30 Haziran 2014 Pazartesi

L'Étranger / Albert Camus

"Je n'avais pas compris à quel point les jours pouvaient être à la fois longs et courts. Longs à vivre sans doute, mais tellement distendus qu'ils finissaient par déborder les uns sur les autres. Ils y perdaient leur nom. Les mots hier ou demain étaient les seuls qui gardaient un sens pour moi."

Albert Camus - (L'Étranger)





"I hadn't understood how days could be both long and short at the same time: long to live through, maybe, but so drawn out that they ended up flowing into one another. They lost their names. Only 'yesterday' and 'tomorrow' still had any meaning for me."

Albert Camus - (The Stranger)





"No había comprendido hasta qué punto los días podían ser a la vez largos y cortos. Largos para vivirlos sin duda, pero tan distendidos que concluían por desbordar unos sobre los otros. Perdían el nombre. Las palabras ayer y mañana eran las únicas que conservaban un sentido para mí"

Albert Camus - (El Extranjero)





"Bugünlerin yaşanması uzun sürüyordu, kuşkusuz, ama öylesine gevşemişlerdi ki sonunda birbirinin içine taşıyor ve orada adlarını yitiriyorlardı. Benim için anlamlı olan yalnız dün ve yarın sözcükleriydi."

Albert Camus - (Yabancı)


French writer Albert Camus smoking cigarette on balcony
outside his publishing firm office. - Paris, France -
Photographer by Loomis Dean - October 1955

29 Haziran 2014 Pazar

Ne marche pas devant moi, ... / Albert Camus

"Ne marche pas devant moi, je ne suivrai peut-être pas. Ne marche pas derrière moi, je ne te guiderai peut-être pas. Marche juste à côté de moi et sois mon ami." Albert Camus





"Don't walk behind me; I may not lead. Don't walk in front of me; I may not follow. Just walk beside me and be my friend." Albert Camus





"No camines delante de mí, puede que no te siga. No camines detrás de mí, puede que no te guíe. Camina junto a mí y sé mi amigo" Albert Camus





"Non camminare davanti a me, io non posso seguire. Non camminare dietro di me, io non posso portare. Camminare accanto a me e mio amico." Albert Camus





"Arkamda yürüme, yol göstermeyebilirim. Önümde yürüme, arkandan gelmeyebilirim. Yanımda yürü ve dostum ol." Albert Camus


Asciano, Italia, 1961, foto di Gianni Berengo Gardin




Muriel Barbery - (Gourmet Rhapsody)

"People think that children don't know anything. It's enough to make you wonder if grownups were ever children once upon a time."

Muriel Barbery - (Gourmet Rhapsody)





"La gente se piensa que los niños no saben nada. Uno se pregunta si los mayores fueron niños alguna vez."

Muriel Barbery - (Rapsodia gourmet)





"Çocukların hiçbir şey bilmedikleri, hiçbir şeyin farkında olmadıkları zannedilir hep. O zaman büyük insanlar kendi kendilerine şu soruyu sorsunlar: Onlar da çocuk değil miydi bir zamanlar?"

Muriel Barbery - (Gurmenin Son Yemeği)


Brother and sister, Sierra de Gredos, Spain, 1920s,
by Jose Ortíz Echagüe

28 Haziran 2014 Cumartesi

Will Self - (Cock and Bull)

"The female body is incredible. It is an ever-changing, self-regulating mechanism. A kind of chemical factory really. Totally unlike a man's body, which never changes, which is static and lifeless."

Will Self - (Cock and Bull)





"Dişi vücudu inanılmazdır. Sürekli değişime uğrayan, kendi kendini düzenleyen bir mekanizmadır. Bir tür kimya fabrikası gibidir. Hiç değişmeyen, statik ve cansız yapıdaki erkek vücudundan tamamen farklıdır."

Will Self - (Dal ve Budak)


Photo by André de Dienes




27 Haziran 2014 Cuma

Never give all the heart / William Butler Yeats

NEVER GIVE ALL THE HEART

Never give all the heart, for love
Will hardly seem worth thinking of
To passionate women if it seem
Certain, and they never dream
That it fades out from kiss to kiss;
For everything that’s lovely is
But a brief, dreamy, kind delight.
O never give the heart outright,
For they, for all smooth lips can say,
Have given their hearts up to the play.
And who could play it well enough
If deaf and dumb and blind with love?
He that made this knows all the cost,
For he gave all his heart and lost.

William Butler Yeats





NUNCA DES POR ENTERO EL CORAZÓN

Nunca des por entero el corazón,
pues nunca el amor parecerá digno
a las mujeres llenas de pasión
si parece real, y nunca sueñan
que se va haciendo débil con los besos
pues que todo lo hermoso es sólo un breve,
maravilloso y grato regocijo.
Oh, nunca des el corazón del todo,
pues ellas, a pesar de lo que labios
suaves puedan decir, han entregado
su corazón al juego, ¿y quién podrá
jugar en igualdad de condiciones,
sordo, mudo y ciego ya de amor?
Quien ha hecho esto bien conoce el precio,
pues dio entero el corazón y perdió.

William Butler Yeats

Traducción de Antonio Rivero Taravillo





SAKIN VERME BÜTÜN KALBİ

Sakın verme bütün kalbi, çünkü aşk
Zorlukla gözükür düşünmeye layık
Ateşli kadınlara o gözükürse
Kesin, ve onlar hayal etmezler asla
Onun solacağını öpücükten öpücüğe;
Güzel olan herşey ama
Değildir kısa bir hayalden başka. İyi kalpli neşe,
Aman sakın verme bütün kalbi tamamiyle,
Çünkü onlar, aşırı kibar dudaklar hepsi için diyebilirler,
Kalplerini oyuna teslim ettiler.
Ve kim iyi oynayabilirdi onu yeterince
Sağır ve dilsiz ve aşkla kör olsa bile?
O yapmış olan bunu bilir bütün bedeli,
Çünkü o bütün kalbini verdi ve kaybetti.

William Butler Yeats

Çeviri: Vehbi Taşar


Love, by Olga Komarova

Heinrich Heine - (THE old dream comes again to me)

THE OLD DREAM COMES AGAIN TO ME

THE old dream comes again to me:
With May-night stars above,
We two sat under the linden-tree
And swore eternal love.

Again and again we plighted troth,
We chattered, and laughed, and kissed;
To make me well remember my oath
You gave me a bite on the wrist.

O darling with the eyes serene,
And with the teeth so white!
The vows were proper to the scene,
Superfluous was the bite.

Heinrich Heine

This English translation of "Mir Träumte Wieder Der Alte Traum" was composed by James Thomson (1834-1882).





XLVII

Volví a soñar bajo los altos tilos;
Hermosa noche estábamos,
Y de amor y de dicha en el exceso,
Fidelidad eterna nos jurábamos.

Seguía la promesa a la promesa
Entre ósculos ardientes;
Porque yo no olvidase un juramento,
Señalaste mi mano con tus dientes.

¡Oh! Dulce bien de los azules ojos
Y blanca dentadura,
El juramento, a mi entender, bastaba;
Sobraba, a no dudar, la mordedura.

Heinrich Heine - (L’intermezzo / Preludio)





ISIRIK FAZLAYDI

Bak o eski rüya geri dönüyor;
Yukarda yıldızlar, mayıs gecesi,
Ölümsüz sevgiye yeminler ettik
Oturup ıhlamur altında hani.

Bağlılık yemini, üstüste yemin,
Konuştuk, öpüştük, güldük seninle,
Tuttun bileğimden ısırdın beni
Verdiğim sözleri tutayım diye.

Ey gözleri duru duru güzelim,
Ey dişleri ak pak, karlardan beyaz,
Yeminler ortama uygundu ama
-Gücenme- ısırık fazlaydı biraz.

Heinrich Heine

Çeviri: L. Sami Akalın


Close relations, by Olga Komarova

25 Haziran 2014 Çarşamba

Tale of a Tub / Sylvia Plath

TALE OF A TUB

The photographic chamber of the eye
records bare painted walls, while an electric light
lays the chromium nerves of plumbing raw;
such poverty assaults the ego; caught
naked in the merely actual room,
the stranger in the lavatory mirror
puts on a public grin, repeats our name
but scrupulously reflects the usual terror.

Just how guilty are we when the ceiling
reveals no cracks that can be decoded? when washbowl
maintains it has no more holy calling
than physical ablution, and the towel
dryly disclaims that fierce troll faces lurk
in its explicit folds? or when the window,
blind with steam, will not admit the dark
which shrouds our prospects in ambiguous shadow?

Twenty years ago, the familiar tub
bred an ample batch of omens; but now
water faucets spawn no danger; each crab
and octopus -- scrabbling just beyond the view,
waiting for some accidental break
in ritual, to strike -- is definitely gone;
the authentic sea denies them and will pluck
fantastic flesh down to the honest bone.

We take the plunge; under water our limbs
waver, faintly green, shuddering away
from the genuine color of skin; can our dreams
ever blur the intransigent lines which draw
the shape that shuts us in? absolute fact
intrudes even when the revolted eye
is closed; the tub exists behind our back;
its glittering surfaces are blank and true.

Yet always the ridiculous nude flanks urge
the fabrication of some cloth to cover
such starkness; accuracy must not stalk at large:
each day demands we create our whole world over,
disguising the constant horror in a coat
of many-colored fictions; we mask our past
in the green of Eden, pretend future's shining fruit
can sprout from the navel of this present waste.

In this particular tub, two knees jut up
like icebergs, while minute brown hairs rise
on arms and legs in a fringe of kelp; green soap
navigates the tidal slosh of seas
breaking on legendary beaches; in faith
we shall board our imagined ship and wildly sail
among sacred islands of the mad till death
shatters the fabulous stars and makes us real.

