28 Şubat 2015 Cumartesi

Luigi Pirandello - (Uno, nessuno e centomila)

"La solitudine non è mai con voi; è sempre senza di voi, e soltanto possibile con un estraneo attorno: luogo o persona che sia, che del tutto vi ignorino, che del tutto voi ignoriate, così che la vostra volontà e il vostro sentimento restino sospesi e smarriti in un'incertezza angosciosa e, cessando ogni affermazione di voi, cessi l'intimità stessa della vostra coscienza. La vera solitudine è in un luogo che vive per sé e che per voi non ha traccia né voce, e dove dunque l'estraneo siete voi."

Luigi Pirandello - (Uno, nessuno e centomila)





"Loneliness is never with you always without you, and only possible with a stranger around: a place or person who is, who completely ignore you, that ye ignorant, so that your will and your feeling remain suspended and lost in anguish and uncertainty, ceasing every statement you, cease the intimacy of your own consciousness. The real loneliness is a place that lives for themselves and for you that has no trace of either item, and where therefore the stranger you are."

Luigi Pirandello - (One, No One, and One Hundred)





"Yalnızlık hiçbir zaman sizinle birlikte değildir, her zaman sizsizdir; ancak çevrenizde bir yabancı varken olanaklıdır; yer ya da kişi, ne olursa olsun, sizi tümüyle görmezden gelen, sizin de onu tümüyle görmezden geldiğiniz bir yabancı; öyle ki isteminizle duygunuz kaygılı bir belirsizlik içinde yitik, asılı kalır; sizinle ilgili her doğrulama durduğu için, bilincinizin özdenliği de durur. Gerçek yalnızlık, kendi başına yaşayan, sizin için ne izi ne de sesi olan, böylece de yabancının siz olduğu bir yerdedir."

Luigi Pirandello - (Biri Hiçbiri Binlercesi / Telos Yayınları)

Çeviri: Şadan Karadeniz


From the series "The Mirror", by Robert Hutinski

17 Şubat 2015 Salı

Livro Do Desassossego / Fernando Pessoa

"Não há império que valha que por ele se parta uma boneca de criança. Não há ideal que mereça o sacrifício de um comboio de lata."

Fernando Pessoa - (Livro Do Desassossego)





"No empire merits even the smashing of a child's doll. No ideal merits the sacrifice of one toy train."

Fernando Pessoa - (The Book of Disquiet)





"No hay imperio que valga el que por él se rompa la muñeca de una niña. No hay ideal que merezca el sacrificio de un tren de juguete"

Fernando Pessoa - (Libro del desasosiego)





"Non c'è impero che meriti che per esso venga rotta la bambola di un bambino. Non c'è ideale che meriti il sacrificio di un trenino di latta."

Fernando Pessoa - (Il Libro dell'inquietudine)





"Hiçbir imparatorluk, bir çocuğun oyuncak bebeğinin kırılmasına değmez. Hiçbir ideal, küçük bir oyuncak trenin feda edilmesine layık değildir."

Fernando Pessoa - (Huzursuzluğun Kitabı)


Bairro Chinês, Lisboa, 1971, by Eduardo Gageiro



13 Şubat 2015 Cuma

Ingeborg Bachmann and Paul Celan: Heart’s Time wrapped in Darkness

"Sometimes I’d like nothing better than to get away and come to Paris, to feel you touch my hand, how you touch me completely with flowers and then not to know yet again where you come from and where you are going. To me you come from India or from a more distant dark, brown land, to me you are the desert and the sea and everything secretive. I know nothing about about and that is why I am often so afraid for you, I cannot imagine that you are doing the same things the rest of us are doing here, I should have a castle for us and bring you to me, so that you can be my enchanted lord, we will have many tapestries in it and music and invent love.

I have often thought that "Corona" is your most beautiful poem, it is the most perfect anticipation of a moment where everything becomes marble and exists forever. But here it is not my "time". I hunger for something that I will not get, everything is flat and vapid. Tired and used-up even before it is used.

In mid-August I will be in Paris just for a few days. Don’t ask me why, but be there for me, for one evening, or two or three. Take me to the Seine, we want to look down into it for a long time until we’ve become small fish and recognize each other again."

Ingeborg Bachmann writes to Paul Celan, Vienna, 24 June 1949

(Ingeborg Bachmann and Paul Celan: Heart’s Time wrapped in Darkness)





"A veces lo único que quisiera es irme y llegar a París, sentir que tocas mis manos, que me tocas entera con flores, y después otra vez no saber de dónde vienes y adónde vas. Para mí eres de la India, o de un país aun más lejano, oscuro, marrón; para mí eres desierto y mar y todo lo que es misterio. Sigo sin saber nada de ti y por eso muchas veces tengo miedo por ti, no puedo imaginarme que tú debas hacer lo que los otros hacemos aquí, yo debería tener un castillo para nosotros y traerte conmigo, para que puedas ser allí mi señor encantado, tendre mos muchas alfombras allí y música, e inventaremos el amor.

