1 Ağustos 2013 Perşembe

Gacela De La Terrible Presencia / Federico García Lorca

GACELA DE LA TERRIBLE PRESENCIA

Yo quiero que el agua se quede sin cauce.
Yo quiero que el viento se quede sin valles.

Quiero que la noche se quede sin ojos
y mi corazón sin la flor del oro.

Que los bueyes hablen con las grandes hojas
y que la lombriz se muera de sombra.

Que brillen los dientes de la calavera
y los amarillos inunden la seda.

Puedo ver el duelo de la noche herida
luchando enroscada con el mediodía.

Resisto un ocaso de verde veneno
y los arcos rotos donde sufre el tiempo.

Pero no me enseñes tu limpio desnudo
como un negro cactus abierto en los juncos.

Déjame en un ansia de oscuros planetas,
¡pero no me enseñes tu cintura fresca!

Federico García Lorca - Diván del Tamarit (1931-1934)





GACELA OF THE TERRIBLE PRESENCE

I want the river to lose its way.
I want the wind to quit the valley.

I want the night to lose its sight,
and my heart its flower of gold;

the cattle to speak to the great leaves,
and the worm to die of shadows;

the teeth on the skull to shine,
and the silk to be drowned in yellows.

I can see wounded midnight’s duel
struggling, knotted, with noon light.

I resist the broken arch, where time suffers,
and the green venom of twilight.

But do not make a black cactus,
open in reeds, of your nakedness.

Leave me afraid of dark planets,
but do not show me your calm waist.

Federico García Lorca

Translated by A. S. Kline





GAZZELLA DELLA TERRIBILE PRESENZA

Voglio che l'acqua resti senza fondo.
Voglio che il vento resti senza valli.

Voglio che la notte resti senza occhi
e il mio cuore senza il fiore d'oro.

Che i buoi parlino con le grandi foglie
e il lombrico muoia d'ombra.

Che brillino i denti dei teschi
e i gialli coprano la seta,

Posso vedere la pena della notte ferita
quando lotta col mezzogiorno.

Sopporto un occaso di verde veleno
e gli archi rotti dove soffre il tempo.

Ma non accendere il tuo nudo bianco
come un nero cactus aperto fra i giunchi.

Lasciami nell'ansia d'oscuri pianeti
ma non mostrarmi la tua fresca cintura.

Federico García Lorca





GACELA DE LA TERRIBLE PRÉSENCE

Je veux que l’eau demeure sans lit.
Je veux que le vent demeure sans vallées.

Je veux que la nuit demeure sans yeux
et mon coeur sans la fleur de l’or;

que les boeufs parlent aux grandes feuilles
et que le verre de terre se meure d’ombre;

que brillent les dents de la tête de mort
et que la jaunisse inonde la soie.

Je peux voir le duel de la nuit blessée
qui lutte enlacée avec le midi.

Je résiste au couchant de vert poison
et aux arcs brisés où souffre le temps.

Mais n’éclaire pas ta nudité limpide
comme un cactus noir ouvert dans les joncs.

Laisse-moi dans une angoisse de planètes obscures,
mais ne me montre pas ta hanche fraîche.

Federico García Lorca





ÜRKÜTEN VARLIĞA GAZEL

sular yatağını yitirsin istiyorum
rüzgar koyaklarını yitirsin

gece gözlerini yitirsin istiyorum
yüreğim altın çiçeğini yitirsin

öküzler iri yapraklarla konuşsun
solucan karanlıktan ölsün

kurukafanın dişleri ışısın
sarılar ipeği kaplasın boydan boya

görüyorum dövüşüyor sarmaş dolaş
öğle saatiyle yaralı gece

dayanıyorum zehir yeşili bir gün bitimine
ve zamanın incindiği kırık kemerlere

ama parıldamasın arı çıplaklığın
kamışlar içinde açmış kara bir diken

karanlık gezegenlerden ürkeyim, bırak
ama gösterme bana serin belini

Federico García Lorca

Çeviri: Cevat Çapan


Photo by Andrew Kaiser










Hiç yorum yok:

Yorum Gönder