(1956)

Sylvia Plath





CUENTO DE UNA TINA

El compartimiento fotográfico del ojo registra las paredes pintadas
peladas, mientras que una luz eléctrica pone los nervios del cromo de
la plomería crudos; tal pobreza asalta a ego; desnudo cogida en el
cuarto simplemente real, el extranjero en el espejo del servicio pone
encendido una mueca pública, repite nuestro nombre pero refleja
escrupulosamente el terror generalmente.

¿Apenas cómo son culpables somos cuando el techo no revela ninguna
grieta que pueda ser descifrada? ¿cuándo el washbowl la mantiene
tiene llamar más santo que la ablución física, y la toalla niega
seco que las caras feroces del troll están al acecho en sus dobleces
explícitos? ¿o cuándo la ventana, oculta con vapor, no admitirá la
obscuridad que cubre nuestras perspectivas en sombra ambigua?

Hace veinte años, la tina familiar crió una hornada amplia de
presagios; pero ahora regar los grifos no frezan ningún peligro; cada
cangrejo y pulpo -- el scrabbling justo más allá de la visión,
esperando una cierta rotura accidental en ritual, para pulsar -- se va
definitivamente; el mar auténtico lo niega y desplumará la carne
fantástica abajo al hueso honesto.

Tomamos la zambullida; debajo del agua nuestros miembros dudan, se
ponen verde débilmente, estremeciéndose lejos del color genuino de
la piel; ¿pueden nuestros sueños velar siempre las líneas
intransigentes que dibujan la forma que nos cierra adentro? el hecho
absoluto impone incluso cuando el ojo rebelado es cerrado; la tina
existe detrás de nuestra parte posteriora; sus superficies que
brillan son en blanco y verdades.

Con todo los flancos desnudos ridículos impulsan siempre la
fabricación de un poco de paño para cubrir tal starkness; la
exactitud no debe acechar en grande: cada día nos exige crea nuestro
mundo entero encima, disfrazando el horror constante en una capa de
ficciones mucho-coloreadas; enmascaramos nuestro pasado en el verde de
Eden, fingimos la fruta brillante del futuro podemos brotar del
ombligo de esta actual basura.

En esta tina particular, dos rodillas
jut para arriba como los icebergs, mientras que los pelos marrones
minuciosos se levantan en los brazos y las piernas en una franja del
quelpo; el jabón verde navega el de marea chapotea de los mares que
se rompen en las playas legendarias; en la fe subiremos a nuestra nave
imaginada y navegaremos violentamente entre las islas sagradas del
enojado hasta que la muerte rompe las estrellas fabulosas y nos hace
verdaderos.

(1956)

Sylvia Plath

http://worlds-poetry.com/sylvia_plath/tale_of_a_tub





BİR KÜVET HİKAYESİ

Gözün fotoğraf odası
kaydeder sade boyanmış duvarları, elektrik ışığı
kırbaçlarken su tesisatının krom sinirlerini;
böylesi bir yoksulluk saldırır benliğe; çıplak
yakalanır o sadece gerçek odada,
lavabo aynasındaki yabancı
umumi bir gülüş takınır, tekrarlar adlarımızı
fakat olağan terörü dikkatle yansıtır.

Tam olarak ne kadar suçluyuz biz, tavanda
şifrelenebilecek bir çatlak olmadığında? leğen
dolduğunda, fiziksel yıkanmadan başka herhangi bir
kutsal çağrı bulunmaz mı, ve havlu
apaçık kıvrımlarında şu vahşi cin yüzlerimizin
saklandığını reddeder mi kuruca? veya buharla körleştiğinde
pencere itiraf etmez mi belli belirsiz gölgedeki
görüntülerimizi sarmalayan karanlığı?

Yirmi yıl önce, tanıdık bir küvet
üretmişti yeterli bir yığın alameti; fakat şimdi
su muslukları tehlike yumurtlamıyor artık; her yengeç
ve ahtapot eşelenmesi sadece ardında görüntünün,
beklemekte bazı ayinsel rastgele
ortaya çıkışları, çarpmak mı – büsbütün gitti;
gerçek deniz yadsır onları ve koparır
enfes eti ta dürüst kemiğe dek.

Atlıyoruz suya, suyun altında kollarımız bacaklarımız
titreşir, hafifçe yeşil, tenin gerçek renginden
uzaklaşır titreyerek; bizleri kapatan biçimi
çizen uzlaşmaz çizgileri bir daha bulanıklaştırır mı ki
düşlerimiz? salt gerçek
zorla girer içeri asi göz
kapalı olsa da; ardımızda var olmayı sürdürür küvet:
pırıltılı yüzeyleri kaygan ve gerçektir.

Gene de her zaman saçmasapan çıplak taraflar ısrar eder
bazı kumaşların imalatına, örtsün diye böylesi yalınlıkları;
doğruluk sinsice yaklaşmamalı genel olarak:
her günün talebi bütün dünyayı yeniden yaratmamızdır,
çok renkli romanlardan bir paltoyla saklamak
o daimi dehşeti; maskeleriz geçmişimizi cennetin yeşilinde,
şu anın bu döküntüsünün ortasında geleceğin parıltılı meyvesinin
filizleneceğine inanmış rolünü oynarız hepimiz.

Bu özel küvette, iki diz kapağı çıkıntı yapar
buzdağları misali, kollardan ve bacaklardan
ufacık kahverengi saçlar yükselir yosunların bir püskülünde;
yeşil sabun denizlerin gelgit çalkantısıyla gezer durur
vurarak efsanevi sahillere; inançla
borda edeceğiz hayali gemimizi ve serkeşçe yelken açacağız
çılgınlığın kutsal adaları boyunca, ta ki bu olağanüstü yıldızları
ölüm paramparça edene ve bizi gerçek kılana dek.

(1956)

Sylvia Plath

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy


Photo by Peter Martin

21 Haziran 2014 Cumartesi

Paternità / Cesare Pavese

Paternità

Uomo solo dinanzi all’inutile mare,
attendendo la sera, attendendo il mattino.
I bambini vi giocano, ma quest’uomo vorrebbe
lui averlo un bambino e guardarlo giocare.
Grandi nuvole fanno un palazzo sull’acqua
che ogni giorno rovina e risorge, e colora
i bambini nel viso. Ci sarà sempre il mare.

Il mattino ferisce. Su quest’umida spiaggia
striscia il sole, aggrappato alle reti e alle pietre.
Esce l’uomo nel torbido sole e cammina
lungo il mare. Non guarda le madide schiume
che trascorrono a riva e non hanno più pace.
A quest’ora i bambini sonnecchiano ancora
nel tepore del letto. A quest’ora sonnecchia
dentro il letto una donna, che farebbe l’amore
se non fosse lei sola. Lento, l’uomo si spoglia
nudo come la donna lontana, e discende nel mare.

Poi la notte, che il mare svanisce, si ascolta
il gran vuoto ch’è sotto le stelle. I bambini
nelle case arrossate van cadendo dal sonno
e qualcuno piangendo. L’uomo, stanco di attesa,
leva gli occhi alle stelle, che non odono nulla.
Ci son donne a quest’ora che spogliano un bimbo
e lo fanno dormire. C’è qualcuna in un letto
abbracciata ad un uomo. Dalla nera finestra
entra un ansito rauco, e nessuno l’ascolta
se non l’uomo che sa tutto il tedio del mare.

(Dicembre / 1935)

Cesare Pavese - (Lavorare stanca)





Paternity

The man alone facing the useless sea,
waiting for evening, waiting for morning.
The children play there, but the man wants
to have his own child, to watch him play.
Great clouds make a palace above the water,
each day collapsing and rising again, coloring
the faces of the children. Always there's the sea.

Morning strikes. The sunlight slips
across the damp beach, clinging to nets and stones.
The man steps into the hazy sun and walks
along the sea. He does not watch the wet
restless foam drifting across the shore.
At this hour the children still sleep
in the warmth of their beds, as a woman
still sleeps in hers, a woman who would make love
were she not alone. Slowly the man strips
naked as the woman and slips into the sea.

At night the sea vanishes into a great
emptiness under the stars. The children
in their glowing houses are falling asleep,
and someone is weeping. The man, tired of waiting,
raises his eyes to the stars, which hear nothing.
There is a woman at this hour who undresses a baby
and puts him to sleep. There is a woman in bed
who embraces a man. From a dark window
drifts a hoarse panting, and no one listens
but the man, who knows all the tedium of the sea.

(December / 1935)

Cesare Pavese - (Hard labor)

Translated by Ludwig Richter





Paternidad

Hombre solo, delante del mar inútil,
esperando la noche, esperando la mañana.
Los chicos juegan, pero este hombre querría
tener él un chico y mirarlo jugar.
Grandes nubes forman un edificio sobre el agua,
que cada día se desploma y resurge, y colorea
la cara de los chicos. Estará siempre el mar.

La mañana hiere. Sobre esta húmeda playa
se desliza el sol y se aferra a las redes y las piedras.
Sale el hombre por el turbio sol y camina
a lo largo del mar. No mira la húmeda espuma
que corre por la orilla y no tiene nunca paz.
A esta hora, los chicos dormitan todavía
en la tibieza de la cama. A esta hora, dormita
dentro de la cama una mujer, que haría el amor
si no estuviese sola. Lento, el hombre se queda
desnudo, como la mujer lejana, y desciende al mar.

Después, de noche, cuando el mar se desvanece, se oye
el gran vacío debajo de las estrellas. Los chicos
en las casas enrojecidas se van cayendo de sueño
y alguno llora. El hombre, cansado de esperar,
levanta los ojos a las estrellas, que no oyen nada.
Hay mujeres, a esta hora, que desvisten a un chico
y lo hacen dormir. Hay alguna en una cama,
abrazada a un hombre. Por la negra ventana,
entra un jadeo ronco, y nadie lo escucha
sino el hombre, que conoce todo el tedio del mar.