He estado pensando mucho. "Corona" es tu poema más bello, es la anticipación perfecta de un instante donde todo se vuelve mármol y es para siempre. Pero para mí aquí no será "tiempo". Tengo hambre de algo que no me darán, todo es chato y flojo, está cansado y gastado antes del uso.

Para mediados de agosto quiero estar en París, un par de días solamente. No me preguntes por qué, para qué, pero quiero que estés para mí, una noche o dos, tres... Llévame al Sena, vamos a mirar y mirar bien adentro hasta que nos hayamos vuelto pececitos y nos reconozcamos."

Ingeborg Bachmann a Paul Celan, Viena, 24 de junio de 1949

(Tiempo del corazón: correspondencia / Ingeborg Bachmann y Paul Celan.)

Traducción de Griselda Mársico





"Ci sono giorni in cui vorrei soltanto andare via e venire a Parigi, sentire come tu afferri le mie mani e mi tocchi con i fiori e di nuovo non sapere da dove vieni e dove vai. Per me tu vieni dall’India o da un paese ancora più remoto, scuro e bruno, per me tu sei il deserto e il mare e tutto quanto è mistero. Ancora non so nulla di te e per questo spesso ho paura per te, non riesco a immaginare che tu debba fare le stesse cose che facciamo qui noi altri, dovrei avere un castello per noi e portarti da me, perché lì dentro tu possa essere il mio incantato Signore, tappeti molti avremo e musica e inventeremo l’amore.

Ci ho pensato spesso, “CORONA” è la tua più bella poesia, è la perfetta anticipazione di un istante nel quale tutto diventa e rimane marmo per sempre. Ma qui per te nulla è “tempo”. Anelo a qualcosa, che non raggiungerò, tutto è piatto e scialbo, estenuato e consunto, già prima di essere usato.

A metà agosto sarò a Parigi, solo per qualche giorno. Non chiedermi il motivo, lo scopo, ma stammi vicino per una sera, oppure due, tre… Portami a passeggio lungo la Senna, ci soffermeremo a guardare così a lungo nelle acque finché non saremo diventati dei pesciolini e ci riconosceremo."

Ingeborg Bachmann a Paul Celan, Vienna, 24 giugno 1949

(Troviamo le parole. Lettere 1948-1973, Ingeborg Bachmann e Paul Celan)

Traduzione di Francesco Maione





"Bazen buradan ayrılmaktan ve Paris’e gitmekten, ellerimi tuttuğunu, bana çiçeklerle dokunduğunu hissetmekten başka bir şey arzulamıyorum, sonra nerden geldiğini, nereye gittiğini de bilmek istemiyorum. Benim için sen Hindistanlısın ya da daha da uzak, karanlık, kahverengi bir ülkeden; benim için çölsün sen, denizsin, sır olan her şeysin. Hâlâ hiçbir şey bilmiyorum senin hakkında ve bu yüzden senin için korkuyorum, bizlerin burada yaptığı herhangi bir şeyi senin yaptığını hayâl edemiyorum, ikimiz için bir saray kurmalı ve o sarayın içinde benim sihirli efendim olabilmen için seni yanıma almalıydım, orada halılarımız ve müziğimiz olacak, orada aşkı bulacağız.

Sık sık düşündüm, senin en güzel şiirin "Corona", her şeyin mermere dönüştüğü ve ebedileştiği bir anın çok önceden kusursuz bir biçimde gerçekleşmesi o. Ama buradaki ben için "zaman" olmuyor. Elime geçmeyecek bir şeye açlık duyuyorum, her şey sığ ve tatsız, yorgun ve daha kullanılmadan yıpranmış.

Ağustos ortasında Paris’te olacağım, birkaç günlüğüne. Neden, niye sorma bana, ama benim için orada ol, bir akşamlığına ya da iki, üç. Beni Seine nehri’ne götür, küçük balıklara dönüşene ve birbirimizi yeniden tanıyana kadar bakalım sularına."

