahenk bu yarım uyaklarla ve müzikaliteyle oldukça başarılı bir biçem kazanarak sağlanmış. Okurken kulağınıza gelen uyum sayesinde estetik çabanın göz ardı edilmediğini ve hatta oldukça ön planda tutulduğunu fark ediyorsunuz. Kimi sözcüklerin kasıtlı tekrarı ise anlatımı önemli ölçüde güçlendirmiş; “ dokundukça dokundukça”, “Modigliani oğlu modigliani” gibi. Özellikle art arda gelen iki dizede muhakkak bir sesin tekrarına özen gösterilerek melodik bir üslup kazanıldığı görülebiliyor; ilk dizedeki “ç” sesi bunun güzel bir örneği olmuş.

Tüm bu biçim özelliklerini bir kenara bırakıp şiirin içeriğine gelmek isteyecek olursam İkinci Yeni Şiiri’ne değinmeden lafa girmem mümkün olmayacaktır. Cemal Süreya, 1954’ten sonra Turgut Uyar, Edip Cansever, Ece Ayhan, Ülkü Tamer gibi şairlerle başlayan ve esasta Birinci Yeni Şiiri’nin devamı olmayıp, tam tersine Garipçiler’in şiiri basitleştirmesine tepki göstererek dilde sapmalar ve serbest imgelerle beliren radikal bir değişim grubu olarak adlandırılan İkinci Yeni şairleri arasındadır. Sırf buradan hareketle onun şiirinde doğrudan anlam aramanın imkansızlığını fark edebiliriz. Onun şiirinde anlam bulunan değil, yaratılan bir şeydir ve bu da Cemal Süreya ve arkadaşlarının esasen ulaşmak istediği amaçtır. Bu grup, şiiri ahlakın ve ahlaki endişelerin sınırlayıcılığının kamçısından kurtarmak istemiştir, o dönem dünyada etkin olan varoluşçuluk ve gerçeküstücülük akımlarının tesirindedirler. Bilincin oluşturduğu doğruluklardan, kurumlardan saparak bilinçdışına yönelmişlerdir, bunun en doğal sonucu olarak da soyut şiir ve kapalılık kavramları şiirlerinde gerçek anlam kazanır. İlk okumada anlaşılmadığı için, şiirlerinin halka değil, sanat meraklılarına hitap ettiği de düşünülmedi değil.

Yukarıda geçen tüm özelliklerden dolayı, anlam bulamam bu şiirde, gene de kendi yarattığımı paylaşmak istiyorum.

Adım adım gidecek olursak, önce şiirde anlam düzlemini kuran imgelere, mecazlara bir göz atmak gerekecektir; “çoğaltan ellerini seviyorum kaç kişi/ hüzünleri denemişim kendimde/ olduran yıkan yeniden yapan gözlerini seviyorum kaç kişi/ ya bu başını alıp gidiş boynundaki/ içimde bir sevinç dallanıyor kaç kişi…” . Esasında şiirin bütününe yayılan bir imgelem var; bu yüzden dizeler arasından teker teker seçmek hem yanlış hem imkansız geliyor; yine de örnek oluşturması açısından önemli.

“kaç kişi” ifadesi şiirde belki de en sık beliren sözcük grubu, bunun şiirde anlamı ikinci plana iten İkinci Yeni şairlerinin olaya, nükteye, karaktere pek önem vermeyen tavrının bir ürünü olduğunu düşünüyorum; musikiyi güçlendirmek amaçlı geliyor bana her okuyuşumda. “hüzünleri denemek” deyişi… Şiirde önemli olan söyleyişi bulmaktır; çünkü pek fazla şey vardır içinizde ve malum düz yazı yazmadığınızdan söyleyeceğiniz şeyin özünü en estetik biçemle bir anda sunuverirsiniz. Kısacası denersiniz sözcükleri teker teker… Cemal Süreya’nın sözcüklerinin, bunalım duygularıyla bütünleşen hüzünleri olduğu kanısındayım. Bu yüzden şiirde bahsettiği kişiyi görmediği sürecin özlemiyle acı içindeyken, onu özlemenin mutluluğuyla, bu hüzünlü mutluluğu ifade etmek için birer birer hüzünleri, sözcükleri denediği şairsel dönemini kast ettiğini düşünüyorum, bu deyişle. “içimde bir sevinç dallanıyor kaç kişi” cümlesinde, şiirde sözünü ettiği kişi sayesinde yaşadığı mutluluğu büyüyen bir ağaçla sembolize etmiş.