(Diciembre / 1935)

Cesare Pavese - (Trabajar cansa)

Versión de J. Aulicino





Baba Olmak

Gereksiz denizin önünde yalnız adam
bekler durur akşamı, bekler durur sabahı.
Orda çocuklar oynuyor, ama bu adam
isterdi ki bu adam onun da bir çocuğu olsun
ve seyretsin onları oynarken.
Her gün yıkılıp yeniden doğan
ve çocukların yüzüne renk katan
bir saraydır suyun üstünde koca bulutlar.
Deniz her zaman olacaktır.

Yaralar sabah. Bu ıslak kumsalda
ağlara ve taşlara takılarak sürünür güneş.
Çıkar dışarı adam bulanık güneşte, yürür
deniz boyunca. Vurup kıyıya artık yatışmayan
köpüklere bakmaz bile...
Bu saatte, ılıklığında yatağın,
uykudadır hâlâ çocuklar. Bu saatte bir kadın
yalnız olmasa sevişecek bir kadın
uyuyordur yatağında. Uzaktaki kadın gibi
çırılçıplak soyunur ağırdan adam ve iner denize.

Geceleyin sonra, dağılıp gidince deniz
yıldızlar altındaki koca boşluk dinlenir.
Kızıllaşmış evlerde çocukların
başları düşer uykudan, bazısı da ağlar.
Beklemekten yorgun adam
yıldızlara kaldırır gözlerini, ama onlar duymazlar ki.
Bu saatte bir çocuğu soyup uyutan kadınlar vardır.
Bu saatte bir yatakta bir adamla sarılmış kadınlar vardır.
Karanlık pencereden boğuk bir soluk giriyor,
denizin tüm üzüncünü bilen adamdan gayri
kimse dinlemiyor onu.

(Aralık / 1935)

Cesare Pavese - (Çalışmak Yorar)

Çeviri: Bedrettin Cömert


Lone Man No. 20, La Jolla, San Diego, California, 2009,
by Cole Thompson


Pueblo / Octavio Paz

PUEBLO

Las piedras son tiempo
El viento
siglos de viento
Los árboles son tiempo
las gentes son piedra
El viento
vuelve sobre sí mismo y se entierra
en el día de piedra

No hay agua pero brillan los ojos

Octavio Paz





VILLAGE

The stones are time
The wind
centuries of wind
The trees are time
the people are stone
The wind
turns upon itself and sinks
into the stone day

There is no water here for all the luster of its eyes

Octavio Paz

Translated by Charles Tomlinson





KÖY

Taşlar zamandır
Rüzgâr
rüzgârın yüzyılları
Ağaçlar zamandır
insanlar taştır
Rüzgâr
döner kendisine ve batar
taş günün içine

Su yok burada gözlerinin parıltısı için

Octavio Paz

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy


Jeffrey Pine, Sentinel Dome, Yosemite National Park, ca. 1940,
by Ansel Adams

20 Haziran 2014 Cuma

Il mari del sud / Cesare Pavese

IL MARI DEL SUD

(A Monti)

Camminiamo una sera sul fianco di un colle,
in silenzio. Nell'ombra del tardo crepuscolo
mio cugino è un gigante vestito di bianco,
che si muove pacato, abbronzato nel volto,
taciturno. Tacere è la nostra virtù.
Qualche nostro antenato dev'essere stato ben solo
- un grand'uomo tra idioti o un povero folle -
per insegnare ai suoi tanto silenzio.

Mio cugino ha parlato stasera. Mi ha chiesto
se salivo con lui: dalla vetta si scorge
nelle notti serene il riflesso del faro
lontano, di Torino. "Tu che abiti a Torino... "
mi ha detto "... ma hai ragione. La vita va vissuta
lontano dal paese: si profitta e si gode
e poi, quando si torna, come me a quarant'anni,
si trova tutto nuovo. Le Langhe non si perdono".

Tutto questo mi ha detto e non parla italiano,
ma adopera lento il dialetto, che, come le pietre
di questo stesso colle, è scabro tanto
che vent'anni di idiomi e di oceani diversi
non gliel'hanno scalfito. E cammina per l'erta
con lo sguardo raccolto che ho visto, bambino,
usare ai contadini un poco stanchi.

Vent'anni è stato in giro per il mondo.
Se n' andò ch'io ero ancora un bambino portato da donne
e lo dissero morto. Sentii poi parlarne
da donne, come in favola, talvolta;
uomini, più gravi, lo scordarono.

Un inverno a mio padre già morto arrivò un cartoncino
con un gran francobollo verdastro di navi in un porto
e auguri di buona vendemmia. Fu un grande stupore,
ma il bambino cresciuto spiegò avidamente
che il biglietto veniva da un'isola detta Tasmania
circondata da un mare più azzurro, feroce di squali,
nel Pacifico, a sud dell'Australia. E aggiunse che certo
il cugino pescava le perle. E staccò il francobollo.
Tutti diedero un loro parere, ma tutti conclusero
che, se non era morto, morirebbe.
Poi scordarono tutti e passò molto tempo.

Oh da quando ho giocato ai pirati malesi,
quanto tempo è trascorso. E dall'ultima volta
che son sceso a bagnarmi in un punto mortale
e ho inseguito un compagno di giochi su un albero
spaccandone i bei rami e ho rotta la testa
a un rivale e son stato picchiato,
quanta vita è trascorsa. Altri giorni, altri giochi,
altri squassi del sangue dinanzi a rivali
più elusivi: i pensieri ed i sogni.
La città mi ha insegnato infinite paure:
una folla, una strada mi han fatto tremare,
un pensiero talvolta, spiato su un viso.
Sento ancora negli occhi la luce beffarda
dei lampioni a migliaia sul gran scalpiccìo.

Mio cugino è tornato, finita la guerra,
gigantesco, tra i pochi. E aveva denaro.
I parenti dicevano piano: "Fra un anno, a dir molto,
se li è mangiati tutti e torna in giro.
I disperati muoiono cosi".
Mio cugino ha una faccia recisa. Comprò un pianterreno
nel paese e ci fece riuscire un garage di cemento
con dinanzi fiammante la pila per dar la benzina
e sul ponte ben grossa alla curva una targa-rèclame.
Poi ci mise un meccanico dentro a ricevere i soldi
e lui girò tutte le Langhe fumando.
S'era intanto sposato, in paese. Pigliò una ragazza
esile e bionda come le straniere
che aveva certo un giorno incontrato nel mondo.
Ma usci ancora da solo. Vestito di bianco,
con le mani alla schiena e il volto abbronzato,
al mattino batteva le fiere e con aria sorniona
contrattava i cavalli. Spiegò poi a me,
quando fallì il disegno, che il suo piano
era stato di togliere tutte le bestie alla valle
e obbligare la gente a comprargli i motori.
"Ma la bestia" diceva "più grossa di tutte,
sono stato io a pensarlo. Dovevo sapere
che qui buoi e persone son tutta una razza".

Camminiamo da più di mezz'ora. La vetta è vicina,
sempre aumenta d'intorno il frusciare e ii fischiare del vento.
Mio cugino si ferma d'un tratto e si volge: "Quest'anno
scrivo sul manifesto: - Santo Stefano
è sempre stato il primo nelle feste
della valle del Belbo - e che la dicano
quei di Canelli". Poi riprende l'erta.
Un profumo di terra e di vento ci avvolge nel buio,
qualche lume in distanza: cascine, automobili
che si sentono appena; e io penso alla forza
che mi ha reso quest'uomo, strappandolo al mare,
alle terre lontane, al silenzio che dura.
Mio cugino non parla dei viaggi compiuti.
Dice asciutto che è stato in quel luogo e in quell'altro
e pensa ai suoi motori.

Solo un sogno
gli è rimasto nel sangue: ha incrociato una volta,
da fuochista su un legno olandese da pesca, il cetaceo,
e ha veduto volare i ramponi pesanti nel sole,
ha veduto fuggire balene tra schiume di sangue
e inseguirle e innalzarsi le code e lottare alla lancia.
Me ne accenna talvolta.

Ma quando gli dico
ch'egli è tra i fortunati che han visto l'aurora
sulle isole più belle della terra,
al ricordo sorride e risponde che il sole
si levava che il giorno era vecchio per loro.

Cesare Pavese - Lavorare stanca, (poesie), Solaria, Firenze 1936; ed. ampliata con le poesie dal 1936 al 1940, Einaudi, Torino 1943.





SOUTH SEAS

Late one afternoon we walk along the flank of a hill
in silence. In the shadows of early evening,
my cousin is a giant dressed in white,
moving calmly along, his face browned by the sun,
not speaking. Silence is a family trait.
Some ancestor of ours must have been a solitary man–
a great man surrounded by halfwits, or a poor, crazy fool–
to teach his descendants such silence.
This afternoon my cousin spoke. He asked me
to climb the hill with him: from the top, on clear nights,
you can see the glow from the lights of Torino
shining in the distance. "You live in Torino, I know..."
he said haltingly, "but you're right. Spend your life
a long ways from home. Make good, enjoy yourself.
Then when you come back home, like me, at forty,
everything's new. These hills don't change.
The Langhe hills will still be here."
He said a lot, and he doesn't speak Italian,
but the drawling local talk, a dialect like the rocks
of this hill, so rugged and hard that twenty years
of foreign idioms and sailing foreign seas
haven't made a dent. And he climbs the path
with that look of concentration I remember seeing as a child
in the eyes of peasants just beginning to tire.

For twenty years he knocked around the world.
I was still a baby, not yet walking, when he left.
They spoke of him as dead. Later, I heard the women
talking about him as if he were a character in a story.
The men, more matter-of-fact, just forgot him.
Then, one winter, a postcard came addressed to my father
(he had died by then), with a great big greenish stamp
showing ships in a harbor, and a message wishing us
a good harvest. Nobody knew what to make of it,
but the boy, much bigger now, breathlessly explained
that the card came from an island called Tasmania,
with blue water all around it, seething with sharks,
in the Pacific Ocean, south of Australia. His cousin,
he added, must be a pearl-fisherman. And tore off the stamp.
Everyone had his own opinion, but in the end they said
if he wasn't dead already, he couldn't be long for this world.
Then they all forgot him, and a long time passed.