Ingeborg Bachmann’dan, Paul Celan’a (24 Haziran 1949, Viyana)

Çeviri: İlknur Özdemir - (Kalp Zamanı & Mektuplar, Ingeborg Bachmann, Paul Celan, Turkuaz Kitap)


Paris, 1954, by Jeanloup Sieff




12 Şubat 2015 Perşembe

Poema / Alejandra Pizarnik

POEMA

Tú eliges el lugar de la herida
en donde hablamos nuestro silencio.
Tú haces de mi vida
esta ceremonia demasiado pura.

Alejandra Pizarnik





POEM

You choose the place of the wound
where we speak our silence.
You turn my life into
this ceremony which is too pure.

Alejandra Pizarnik





POESIA

Tu scegli il luogo della ferita
dove dicemmo il nostro silenzio.
Tu fai della mia vita
questa cerimonia troppo pura.

Alejandra Pizarnik





ŞİİR

Sen seçiyorsun yaranın yerini
içinde sessizliğimizin dile geldiği.
Sensin hayatımdan
bu ölçüsüz merasimi yaratan.

Alejandra Pizarnik

Çeviri: Cevat Çapan


interno di un viaggio
© Maria Grazia Galatà

No Hay Olvido / Pablo Neruda

NO HAY OLVIDO (SONATA)

Si me preguntáis en dónde he estado
debo decir "Sucede".
Debo de hablar del suelo que oscurecen las piedras,
del río que durando se destruye:
no sé sino las cosas que los pájaros pierden,
el mar dejado atrás, o mi hermana llorando.
Por qué tantas regiones, por qué un día
se junta con un día? Por qué una negra noche
se acumula en la boca? Por qué muertos?

Sí me preguntáis de dónde vengo, tengo que conversar con cosas rotas,
con utensilios demasiado amargos,
con grandes bestias a menudo podridas
y con mi acongojado corazón.

No son recuerdos los que se han cruzado
ni es la paloma amarillenta que duerme en el olvido,
sino caras con lágrimas,
dedos en la garganta,
y lo que se desploma de las hojas:
la oscuridad de un día transcurrido,
de un día alimentado con nuestra triste sangre.

He aquí violetas, golondrinas,
todo cuanto nos gusta y aparece
en las dulces tarjetas de larga cola
por donde se pasean el tiempo y la dulzura.

Pero no penetremos más allá de esos dientes,
no mordamos las cáscaras que el silencio acumula,
porque no sé qué contestar:
hay tantos muertos,
y tantos malecones que el sol rojo partía
y tantas cabezas que golpean los buques,
y tantas manos que han encerrado besos,
y tantas cosas que quiero olvidar.

Pablo Neruda - (Residencia en la tierra)





THERE'S NO FORGETTING (SONATA)

Ask me where I have been
and I'll tell you: "Things keep on happening."
I must talk of the rubble that darkens the stones;
of the river’s duration, destroying itself;
I know only the things that the birds have abandoned,
or the ocean behind me, or my sorrowing sister.
Why the distinctions of place? Why should day
follow day? Why must the blackness
collect in our mouths? Why the dead?

If you question me: where have you come from, I must talk with things falling away,
artifacts tart to the taste,
great, cankering beasts, as often as not,
and my own inconsolable heart.

Those who cross over with us are no keepsakes,
nor the yellowing pigeon who sleeps in forgetfulness:
only the face with its tears,
the hands at our throats,
whatever the leafage dissevers:
the dark of an obsolete day,
a day that has tasted the grief in our blood.

Here are violets, swallows —
all things that delight us, the delicate tallies
that show in the lengthening train
through which pleasure and transciency pass.

Here let us halt, in the teeth of a barrier:
useless to gnaw on the husks that the silence assembles.
For I come without answers:
see: the dying are legion,
legion, the breakwaters breached by the red of the sun,
the headpieces knocking the ship’s side,
the hands closing over their kisses,
and legion the things I would give to oblivion.

Pablo Neruda - (Residence On Earth)

© Translation: 1974, by Ben Belitt

From: Pablo Neruda, Five Decades: Poems 1925-1970

Publisher: Grove Press, New York, 1974





THERE'S NO FORGETTING (SONATA)

If you should ask me where I've been all this time
I have to say 'Things happen."
I have to dwell on stones darkening the earth,
on the river ruined in its own duration:
I know nothing save things the birds have lost,
the sea I left behind, or my sister crying.
Why this abundance of places? Why does day lock
with day? Why the dark night swilling round
in our mouths? And why the dead?

Should you ask me where I come from, I must talk, with broken things,
with fairly painful utensils,
with great beasts turned to dust as often as not
and my afflicted heart.

These are not memories that have passed each other
nor the yellowing pigeon asleep in our forgetting;
these are tearful faces
and fingers down our throats
and whatever among leaves falls to the ground:
the dark of a day gone by
grown fat on our grieving blood.