“Ya bu başını alıp gidiş boynundaki” dizesi ise, benim için tüm şiirdeki en güzel ve en başka dize, bu yüzden ayrı bir paragrafı hak ediyor. Aşığı olunan insanın bedeninin en vurgu yapılan yerlerinden biri sanırım; boyun. Ayrıca deyimler sözlüğünde de sıkça rastlanan bir sözcük. Özellikle boyun eğmek deyimi, belli türden bir zorbalığı görmezden gelmek, ona aldırmamak ve hatta onun kötü şartlarına kendini uydurmak anlamındadır ya, burada geçtiği şekilde boyun, tümüyle asi bir dille alınmış. Aşkın zorbalık olduğu düşüncesine karşı, başını alıp giden bir figürle iç içe verilmiş boyun. Tüm bu isyankar ve boyun eğmeyen boyun imgesi, “ya bu başını alıp gidiş boynundaki” ifadesinin tümüyle birlikte düşünüldüğünde aşkın en büyük riski olarak beliren kaybetmek ve bunun korkusuyla hüzünlü bir anlatıya dönüşüvermiş.

Şiirin tüm bu analizinden sonra, ona kuş bakışı süzen bir gözle bakmak ve ana duygusunun aşk olduğunu öne sürmek niyetindeyim. Şiir lirik bir anlatım taşıyor; hatta sevgiliye yazılmış hitapsız bir mektup olarak beliriyor. Genel olarak konusu aşk ve bir yandan da şiir, gene de söylediğim gibi kesin bilgi olamaz bu türden bir edebiyatta.

Son olarak, şiirdeki dört bölüme genel olarak değinmek gerekirse… Öncelikle ilk kısımda şair hem hüzünleri deneyerek yazdıklarından söz ediyor, hem de aslan heykellerinin aşklarını gösterdiğinden bahsediyor. “Yakışıklı aslan heykelleri”… “Bizim bu aşkımızın aslan heykelleri”… “Şahane değişik hüzün heykelleri yani…” Görülüyor ki; yakışıklı sözcüğüyle estetik, ikinci ifadeyle aşk, üçüncü ifadeyleyse hem şahane hem değişik hem de hüzün sözcükleri bir araya gelmiş. Öyleyse aslan heykelleri, İkinci Yeni şiirinin kavram haritası olarak da beliren bir sözcük grubu olmuş.

İkinci kısım, hem denenmemiş deyişlerle ilerleyen İkinci Yeni şiirine bir gönderme hem de sevgili olduğunu düşündüğüm kişinin gözlerine bir değiniş özelliği taşıyor. Birine aşık olunduğunda yalnızca onun gözlerinin olması, yalnızca aşık olunan kişinin onları görmesi değil… O gözlerin sürekli onu izlediği hissinin varlığı… Son dizede alkol bağımlısı, İtalyan ressam Modigliani’ye de bir gönderme var.

Üçüncü bölüm tüm sözcüklerin denenip, sevgiliye kavuşulduğu zaman gelen sevinç dönemine ithafen yazılmış, aslan heykellerinin onların gecesini doldurup mutluluklarının büyümesi anlatılıyor.

Son parçada önce sevgili geldikten sonra gelen huzur ortamı betimleniyor. “Ortalığın tazelenmesi”… Ne var ki, şair aslan heykelleri yardımıyla kurduğu bu güzel dünyayı bir çırpıda yıkıyor; “Ama yok aslan heykelleri var köpek/ Delikanlı bir köpeği var onunla yatıyor”. Sondaki bu dizeler çizilen tüm bir aşka darbe gibi düşünülebilir. “Bozulmuş burjuva ahlakına örnek” dizesiyle sonlanan şiir, tüm İkinci Yeni şairlerinin duruşundan farklı, Cemal Süreya’nın da genel tarzına aykırı bir sosyal ifadeyle tamamlanıyor.

Eğer İkinci Yeni şiirine meraklıysanız, sanırım kesinlikle okumanız ve kendi anlamınızı yaratmanız gereken bir şiir, aslan heykelleri... Ve elbet şairin tüm şiirlerinin toplandığı Sevda Sözleri...