God, how long it's been since those childhood days
when we played at Malay pirates. The time it's been
since I last went swimming and almost drowned,
and shinnied up a tree trying to catch a playmate
and broke the branches and ruined the fruit, and gave
my rival a bloody nose, and then got a beating for it–
God, the water that's gone under the bridge!
Then other days, other games; another kind
of blood, the shocks and wounds that come from facing other,
more elusive rivals: thoughts, desires, dreams.
The city taught me fear, an infinity of fear.
A crowd, a street, sometimes a thought I saw
on somebody's face have made me shake with terror.
My eyes feel the hard, cruel light cast
by the endless streetlights on the tramping feet below.

After the war was over, my cousin came home.
One of the few, a giant of a man. He had money too.
His relatives whispered, "Give him a year at best.
He'll be flat broke by then, and moving on again. You'll see.
Good-for-nothing never came to a good end yet."
My cousin has a stubborn jaw: he bought a ground-floor shop
and somehow managed to convert it into a cement garage
with a blazing red pump out front for pumping gas,
and a great big sign by the curve on the bridge.
Then he hired a mechanic to handle the cash
while he roamed around the Langhe hills, smoking his pipe.
He married about then. Picked a local girl,
but blonde and slim, like one of those foreign women
he must have met when he was knocking around the world.
But he still went out by himself. Dressed in whit,
hands behind his back, his face browned by the sun,
he haunted the fairs in the mornings, cagey and shrewd,
haggling over horses. Afterwards he told me–
when his scheme fell through–how he'd gotten the idea
of buying up every last working animal in the Belbo valley
so people would have to buy cars and tractors from him.
"But the ass, the real horse's ass, was me," he used to say,
"for dreaming up the scheme. I forgot one thing:
people in these parts are just like their oxen. Dumb."

We walk for almost an hour. The summit is close,
and the rushing whine of the wind gets steadily stronger.
Suddenly, my cousin stops and turns: "This year," he says,
"I'm going to have my handbills printed with this legend:
Santo Stefano is always first and best
in the holiday feasts of the Belbo valley. And we'll make
the people of Canelli admit it." Then he starts back up the path
All around us in the dark is the smell of earth and wind,
lights far off in the distance: farms and cars,
you can hardly hear them. And I think of the strength
this man has given me, wrestling it from the sea,
from faraway countries, from silence, always silence.
My cousin doesn't talk about the traveling he's done.
All he says, dryly, is that he's been here or there,
and thinks about his motors.

One dream, only one,
still burns in his blood. He shipped out once
as fireman on a Dutch whaler called the Cetacean,
and he saw the huge fins flying in the sunlight,
he saw the whales turning and running in a wild froth of blood,
and the boats giving chase, and the great flukes
rising and thrashing out against the harpoons.
He mentions it at times.

But when I tell
him how lucky he is, one of the few people who've ever seen
dawn breaking over the loveliest islands in the world,
he smiles at the memory, saying that when the sun rose,
the day was no longer young. They'd been up for hours.

Cesare Pavese - Lavorare stanca (Hard labor), poems 1936; expanded edition 1943.

Translated by William Arrowsmith





LOS MARES DEL SUR

Caminamos una tarde sobre la ladera de una colina,
en silencio. En la sombra del tardo crepúsculo
mi primo es un gigante vestido de blanco,
que se mueve tranquilo, el rostro bronceado,
taciturno. Callar es nuestra virtud.
Algún antepasado nuestro debe de haber estado muy solo,
un gran hombre entre idiotas o un pobre loco,
para enseñar a los suyos tanto silencio.

Mi primo habló esta tarde. Me pidió
que subiera con él: desde la cumbre se divisa
en las noches serenas el reflejo del faro,
lejano, de Turín. "Tú que vives en Turín
-me dijo-... pero tienes razón, la vida se vive
lejos de la tierra: se progresa y se goza;
luego, cuando se regresa, como yo, a los cuarenta,
se encuentra todo nuevo".
Todo esto me dijo y no habla italiano
sino el lento dialecto que, como estas mismas piedras,
es tan áspero que veinte años de idiomas y de océanos diversos
no consiguieron pulirlo. Y camina por la cuesta
con la mirada ensimismada que vi, de chico,
en los campesinos un poco cansados.

Veinte años ha estado viajando por el mundo,
Se fue cuando yo era un nene en brazos de mujeres
y lo dieron por muerto. Sentí después hablar de él
a las mujeres, a veces, como en una fábula,
pero los hombres, más graves, lo olvidaron.
Un invierno, a mi padre, ya muerto, le llegó una postal
con una gran estampilla verdosa de naves en un puerto
y augurios de buena vendimia. Fue un gran estupor,
pero el muchacho, crecido, explicó ávidamente
que el billete venía de una isla llamada Tasmania
circundada de un mar muy azul, feroz de tiburones,
en el Pacífico, al sur de la Australia, y añadió
que, seguro, el primo pescaba perlas. Y guardó la estampilla.
Todos dieron su opinión, pero todos concluyeron
que si no había muerto, moriría.

Mi primo regresó terminada la guerra,
gigantesco como pocos. Y tenía dinero.
La parentela decía por lo bajo: "En un año,
por decir mucho, se lo comió todo y vuelve a vagar.
Así terminan los desesperados".
Mi primo tiene una cara rotunda. Compró un lote
en el pueblo y se hizo construir un garaje de cemento
con un flamante surtidor de nafta en el frente
y sobre la curva del puente, bien grande, un cartel metálico.
Después puso un mecánico adentro a cobrar el dinero
y él se dedicó a recorrer las Langas, fumando.
Se había casado. Tomó una chica rubia y delicada
como las extranjeras que seguramente conoció en el mundo.
Pero sale todavía solo, vestido de blanco,
con las manos atrás y el rostro bronceado;
por la mañana recorría las ferias, con aire cazurro,
negociando caballos. Después me explicó,
cuando fracasó el proyecto, que su plan
era quitarle al valle todas las bestias
y obligar a la gente a comprarle motores.
"Pero la bestia más grande de todas", decía,
"fui yo al pensarlo. Debí saber
que bueyes y personas son aquí la misma raza."

Un perfume de tierra y viento nos envuelve en lo oscuro.
algunas luces en la distancia, casitas, automóviles
que se oyen apenas. Y yo pienso en la fuerza
que me ha devuelto a este hombre, arrancándolo del mar,
de las tierras lejanas, del silencio que dura.
Mi primo no habla de los viajes que hizo; dice, seco,
que ha estado en este lugar, aquel otro,
y piensa en los motores.

Sólo un sueño le ha quedado en la sangre.
Se cruzó una vez, viajando como maquinista
de un pesquero holandés, con el cetáceo,
y ha visto volar los pesados arpones en el sol,
vio huir las ballenas entre espumarajos de sangre
y la persecución, y las colas alzadas y la lucha en la lanza.
Me lo recuerda a veces.

Pero cuando le digo que es de los elegidos que vieron la aurora
sobre las islas más bellas de la tierra,
sonríe al recordarlo y responde que el sol
se levantaba cuando el día era viejo para ellos.

Cesare Pavese - Lavorare stanca, 1936, Trabajar cansa; edición corregida, 1943

Versión de J. Aulicino





GÜNEY DENİZLERİ

Sessizce yürüyoruz bir gece yamacında bir tepenin.
İlerleyen loşluğunda ikindi vaktinin,
beyazlar giyinmiş bir dev sanki amcamın oğlu
davranışı ağır, yüzü kavruk ve suskun bir dev.
Bize bunca sessizliği öğretebilmek için
çok yalnız kalmış olmalı atalarımızdan biri
– ya aptallar içinde bir büyük adam veya zavallı bir deli –

Amcaoğlum konuştu bu akşam. Kendisiyle çıkıp çıkmayacağımı
sordu. Duru gecelerde tepeden
Torino'nun uzak fenerinin yansıması görülür.
"Torino'da kaldığına göre ... " dedi,
" ... ama hakkın var. Yaşam, doğduğun yerden uzakta
geçmelidir. Hem kazanır, hem tadını çıkarırsın
ve sonunda da benim gibi kırkında döndüğün zaman
her şeyi değişmiş bulursun. Ama durur hep yerli yerinde
Langhe denilen bu yerler".

Bütün bunları söyledi bana, hem konuştuğu da İtalyanca sayılmazdı,
ağır ağır kullandığı yerel ağız,
şu tepenin taşları gibi öylesine kuru ki,
yirmi yılın başka dilleri ne de başka denizleri
bir türlü etkileyememiş. O ise, biraz yorgun köylülerde gördüğüm
yoğun bakışıyla yokuşa doğru yürüyor.
Tam yirmi yıl tüm dünyayı gezdi.
O gittiğinde, kadınların kucağında taşıdığı bir bebektim henüz ben.
Ölmüş dediler. Sonra, kadınların kimi zaman, sanki bir masaldaki gibi
ondan konuştuklarını duydum.
Ama erkekler, acımasızlar, unutup gittiler onu.

Epeydir ölmüş babama bir kış
limanda gemilerle yeşilimsi koca bir pul yapıştırılmış
bir kartpostal geldi; iyicil bağbozumu dilekleriyle dolu.
Şaşırıp kalmıştı herkes, ama artık büyümüş bebek
yırtınırcasına anlatmaya çalıştı ki

Pasifik'te, Avusturalya'nın güneyinde
köpek balıklarınca yabanıl
mavinin mavisi bir denizle çevrili
Tasmanya denen bir adadan geliyordu kartpostal.
Şunu da ekledi: Demek ki inci avcılığı da yapıyordu amcaoğlu.
Çıkardı pulunu kartın.
Herkes bir yorum ileri sürdü, ama hepsi şu sonuca vardı ki
daha ölmediyse henüz ölümü yakındı.
Sonra bütün bunlar çıktı aklından herkesin
ve çok zaman geçti aradan.