Here are violets, and here swallows,
all things we love and which inform
sweet messages seriatim
through which time passes and sweetness passes.

We don't get far, though, beyond these teeth:
Why waste time gnawing the husk of silence?
I know not what to answer:
there are so many dead,
and so many dikes the red sun breached,
and so many heads battering hulls
and so many hands that have closed over kisses
and so many things that I want to forget.

Pablo Neruda - (Residence On Earth)

Translated by Nathaniel Tarn

From: Pablo Neruda; Selected Poems. A bilingual edition, edited by Nathaniel Tarn (reprint 1982).






UNUTMAK YOK

Bunca zamandır nerede olduğumu soracak olursan
"Oldu bir şeyler" demeliyim
oturmalıyım bir taşa
kararan dünyada,
kendini yemiş bitirmiş bir nehirde.
Korumasını bilmiyorum yitirdiklerini kuşların
Geride bıraktığım denizi
ya da çığlığını kızkardeşimin.
Nedir bu toprağın zenginliği?
Gün neden günle kapanıyor?
Neden karanlık gece çalkalanıyor ağzımda?
Ve ölüm neden?

Nereden geldiğimi sormayacak mısın?
Anlatayım sana;
Kırık şeyleri
Acılı kapları
Sık sık tozlanan koca sığırları
ve tutulu kalbimi.

Bunlar ne belleğimizde uyanan sarı güvercinler,
ne de anılardır kuşaktan kuşağa akan.
Ağlayan yüzlerdir bunlar,
Parmaklardır gırtlağımızdaki,
ve toprağa düşen yapraklardır.
Yiten günün karanlığıdır.
Yeşertir kaleleri hüzünlü kanımızdaki.

İşte menekşeler ve işte kırlangıçlar,
Sevdiğim her şey
Tatlı mesajlar veren günbegün
aktıkça zaman
tatlılığı artan.
Kaçamayız biz; dişlerimizin arasından:
Neden kemiriyor boşa giden zaman
sessizlik kabuğunu?
Ne yanıt vereceğimi bilmiyorum.

O kadar çok ki ölümüz
Ve o kadar çok ki kızıl güneş önünde setler
Ve o kadar çok ki çarpık kabuklu başlar
Ve o kadar çok ki öpücüklerimizi engelleyenler
Ve o kadar çok ki unutmak istediklerim.

Pablo Neruda - (Yeryüzünde Konaklama)

Çeviren: Kenan Gülbağ


Chile. The "Isla Negra" house. 1957.
Photographs taken in the Valparaíso Region,
on the Pacific Coast, inside and around the house
 of the Chilean poet Pablo Neruda.
Photo by Sergio Larrain

6 Şubat 2015 Cuma

Şarap / Erdinç Durukan

ŞARAP

"Şarap iç, sonsuz hayat bu. Bu, gençliğin sana vereceği her şey. Şarap ve gül mevsimi bu. Ve sarhoş arkadaşlar. Bu anın mutluluğunu yaşa. Bu an senin hayatın." Ömer Hayyam


çöldeydik
ormanda
kat kat altında yaprakların
yüzükoyun tundralarda
buzullarda
amansız titriyorduk
sarsılıyorduk
iki hayvan gibiydik
volkan patlamıştı
yanıyorduk
akıyordu ateş suyu

Erdinç Durukan


Rodin by Degas, by Patrick Palmer



1 Şubat 2015 Pazar

Madrugada / Alejandra Pizarnik

MADRUGADA

Desnudo soñado una noche solar.
He yacido días animales.
El viento y la lluvia me borraron
como a un fuego, como a un poema
escrito en un muro.

Alejandra Pizarnik





DAYBREAK

Naked dreaming a solar night.
I have lain for animal days.
The wind and the rain have erased me
as they would a fire, a poem
written on a wall.

Alejandra Pizarnik

Translated by Cecilia Rossi





MATTINO

Nudo che sogna una notte solare
Son giaciuta giorni animali.
Vento e pioggia m’hanno cancellata
come un fuoco, come versi
scritti su un muro.

Alejandra Pizarnik

http://blog.libero.it/stellate/view.php?id=stellate&gg=090119&mm=0810





ŞAFAK

Güneşli bir gece düşlüyorum, çırçıplak.
Günlerim oldu bir hayvandan farksız.
Rüzgâr ve yağmur silip götürdü bir ateşi
ya da duvara yazılı bir şiiri
silip götürür gibi.

Alejandra Pizarnik

Çeviri: Ali Karabayram


Woman at dawn, 1818, by Caspar David Friedrich