Alıntı: kolikolik.blogspot.com


In Front of Visconti's Family House,
Lake Como, 1989, by Helmut Newton




4 Eylül 2016 Pazar

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska / Milosc

MILOSC

Nie widziałam cię już od miesiąca.
I nic. Jestem może bledsza,
Trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca,
Lecz widać można żyć bez powietrza !

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska





LOVE

I haven't seen you for a month or so.
No change. Perhaps I'm pale rather than fair,
sleepier, more silent. It shows
you can live without air.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Translated by Barbara Plebanek & Tony Howard





AŞK

Bir ay oldu seni görmeyeli
Ve hiç. Biraz solgunum sanki,
Biraz uykusuz, daha çok suskunum belki
Ama havasız da yaşanabileceği besbelli!

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Çeviri: Seda Köycü Arslantekin


Photo by Frances Benjamin Johnston

3 Eylül 2016 Cumartesi

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska / Różowa magia

ROZOWA MAGIA

Na złocistej fajerce
spalę różową różę,
czarne pióreczko kurze
i jedno ludzkie serce.

Nikogo nie otruję,
nikogo nie zabiję
serce to jest niczyje,
jest ono tylko - moje.

Gołębia nie zaduszę,
nie czary są bezkrwawe,
w czarodziejską potrawę
wrzucę mą własną duszę.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska





PINK MAGIC

The gold flames dart.
I shall burn a pink rose,
a black hen's tiny feather
and a human heart.

I shall never poison,
I shall never murder,
this heart has no owner,
it's only mine.

No dove's gore in a bowl,
my magic isn't cruel,
into the witch's stew
I'll toss my own soul.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Translated by Barbara Plebanek & Tony Howard





PEMBE BÜYÜ

Altından bir pipoda
Pembe gülü yakacağım.
Siyah küçük bir kuş tüyü tütecek
Ve bir insan kalbi.

Hiç kimseyi zehirlemeyeceğim,
Öldürmeyeceğim hiç kimseyi.
Kimsesiz bu kalp,
O sadece benim kalbim.

Boğmayacağım güvercini,
Kansızdır benim aşk büyülerim.
Bir büyücünün yemeği içine
Kendi ruhumu atacağım.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Çeviri: Seda Köycü Arslantekin


Painting by Andrey Belle

2 Eylül 2016 Cuma

Piaceri Notturni / Cesare Pavese

PIACERI NOTTURNI

Anche noi ci fermiamo a sentire la notte
nell’istante che il vento è più nudo: le vie
sono fredde di vento, ogni odore è caduto;
le narici si levano verso le luci oscillanti.

Abbiamo tutti una casa che attende nel buio
che torniamo: una donna ci attende nel buio
stesa al sonno: la camera è calda di odori.
Non sa nulla del vento la donna che dorme
e respira; il tepore del corpo di lei
è lo stesso del sangue che mormora in noi.

Questo vento ci lava, che giunge dal fondo
delle vie spalancate nel buio; le luci
oscillanti e le nostre narici contratte
si dibattono nude. Ogni odore è un ricordo.
Da lontano nel buio sbucò questo vento
che s’abbatte in città: giù per prati e colline,
dove pure c’è un’erba che il sole ha scaldato
e una terra annerita di umori. Il ricordo
nostro è un aspro sentore, la poca dolcezza
della terra sventrata che esala all’inverno
il respiro del fondo. Si è spento ogni odore
lungo il buio, e in città non ci giunge che il vento.

Torneremo stanotte alla donna che dorme,
con la dita gelate a cercare il suo corpo,
e un calore ci scuoterà il sangue, un calore di terra
annerita di umori: un respiro di vita.
Anche lei si è scaldata nel sole e ora scopre
nella sua nudità la sua vita più dolce,
che nel giorno scompare, e ha sapore di terra.

(1933)

Cesare Pavese

(da Lavorare stanca 1936-1943 in C. Pavese – Le poesie, Einaudi 1998)





NOCTURNAL PLEASURES

We too stop to smell the night,
just when the wind is bleakest: the roads
are cold with wind, every smell has faded;
our nostrils are raised to the flickering lights.

We all have a house that waits in the dark
for us to return: a woman awaits us in the dark,
lying asleep: the room is warm with smells.
The woman who sleeps and breathes knows nothing
about the wind, the warmth of her body
the same as the blood that murmurs within us.