Ah nice zaman geçti, Malezyalı korsan oyunu
oynadığımdan bu yana.
En son, ölümcül bir noktada suya atladığımdan bu yana,
bir oyun arkadaşımı bir ağaç üstünde kovalayıp
ağacın o güzelim dallarını kırdığımdan bu yana
ve bir düşmanımın kafasını parçalayıp dövüldükten bu yana
ne yaşamlar geçti aradan! Başka günler, başka oyunlar,
daha anasının gözü düşmanlar karşısında başka kan sarsıntıları ve
düşünceler, düşler.

Sonsuz korkular öğretti bu kent,
bir kalabalık, bir cadde tirtir titretti beni,
ya da bir yüzde, kimi zaman gizlice izlenen bir düşünce.
Duyarım hâlâ gözlerimde, bunca sürten adımlar üstüne vuran
binlerce sokak lâmbasının alaylı ışığını.
Amcamın oğlu döndü geldi. Savaş bitti.
Dev gibi o, cüceler ülkesinde. Üstelik para da yapmış.
Hısım akraba fısıldaşıyordu: "Bilemedin bir yıl sonra
yer bitirir hepsini, sonunda yine gider gurbete.
Ölümü böyle olur bir baltaya sap olamamışların".
Kararlı bir yüzü var amcamın oğlunun. Köyde bir yer satın aldı
bir giriş katında. Çimentodan bir de garaj yaptırdı.
Önünde benzin satmak için pırıl pırı bir depo
ve dönemeçte, köprünün üstünde, koskoca bir reklâm tabelâsı.
Bir tamir ustası oturttu paraları alsın diye
tüttürüp sigarasını o da dolaşıp durdu Langhe topraklarında.
Köyden evlenmişti bu arada. Kuşkusuz bir gün dünyada karşılaştığı
yabancı kızlar gibi incecik ve sarışın bir kız aldı.

Yine yalnız dolaştı hep. Hep beyazlar içinde,
elleri arkada, yüzü kavruk,
pazar pazar dolaşıp içinden pazarlıkla
durmadan at pazarlığı yapıyordu.
Tasarı suya düşünce, nedenini açıkladı bana.
Ereği, tüm hayvanları vadide toplamak ve herkesi
motor almaya zorlamakmış.
"Ama" diyordu, "hayvan yok mu şu hayvan, yok daha büyüğü ondan.
Ben düşündüm bunu. Bilmeliydim,
öküzle insanın aynı soydan olduğunu burda."

Yarım saattir yürüyoruz. Doruk yakın. Gittikçe
artıyor çevrede hışırtısı ve ıslığı rüzgârın.
Birden duruyor amcamın oğlu ve dönüp bana şöyle diyor:
"Bu yıl şunu yazacağım ilâna; Santo Stefano Belbo vâdisi
bayramlarda hep başı çekmiştir. Böyle desinler Cannelli köylüleri!"
Sonra yine yokuşa tırmanıyor. Anlatımsız bir toprak ve rüzgâr
kokusu kavrıyor karanlıkta ikimizi, uzakta ise birkaç ışık:
köy evleri, sesi zor duyulan taşıtlar. Ben ise
bu adamı denizden, uzak ülkelerden ve hâlâ bitmeyen suskunluktan koparıp
bana kavuşturan gücü düşünüyorum.
Yolculuklarını anlatmaz öyle amcamın oğlu.
Yalnızca şuraya ya da buraya gittiğini der kupkuru
bir de motorları düşündüğünü.
Kala kala bir tek düş kalmıştı içinde:
bir keresinde, Balinalar adında Hollandalı bir balıkçı gemisinde
ateşçiyken, deniz deniz gezmişti.
Ağır zıpkınları güneşte uçarken görmüş,
kan köpük içinde balinaları kaçışırken görmüş
kuyruklarını dikip oklarla cebelleşirken.
Arada bir anlatır bunu.

Ama ona
yeryüzünün en güzel adalarında
şafağın sürüşünü görmüş talihli birisi olduğunu söylediğimde,
anılarında gülümseyip
"doğar doğmaz bile güneş
eskiydi artık bizim için gün"
derdi.

Cesare Pavese - (Çalışmak Yorar / 1936, 1943) adlı kitabından.

Çeviri: Bedrettin Cömert


Sunset at Sea, by Karl Blechen

19 Haziran 2014 Perşembe

Lou Andreas Salomé - (All love is tragic...)

"All love is tragic. Requited love dies of satiation, unrequited of starvation. But death by starvation is slower and more painful."

Lou Andreas Salomé





"Todo amor es trágico. El amor compartido muere de saciedad, el amor no compartido de inanición. Pero la muerte por inanición es más lenta y más penosa."

Lou Andreas Salomé





"Her aşk trajiktir. Karşılık gören aşk doygunluktan, karşılık görmeyense açlıktan ölür. Ama açlıktan ölmek daha yavaş ve daha acıdır."

Lou Andreas Salomé


Break up, by Hengki Lee

17 Haziran 2014 Salı

Si tú me olvidas / Pablo Neruda

SI TU ME OLVIDAS

Quiero que sepas
una cosa.

Tú sabes cómo es esto:
si miro
la luna de cristal, la rama roja
del lento otoño en mi ventana,
si toco
junto al fuego
la impalpable ceniza
o el arrugado cuerpo de la leña,
todo me lleva a ti,
como si todo lo que existe,
aromas, luz, metales,
fueran pequeños barcos que navegan
hacia las islas tuyas que me aguardan.

Ahora bien,
si poco a poco dejas de quererme
dejaré de quererte poco a poco.

Si de pronto
me olvidas
no me busques,
que ya te habré olvidado.

Si consideras largo y loco
el viento de banderas
que pasa por mi vida
y te decides
a dejarme a la orilla
del corazón en que tengo raíces,
piensa
que en ese día,
a esa hora
levantaré los brazos
y saldrán mis raíces
a buscar otra tierra.

Pero
si cada día,
cada hora
sientes que a mí estás destinada
con dulzura implacable.
Si cada día sube
una flor a tus labios a buscarme,
ay amor mío, ay mía,
en mí todo ese fuego se repite,
en mí nada se apaga ni se olvida,
mi amor se nutre de tu amor, amada,
y mientras vivas estará en tus brazos
sin salir de los míos.

Pablo Neruda - (Los versos del capitán, 1952)





IF YOU FORGET ME

I want you to know
one thing.

You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats that sail
toward those isles of yours that wait for me.

Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.

If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.

If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.

But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.

Pablo Neruda - (The Captain's Verses, 1952)

Translated by Donald D. Walsh





SE TU MI DIMENTICHI

Voglio che tu sappia
una cosa.

Tu sai com'è questa cosa:
se guardo
la luna di cristallo, il ramo rosso
del lento autunno alla mia finestra,
se tocco
vicino al fuoco
l'impalpabile cenere
o il rugoso corpo della legna,
tutto mi conduce a te,
come se ciò che esiste,
aromi, luce, metalli,
fossero piccole navi che vanno
verso le tue isole che m'attendono.

Orbene,
se a poco a poco cessi di amarmi
cesserò d'amarti a poco a poco.
Se d'improvviso
mi dimentichi,
non cercarmi,
ché già ti avrò dimenticata.

Se consideri lungo e pazzo
il vento di bandiere
che passa per la mia vita
e ti decidi
a lasciarmi alla riva
del cuore in cui ho le radici,
pensa
che in quel giorno,
in quell'ora,
leverò in alto le braccia
e le mie radici usciranno
a cercare altra terra.

Ma
se ogni giorno,
ogni ora
senti che a me sei destinata
con dolcezza implacabile.
Se ogni giorno sale
alle tue labbra un fiore a cercarmi,
ahi, amor mio, ahi mia,
in me tutto quel fuoco si ripete,
in me nulla si spegne né si dimentica,
il mio amore si nutre del tuo amore, amata,
e finché tu vivrai starà tra le tue braccia
senza uscire dalle mie.

Pablo Neruda - (I Versi Del Capitano, 1952)





SI TU M'OUBLIES

Je veux que tu saches
une chose.

Tu sais ce qu’il en est:
si je regarde
la lune de cristal, la branche rouge
du lent automne de ma fenêtre,
si je touche
près du feu
la cendre impalpable
ou le corps ridé du bois,
tout me mène à toi,
comme si tout ce qui existe,
les arômes, la lumière, les métaux,
étaient de petits bateaux qui naviguent
vers ces îles à toi qui m’attendent.

Cependant,
si peu à peu tu cesses de m’aimer
je cesserai de t’aimer peu à peu.

Si soudain
tu m’oublies
ne me cherche pas,
puisque je t’aurai aussitôt oubliée.

Si tu crois long et fou
le vent de drapeaux
qui traversent ma vie
et tu décides
de me laisser au bord
du coeur où j’ai mes racines,
pense
que ce jour-là,
à cette même heure,
je lèverai les bras
et mes racines sortiront
chercher une autre terre.

Mais
si tous les jours
à chaque heure
tu sens que tu m’es destinée
avec une implacable douceur.
Si tous les jours monte
une fleur à tes lèvres me chercher,
ô mon amour, ô mienne,
en moi tout ce feu se répète,
en moi rien ne s’éteint ni s’oublie,
mon amour se nourrit de ton amour, ma belle,
et durant ta vie il sera entre tes bras
sans s’échapper des miens.

Pablo Neruda - (Les Vers du Capitaine, 1952)

Traduction de Ricard Ripoll i Villanueva





UNUTURSAN BENİ

Bilmeni istediğim
bir şey var:

Biliyorsun nasıl olduğunu:
baktığımda
kristal aya, ikircikli güzün
penceremdeki kızıl dalına,
ateşin yakınında
dokunduğumda
ince küle
ya da odunun buruşmuş bedenine,
her şey getirir beni sana,
sanki yaşayan her şey,
koku, ışık, metaller,
beni bekleyen
küçük teknelerdir,
senin adalarına doğru giden.

Pekâlâ,
eğer azar azar sevmeyi bırakırsan beni,
bırakırım seni sevmeyi azar azar.

Eğer birden
unutursan beni,
arama o an beni,
çünkü unutmuş olurum çoktan seni.

Hayatımın içinden geçen
bayrakların bu dalgalanışını
yayılmış ve çılgınca bularak,
köklerimin olduğu
yüreğinin kenarında bırakmak
istiyorsan beni,
iyi düşün,
o gün
o saat
kaldıracağım kollarımı
ve köklerim gidecek uzaklara
başka bir toprağı aramaya.

Fakat
eğer her gün,
her saat
hissedersen, benim yazgım olduğunu
bükülmez bir aşkla,
her gün beni aramak için
yükselirse bir çiçek dudaklarına,
ah, sevgilim, ah nazlım,
o eski ateşteki alazlarım coşar yeniden,
ve bendeki hiçbir şey ne söner ne de unutulur,
aşkım beslenir senle, ey sevgilim,
ve yaşadığın müddetçe, kollarında olacak
terk etmeden benimkileri.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

("Kaptanın Dizeleri"nden, 1952)


Couple embracing late at night on the Schoffelgasse,
one of the city’s oldest streets where nightclubs,
dancehalls and tea rooms are located. Zurich,
Switzerland, 1948, by Yale Joel

16 Haziran 2014 Pazartesi

My love / E. E. Cummings

MY LOVE

my love
thy hair is one Kingdom
          the King whereof is darkness
thy forehead is a flight of flowers

thy head is a quick forest
          filled with sleeping birds
thy breasts are swarms of white bees
          upon the bough of thy body
thy body to me is April
in whose armpits is the approach of spring

thy thighs are white horses yoked to a chariot
          of Kings
they are striking of a good minstrel
between them is always a pleasant song

my love
thy head is a casket
          of a cool jewel of thy mind
the hair of thy head is one warrior
          innocent of defeat
thy hair upon thy shoulder is an army
          with victory and with trumpets

thy legs are the trees of dreaming
whose fruit is the very eatage of forgetfulness

thy lips are satraps in scarlet
          in whose kiss is the combining of Kings
thy wrists
are holy
          which are the keepers of the keys of thy blood
thy feet upon thy ankles are flowers in vases
          of silver

in thy beauty is the dilemma of flutes

          thy eyes are the betrayal
of bells comprehended through incense

E. E. Cummings





MI AMOR

mi amor
tus cabellos son reino
                    cuyo reyes lo oscuro
tu frente es un vuelo de flores

tu cabeza es bosque vivo
                     lleno de pájaros que duermen
tus senos enjambres de abejas blancas
                     sobre la rama de tu cuerpo
tu cuerpo para mí es abril
en cuyas axilas está la aproximación de la primavera

tus muslos son caballos blancos atados a una carroza
                      de reyes
son el toque de un buen juglar
entre ellos hay siempre un dulce canto

mi amor
tu cabeza es un estuche
                       para la fresca joya de tu mente
en tu cabeza el pelo es un guerrero
                       que ignora la derrota
tu cabello en tu espalda es un ejército
                        con victoria y trompetas
tus piernas son los árboles del sueño
cuyo fruto es el verdadero alimento del olvido

son sátrapas de púrpura tus labios
                        cuyos besos ensamblan a los reyes
tus pulsos
son sagrados
                        custodios de las llaves de tu sangre
tus pies en tus tobillos como flores en vasos
                        de plata

tu belleza es dilema de las flautas

                        tus ojos son perfidia
de campanas metidas entre incienso

E. E. Cummings

Versión de Alfonso Canales

-E. E. Cummings poemas- Alberto Corazón , Editor, 1969





AMORE MIO

Amore mio
la tua chioma è un reame
dove regina è l'oscurità
la tua fronte è uno svolo di fiori

è la tua testa come un bosco vivo
ricolmo di uccelli che dormono
i tuoi seni son grappoli di api
candidi sopra il ramo del tuo corpo
il tuo corpo è l'aprile e le ascelle
mi annunziano la primavera

sono bianchi cavalli le tue cosce
aggiogati ad un cocchio da re
sono il ritmo d'un bravo menestrello
e in mezzo a loro c'è sempre una musica

amore mio
la tua testa è uno scrigno per la gemma
fresca della tua mente
i tuoi capelli son come guerrieri
che non sanno sconfitta
i tuoi capelli sulle spalle sono
un'armata con trombe vittoriose

le tue labbra son satrapi in porpora
i cui baci sanno far congiungere
come re
e i polsi
fanno la guardia alla chiave del sangue

sulle caviglie i piedi sono fiori
in vasi d'argento
fluttuano flauti nella tua bellezza

hanno i tuoi occhi l'ambiguità
di campane intuite nell'incenso.

E. E. Cummings





MON AMOUR

mon amour
vos cheveux sont un royaume
   qui a pour roi l’obscur
votre front est un envol de fleurs

votre tête est une forêt vive
   remplie d’oiseaux somnolents
vos seins sont des nuées d’abeilles blanches
   sur votre corps de branche
votre corps pour moi c’est Avril
dans ses aisselles approche le printemps

vos cuisses sont de blancs chevaux attelés au char des rois
ce sont la geste d’un bon ménestrel
entre elles toujours on trouve un agréable chant

mon amour
votre tête est un coffret
   pour le frais joyau de votre âme
les cheveux de votre tête sont un seul guerrier
   ignorant la défaite
vos cheveux sur vos épaules sont une armée
   avec victoire et trompettes

vos jambes sont les arbres du rêve
qui ont pour fruit l’herbe même de l’oubli

vos lèvres sont d’écarlates satrapes
   dont le baiser contient des successions de rois
vos poignets
sont sacrés
   qui sont les gardiens des clefs de votre sang
vos pieds sur vos chevilles sont des fleurs dans des vases
   d’argent
dans votre beauté gît le dilemme des flûtes

   vos yeux sont la révélation
des cloches qu’on perçoit parmi l’encens

E. E. Cummings

Trad. Samuel Florin





SEVGİLİM

sevgilim
kralı karanlık olan
        bir ülkedir senin saçların
alnın çiçeklerin bir havalanışı

başın dipdiri bir ormandır senin
          uyuyan kuşlarla dolu
oğul oğul ak arıdır memelerin
         dalı üstünde gövdenin
gövden nisandır benim için
koltukaltlarında ilkbaharın gelişi

kralların arabasına koşulmuş
        ak atlardır kalçaların
ve has bir ozanın mızrap vuruşlarıdır
aralarında her zaman tatlı bir ezgi

sevgilim
başın kutusudur
          aklın olan o serin mücevherin
başındaki saç yenilgi bilmeyen
         bir yiğittir
omuzlarındaki saçlar
        zafer davullarıyla yürüyen bir ordu

düşlerin ağaçlarıdır bacakların
meyvesi unutkanlığın özü

kızıllar giyinmiş satraplardır dudakların
        öpüşü kralları birleştiren
bileklerin
kutsaldır
         kanının anahtarlarının bekçileri
gümüş vazolardaki çiçeklerdir ayak
         bileklerinin üstü

güzelliğinde flütlerin ikilemi

        gözlerin aldatışı çanların
günlük kokuları arasından sezilen

E. E. Cummings

Çeviri: Cevat Çapan


Alice

Door / Birhan Keskin

DOOR

Pass through me, I'll remain, I'll wait, pass through me,
but where you pass through me I cannot know.

I was told, there's a ripe fruit behind the curtain of patience,
the world will teach you both patience, and the ripe fruit's taste.

They said, you waited like these trees, a vision like these trees,
sorrowful like these trees.

I was opened, I was closed, opened, closed, I saw
those who went as much as those who came,
where is the end of patience, where the grief-stricken ass,
where the audacious fruit,
where is the garden?

If only someone would come... if only someone would see... someone had come... opened... stayed
she stays with me still.

For how long this emptiness rings within me, who
slayed the garden's merry widow, the mulberry opposite me?
I glanced with it the most, wanted so much
just once for it to speak.

Were it all up to me I'd have kept quiet longer, yet I creaked wearily,
lest the rusted lock of my tongue be undone,
a stray line somewhere be hummed, the worms inside me crawl.

I saw it all, I saw it all, the end of patience!
if someone would come, would see, would see, now,
the wind is swaying me.

Birhan Keskin - (Turkish Poet)

Translated by George Messo





KAPI

geç benden, ben dururum, ben beklerim, geç benden,
ama nereye geçersin benden ben bilemem.

dediler ki, olgun bir meyve var sabır perdesinin ardında,
dünya sana sabrı öğretecek, olgun meyvenin tadını da.

dediler ki, şu ağaçlar gibi bekledin, şu ağaçlar gibi hayal,
şu ağaçlar gibi kederli.

açıldım, kapandım, açıldım, kapandım, gördüm
gelenler kadar gidenleri de,
hani sabrın sonu, hani gamlı eşek, pervasız nar nerde,
hani bahçe?

biri gelse.. biri görse.. biri gelmişti.. açmıştı.. durmuştu..
duruyor hâlâ bende.

kaç zamandır çınlıyor içimde bu boşluk, kim
kıydı, bahçenin şen duluydu, karşımda duran dut?
en çok onunla bakıştımdı, bir kere olsun dilegelsindi,
çok istedimdi.

bana kalsa susardım daha, ama dilimdeki paslı kilit çözülür belki,
sapaya kaçmış cümlem uğuldar, içimin kurtları kıpırdar diye
gıcırdandım takatsız.

gördüm hepsini, gördüm hepsini, sabrın sonunu!
biri gelse, biri görse, şimdi,
rüzgâr sallıyor beni...