This wind washes us, coming from the depths
of the roads lying open in the dark; the flickering
lights and our raised nostrils confront
each other squarely. Every smell is a memory.
From far away in the dark the wind dislodges
whatever lies in the city: down over fields and hills,
where there is only grass scorched by the sun
and soil blackened by damp. Our memory
is a bitter taste, the little sweetness
of the rent earth exhaled in winter
in a breath from below. Every smell has faded
away in the dark and in the city only the wind can reach us.

We'll go back tonight to the woman who sleeps,
searching her body with icy fingers,
and heat will shake our blood, the heat of earth
blackened with damp: a breath of life.
She too has been warmed in the sun and now reveals
in her nakedness her sweetest life,
which vanishes by day, and tastes of earth.

(1933)

Cesare Pavese

Translated by Margaret Crosland

(Cesare Pavese Selected Poems - Penguin Modern European Poets)





PLACERES NOCTURNOS

También nostros nos paramos sentir la noche
en el instante en que el viento está más desnudo: las calles
están frías de viento, ausentes los olores;
las narices se alzan hacia las luces oscilantes.

Todos tenemos una casa que espera en la sombra
que volvamos: una mujer nos espera en la sombra,
extendida en el sueño: el cuarto está caliente de olores.
Nada sabe del viento la mujer que duerme
y respira; la tibieza del cuerpo de ella
es la misma de la sangre que murmura en nosotros.

Este viento nos lava, pues llega desde el fondo
de las calles abiertas en la sombra; las luces
oscilantes y nuestras narices contraídas
se debaten desnudas. Cada olor es un recuerdo.
A lo lejos, en la sombra se soltó este viento
que abate la ciudad: se desliza por prados y colinas,
donde hay una hierba que el sol ha calentado
y una tierra negreante de humores. Nuestro recuerdo
es un áspero indicio, la escasa dulzura
de la tierra desventrada que exhala en invierno
el aliento profundo. Todos los olores se extinguieron
en la sombra, y a la ciudad sólo llega el viento.

Volveremos esta noche a la mujer que duerme
con los dedos helados procurando su cuerpo
y un calor sacudirá nuestra sangre, un calor de tierra
renegrida de humores: un aliento de vida.
Ella también se ha calentado bajo el sol y ahora descubre
su existencia más dulce en su propia desnudez
que en el día se esfuma y tiene sabor de tierra.

(1933)

Cesare Pavese

Traducción de Guillermo Fernández





GECE HAZLARI

Biz de durup dinleriz geceyi
rüzgârın çırçıplak estiği an: rüzgâr
soğuğudur yollar, kokular hep inmiş;
burun kanatları sallanan ışıklara kalkar.

Bir evi vardır hepimizin, bekleyen
dönmemizi karanlıkta: bekleyen bir kadın
dayanamamış uykuya: oda sıcaktır kokularla.
Habersizdir rüzgârdan uyuyan kadın
düzgün soluklarla; gövdesinin ılıklığı
içimizde mırıldanan kanın aynıdır.

Yıkamada bizi bu rüzgâr, esen derinliklerinden
karanlığa açılan yolların; çıplak
çırpınmada burun kanatlarımız donmuş
ve sallanan ışıklar. Her koku, bir anı.
Karanlıkta uzaklardan çıkıverdi bu rüzgâr,
yüklenen kente: çayırlardan, tepelerden aşağı
güneşin otları ısıttığı hâlâ ve karardığı
toprağın kanla ilikle. Anımız
keskin bir koku, azıcık tatlılığı
deşilmiş toprağın, derinliklerinden
kışa yükselen soluğu. Bütün kokular dindi
karanlık boyunca ve kentte
rüzgârdan başka hiçbir şey ulaşmıyor bize.

Bu gece uyuyan kadına döneceğiz,
gövdesini aramaya buz tutmuş parmaklarımızla
ve kanımızı sarsacak bir sıcaklık, kanla ilikle kararmış
bir toprak sıcaklığı: bir yaşam soluğu
onu da ısıttı güneş ve şimdi çıplaklığında
en tatlı yaşamını keşfediyor,
gündüz yitip giden ve toprak tadında.

(1933)

Cesare Pavese

Çeviri: Egemen Berköz


Painting by Matt Abraxas