Birhan Keskin


Photo by Maria Grazia Galatà

Vivem em nós inúmeros / Fernando Pessoa

Vivem em nós inúmeros;
Se penso ou sinto, ignoro
Quem é que pensa ou sente.
Sou somente o lugar
Onde se sente ou pensa.

Tenho mais almas que uma.
Há mais eus do que eu mesmo.
Existo todavia
Indiferente a todos.
Faço-os calar: eu falo.

Os impulsos cruzados
Do que sinto ou não sinto
Disputam em quem sou.
Ignoro-os. Nada ditam
A quem me sei: eu escrevo.

(13/11/1935)

Ricardo Reis (Fernando Pessoa)





Countless lives inhabit us.
I don’t know, when I think or feel,
Who it is that thinks or feels.
I am merely the place
Where things are thought or felt.

I have more than just one soul.
There are more I’s than I myself.
I exist, nevertheless,
Indifferent to them all.
I silence them: I speak.

The crossing urges of what
I feel or do not feel
Struggle in who I am, but I
Ignore them. They dictate nothing
To the I I know: I write.

(13/11/1935)

Ricardo Reis (Fernando Pessoa)





Viven en nosotros innúmeros;
Si pienso o siento, ignoro
Quien es que piensa o siente.
Soy tan sólo el lugar
Donde se siente o piensa.

Tengo más almas que una.
Hay más yos que yo mismo.
No obstante, existo.
Indiferente a todos.
Los hago callar: yo hablo.

Los impulsos cruzados
De cuanto siento o no siento
Disputan en quien soy.
Los ignoro. Nada dictan
A quien me sé: yo escribo.

(13/11/1935)

Ricardo Reis (Fernando Pessoa)





Sayısız insan yaşar içimizde,
hissetsem de düşünsem de bilemem
kim düşünür içimde kim hisseder.
Düşünceler ya da hisler için
yalnızca sahneyim ben.

Ruhsa, birden fazla var bende.
Ben'se benden daha fazlası.
Herkes kayıtsız oysa
yaşadığım hayata:
Susturuyorum onları,
kendim konuşurken.

Hislerim, hissetmediklerim -
onlardan doğup da birbiriyle
çelişenler. Farkına varmıyorum
hiçbir şeyin - yalnızca yaşıyorum ben,
olmak istediğime kimsenin bir sözü yok.

(13/11/1935)

Ricardo Reis (Fernando Pessoa)

Çeviri: Enis Batur


Photo by Alena Goncharova

14 Haziran 2014 Cumartesi

Kahlil Gibran (The Greater Sea)

THE GREATER SEA

My soul and I went down to the great sea to bathe. And when we reached the shore, we went about looking for a hidden and lonely place.

But as we walked, we saw a man sitting on a grey rock taking pinches of salt from a bag and throwing them into the sea.

"This is the pessimist," said my soul, "Let us leave this place. We cannot bathe here."

We walked on until we reached an inlet. There we saw, standing on a white rock, a man holding a bejewelled box, from which he took sugar and threw it into the sea.

"And this is the optimist," said my soul, "And he too must not see our naked bodies."

Further on we walked. And on a beach we saw a man picking up dead fish and tenderly putting them back into the water.

"And we cannot bathe before him," said my soul. "He is the humane philanthropist."

And we passed on.

Then we came where we saw a man tracing his shadow on the sand. Great waves came and erased it. But he went on tracing it again and again.

"He is the mystic," said my soul, "Let us leave him."

And we walked on, till in a quiet cove we saw a man scooping up the foam and putting it into an alabaster bowl.

"He is the idealist," said my soul, "Surely he must not see our nudity."

And on we walked. Suddenly we heard a voice crying, “This is the sea. This is the deep sea. This is the vast and mighty sea.” And when we reached the voice it was a man whose back was turned to the sea, and at his ear he held a shell, listening to its murmur.

And my soul said, "Let us pass on. He is the realist, who turns his back on the whole he cannot grasp, and busies himself with a fragment."

So we passed on. And in a weedy place among the rocks was a man with his head buried in the sand. And I said to my soul, "We can bathe here, for he cannot see us."

"Nay," said my soul, "For he is the most deadly of them all. He is the puritan."

Then a great sadness came over the face of my soul, and into her voice.

"Let us go hence," she said, "For there is no lonely, hidden place where we can bathe. I would not have this wind lift my golden hair, or bare my white bosom in this air, or let the light disclose my scared nakedness."

Then we left that sea to seek the Greater Sea.

Kahlil Gibran - (The Madman)





EL MAR MAYOR

Mi alma y yo fuimos a bañarnos al gran mar. Y al llegar a la playa, empezamos a buscar un sitio solitario y escondido.

Pero mientras caminábamos por la playa vimos a un hombre sentado en una roca gris, que tomaba de un saco puñados de sal y los arrojaba al mar.

-Este es el pesimista -dijo mi alma-. Vámonos de aquí, pues no podemos bañarnos en presencia del pesimista. Seguimos caminando, hasta llegar a una caleta; allí vimos, de pie en una roca blanca, a un hombre que llevaba un cofre enjoyado, del que tomaba azúcar para arrojarla al mar.

-Y este es el optimista -dijo mi alma-, tampoco él debe ver nuestros cuerpos desnudos.

Seguimos caminando. Y en otro lugar de la playa vimos a un hombre que tomaba con la mano peces muertos, y los devolvía al agua.

-Tampoco podemos bañarnos enfrente de este hombre -dijo mi alma-, pues este es el filántropo.

Y seguimos nuestro camino.

Luego nos encontramos a un hombre que trazaba el contorno de su sombra en la arena. Llegaban grandes olas y borraban el trazo; sin embargo, aquel hombre seguía una y otra vez dibujando su sombra.

-Este es el místico -dijo mi alma-. Apartémonos de él.

Y seguimos caminando, hasta que en otra calmada ensenada vimos a otro hombre, que recogía espuma del mar y la vertía en un vaso de alabastro.

-Este es el idealista -dijo mi alma-. De ninguna manera debe ver nuestra desnudez.

Y seguimos caminando. De pronto, oímos una voz, que gritaba:

- ¡Este es el mar; el vasto y poderoso mar!

Y al acercarnos vimos que era un hombre que daba la espalda al mar y que aplicaba un caracol a su oído, para oír el murmullo marino.

-Pasemos de largo -dijo mi alma-. Este es el realista; el que da la espalda a todo lo que no puede abarcar de una mirada, y se contenta con un fragmento del todo.

Y pasamos de largo. Y en un lugar lleno de maleza, entre las rocas, un hombre había enterrado su cabeza en la arena. Y le dije a mi alma:

-Nos podemos bañar aquí, pues este hombre no puede vernos.

-No -dijo mi alma-. Porque éste es el más mortífero de todos los hombres; es el puritano. -Luego, una gran tristeza se reflejó en el rostro de mi alma, y también entristeció su voz. -Vámonos de aquí -dijo-. Pues no hay ningún solitario y oculto lugar donde podamos bañarnos. No dejaré que este viento juegue con mi cabellera de oro, ni dejaré que este viento acaricie mi seno desnudo, ni que esta luz descubra mi sagrada desnudez.

Y luego abandonamos aquel mar, para ir en busca del Mar Mayor.

Gibran Jalil Gibran - (El loco)





DAHA BÜYÜK DENİZ

Ruhumla birlikte büyük denize yüzmeye gittik. Ve kıyıya vardığımızda gözden uzak ve sakin bir plaj aradık.

Fakat yürürken gri bir kayanın üstünde oturmuş ve bir torbadan fiske fiske tuz alıp denize atan bir adam gördük.

"Bu kötümser bir insan," dedi ruhum, "Bu plajdan gidelim. Burada denize giremeyiz."

Bir koya varana kadar yürüdük. Orada beyaz bir kayanın üstünde dikilmiş, elindeki süslü bir kutudan şeker alıp denize fırlatan bir adam gördük.

"Bu da iyimser bir insan," dedi ruhum. "Bu da çıplak bedenlerimizi görmemeli."

Daha ileriye yürüdük. Ve bir plajda ölü balıkları toplayıp duyarlılıkla denize geri atan bir adam gördük.

"Ve bunun önünde de denize giremeyiz," dedi ruhum. "Bu iyiliksever bir insan."

Ve onu da geçtik.

Sonra kuma kendi gölgesini çizen bir adamın olduğu bir plaja geldik. Büyük dalgalar gelip izi sildi. Fakat adam tekrar ve tekrar çizdi.

"Bu gizemli bir adam," dedi ruhum. "Yanından uzaklaşalım."

Ve köpükleri kürekle alıp mermer bir kaseye koyan bir adamı gördüğümüz sakin bir koya gelene kadar yürüdük.

"Bu bir idealist," dedi ruhum. "Kuşkusuz bu da çıplaklığımızı görmemeli."

Ve yürüdük. Birden, "Bu deniz. Bu derin deniz. Bu engin ve güçlü deniz," diye haykıran bir ses işittik. Ve sesin kaynağına vardığımızda, bunun sırtını denize dönmüş ve kulağına bir deniz kabuğunu dayayıp onun mırıltısını dinleyen bir adam olduğunu gördük.

Ve ruhum dedi ki, "Buradan gidelim. Bu gerçekçi birisi, anlayamadığı bütüne sırtını çevirir ve onun bir parçasıyla uğraşır."

Böylece oradan da uzaklaştık. Ve kayalar arasında kötü otların bittiği bir yerde başını kuma gömmüş bir adam gördük. Ve ruhuma, "Burada denize girebiliriz, nasıl olsa bizi göremez," dedim.

"Yo," dedi ruhum, "çünkü hepsinin içinde en ölümcül olanı bu. Bu adam bağnaz."

Sonra ruhumun yüzünde ve sesinde büyük bir hüzün belirdi.

"Buradan gidelim," dedi, "çünkü denize girebileceğimiz ıssız ve gözlerden uzak bir plaj yok. Altın saçlarımı bu rüzgara açmak, beyaz göğsümü bu havaya sunmak ve kutsal çıplaklığımı bu ışığa çıkarmak istemiyorum."

O zaman 'Daha Büyük Deniz'i aramak için o denizden uzaklaştık.

Halil Cibran - (Deli)

Çeviri: Feyza Karagöz


"Sail away to somewhere new", Taken at Old Harry,
Dorset, England, by Jonathan Woods

7 Haziran 2014 Cumartesi

Soneto V / Pablo Neruda

SONETO V

No te toque la noche ni el aire ni la aurora,
sólo la tierra, la virtud de los racimos,
las manzanas que crecen oyendo el agua pura,
el barro y las resinas de tu país fragante.

Desde Quinchamalí donde hicieron tus ojos
hasta tus pies creados para mí en la Frontera
eres la greda oscura que conozco:
en tus caderas toco de nuevo todo el trigo.

Tal vez tú no sabías, araucana,
que cuando antes de amarte me olvidé de tus besos
mi corazón quedó recordando tu boca,

y fui como un herido por las calles
hasta que comprendí que había encontrado,
amor, mi territorio de besos y volcanes.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET V

I did not hold your night, or your air, or the dawn:
only the earth, the truth of the fruit in clusters,
the apples that swell as they drink the sweet water,
the clay and the resins of your sweet-smelliñg land.

From Quinchamalí where your eyes began
to the Frontera where your feet were made for me,
you are my dark familiar clay:
holding your hips, I hold the wheat in its fields again.

Woman from Arauco, maybe you didn’t know
how before I loved you I forgot your kisses.
But my heart went on, remembering your mouth—and I went on

and on through the streets like a man wounded,
until I understood, Love: I had found
my place, a land of kisses and volcanoes.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Stephen Tapscott





SONNET V

I did not touch your night nor the air nor the dawn,
only the earth, the virtue of things that grow in clusters,
the apples that grow hearing pure water,
the clay and the resins of your fragrant country.

From Quinchamali where your eyes were made
to your feet created for me in the Frontera
you are the dark clay that I know:
in your hips I touch once more all wheat.

Perhaps you did not know, araucana,
that before I loved you I forgot your kisses
my heart was left remembering your mouth

and I went through the streets like one who is wounded
until I understood that I had found,
love, my territory of kisses and volcanoes.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Gustavo Escobedo





SONETTO V

Non ti tocchi la notte né l'aria né l'aurora,
solo la terra, la virtù dei grappoli,
le mele che crescono udendo l'acqua pura,
il fango e le resine del tuo paese fragrante.

Da Quinchamalì dove nacquero i tuoi occhi
fino ai piedi creati per me nella Frontiera
sei la creta oscura che conosco:
nei tuoi fianchi tocco di nuovo tutto il frumento.

Forse tu non sapevi, araucana,
che quando prima di amarti mi dimenticai dei tuoi baci
il mio cuore restò ricordando la tua bocca

e andai come un ferito per le strade
finché compresi che avevo trovato,
amore, il mio territorio di baci e di vulcani.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





AŞK SONESİ V

Gece, hava ya da şafak dokunmasın sana asla,
fakat gece yalnızca, üzümlerin içi,
o saf suyu duyduğu zaman büyüyen elmalar,
mis kokulu ülkende balçık ve reçine.

Gözlerinin dünya ışığını gördüğü Quinchimalí’den
sınır bölgesinde benim için yaratılmış ayaklarına kadar,
bildiğim balçıklı topraksın sen:
yeniden dokunurum kalçalarında dünyanın tahılına.

Belki bilmiyorsun, Araukanyalı kadın,
ki seni sevmeden evvel, unutmuştum öpüşlerini,
ki yüreğim ağzını anımsamayı sürdürdü,

ki bir yaralı gibi yürüdüm sokaklarda,
ta ki, sevgilim, bulduğumu anlayana dek,
öpüşlerden ve volkanlardan bölgemi.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy





SONE V

Dokunmasın sana gece, ne hava, ne tanyeri,
toprak olsun sadece ve gücü salkımların,
saf suyu dinleyip olgunlaşan elmalar,
çamuru, reçinesi hoş kokulu memleketinin.

Quinchamali'den beri büyür de gözlerin
sınırda benim için yaratılmış ayaklarına değin;
hem sen benim tanıdığım o gölgeli kilsin:
Buğdaylara dokunuyorum üstünde kalçalarının.

Bunları belki de hiç bilmedin, ey Araucania,
yanıp tutuştu bu yürek ağzının anısıyla,
öpüşlerinle geçtim kendimden seni sevmeler öncesi

ve bir yaralı gibi dolandım caddelerde,
aşkıma, volkandan ve öpüşlerden olma
toprağıma kavuştuğumu anlayıncaya.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer


Bathing, 1895, by Félix Vallotton

3 Haziran 2014 Salı

Sculpting in Time / Andrei Tarkovsky

"It is considered that time per se, helps to make known the essence of things. The Japanese therefore see a particular charm in the evidence of old age. They are attracted to the darkened tone of an old tree, the ruggedness of a stone, or even the scruffy look of a picture whose edges have been handled by a great many people. To all these signs of age, they give the name sabi, which literally means ‘rust’. Sabi, then, is a natural rustiness, the charm of olden days, the stamp of time.[—or patina—A.T.]"

Andrei Tarkovsky - (Sculpting in Time)





"Se considera que el tiempo ayuda, per se, a revelar la esencia de las cosas. Por lo mismo los japoneses encuentran un encanto particular en las huellas dejadas por el tiempo: los atrae el tono obscurecido de un árbol, la rugosidad de una piedra, o aun la desastrosa apariencia de una ilustración cuyos bordes han sido manoseados por un gran número de personas. A todos estos signos del paso del tiempo les dan el nombre de saba, que literalmente significa "herrumbre". Saba, pues, es la herrumbre natural, el encanto de lo envejecido, el sello del tiempo.*"

Andrey Tarkovski - (Tiempo Impreso / Esculpir el Tiempo)

*O pátina (n. de Andrey Tarkovski).





"...zaman, tek başına, sanki şeylerin yapısını gün ışığına çıkarıyor. Japonlar bu yüzden, büyümenin izlerini incelemekten özel bir haz alıyorlar. Yaşlı bir ağacın koyu rengi, bütün sivriliklerini yitirmiş bir taş parçası, hatta üzerinde gezinen sayısız ellerden kenarları yıpranmış bir resim onları korkunç etkiliyor. Yaşlanmanın bu izlerine saba diyorlar, yani kelimesi kelimesine çevirecek olursak 'Pas'. Saba; bu yapay olarak elde edilemeyecek bir pastır, eskinin büyüsüdür, mührüdür, zamanın 'patinası'dır."

Andrey Tarkovski - (Mühürlenmiş Zaman)


Irish Vagrant, east end London, 1968,
by Don McCullin




2 Haziran 2014 Pazartesi

Olvido / Octavio Paz

OLVIDO

Cierra los ojos y a oscuras piérdete
bajo el follaje rojo de tus párpados.

Húndete en esas espirales
del sonido que zumba y cae
y suena allá, remoto,
hacia el sitio del tímpano,
como una catarata ensordecida.

Hunde tu ser a oscuras,
anégate en tu piel,
y más, en tus entrañas;
que te deslumbre y ciegue
el hueso, lívida centella,
y entre simas y golfos de tiniebla
abra su azul penacho el fuego fatuo.

En esa sombra líquida del sueño
moja tu desnudez;
abandona tu forma, espuma
que no se sabe quién dejó en la orilla;
piérdete en ti, infinita,
en tu infinito ser,
mar que se pierde en otro mar:
olvídate y olvídame.

En ese olvido sin edad ni fondo
labios, besos, amor, todo, renace:
las estrellas son hijas de la noche.

Octavio Paz

Semillas para un himno (1943-1955) El girasol (1943-1948)





OBLIVION

Close your eyes and lose yourself in darkness
Beneath the red foliage of your lids.

Sink within those spirals
Of sound buzzing, falling,
Echoing there, remote,
Toward the place of drums,
Like a muted waterfall.

Submerge your being in the darkness,
Drown yourself in your flesh,
Even more, in your very heart.

In that liquid shade of sleep
Drench your nakedness;
Renounce your form, that lace of spume
Left on the shore by – whom?

Lose yourself, in your infinite self;
A sea merging with another sea:
Forget yourself, forget me.

In that oblivion, ageless and without bottom,
Lips, kisses, love, all things are reborn:
The stars are daughters of the night.

Octavio Paz





UNUTUŞ

Yum gözlerini, yitir kendini karanlıkta
gözkapaklarının kırmızı yaprakları altında.

Gömül vızıldayan sesin
düşen sesin halkalarına
ve uzaklarda yankılan
dilsiz bir çağlayan gibi,
davulların çalındığı yerde.

Bırak kendini karanlığa,
kendi etine gömül,
kendi yüreğine;
kemik, o mor şimşek,
kamaştırsın gözlerini, kör etsin,
mavi göğsünü göstersin akşam ışığı
körfezler ve gölgeli koyaklar arasında.

O sıvı karanlığında uykunun
ıslat çıplaklığını;
kıyıya kimbilir kimin bıraktığı
gövdeni, o köpük danteli unut.
Sonsuz kadın, yitir kendini
kendi benliğinin sonsuzluğunda,
bir başka denizle buluşan bir deniz gibi
unut kendini, beni unut.

Dudaklar, öpüşler, aşk, her şey yeniden doğar
o ölümsüz, o yalın unutuşta:
gecenin kızlarıdır yıldızlar.

Octavio Paz

Çeviri: Ülkü Tamer


Photo by Lucien Clergue