30 Haziran 2013 Pazar

Lob der Ferne / Paul Celan

LOB DER FERNE

Im Quell deiner Augen
leben die Garne der Fischer der Irrsee.
Im Quell deiner Augen
hält das Meer sein Versprechen.

Hier werf ich,
ein Herz, das geweilt unter Menschen,
die Kleider von mir und den Glanz eines Schwures :

Schwärzer im Schwarz, bin ich nackter.
Abtrünnig erst bin ich treu.
Ich bin du, wenn ich ich bin.

Im Quell deiner Augen
treib ich und träume von Raub.

Ein Garn fing ein Garn ein :
wir scheiden umschlungen.

Im Quell deiner Augen
erwürgt ein Gehenkter den Strang.

(1952)

Paul Celan





PRAISE OF DISTANCE

In the springs of your eyes
live the Madsea fishermen's nets.
In the springs of your eyes
the sea keeps its promise.

Here, as a heart
that abode among humans,
I throw off my clothes and the glare of an oath:

Blacker in black, am I more naked.
Apostate only am I true.
I am you, when I am I.

In the springs of your eyes
I drift on and dream of spoils.

A net snared a net:
embracing we sever.

In the springs of your eyes
a hanged man strangles the rope.

(1952)

Paul Celan

Translated by John Felstiner





ELOGIO DE LA DISTANCIA

En el manantial de tus ojos
viven las redes de los pescadores del Mar Extravío.
En el manantial de tus ojos
mantiene el mar su promesa.

Aquí arrojo,
corazón que moró entre los hombres,
de mí los vestidos y el brillo de un juramento:

Más negro en lo negro, estoy más desnudo.
Sólo desavenido soy fiel.
Yo soy tú cuando yo soy yo.

En el manantial de tus ojos
surco y sueño pillaje.

Una red atrapó una red:
nos separamos abrazados.

En el manantial de tus ojos
un ahorcado estrangula la cuerda.

(1952)

Paul Celan

http://www.philosophia.cl/biblioteca/celan/poemas.pdf





ÉLOGE DU LOINTAIN

Dans la source de tes yeux
vivent les nasses des pêcheurs de la mer délirante.
Dans la source de tes yeux
la mer tient sa parole.

J’y jette,
cœur qui a séjourné chez des humains,
les vêtements que je portais et l’éclat d’un serment :

Plus noir au fond du noir, je suis plus nu.
Je ne suis, qu’une fois renégat, fidèle.
Je suis toi, quand je suis moi.

Dans la source de tes yeux
je dérive et rêve de pillage.

Une nasse a capturé dans ses mailles une nasse :
nous nous séparons enlacés.

Dans la source de tes yeux
un pendu étrangle la corde.

(1952)

Paul Celan





ELOGIO DELLA LONTANANZA

Nella sorgente dei tuoi occhi
vivono le reti dei pescatori del mare errante.
Nella sorgente dei tuoi occhi
il mare mantiene la sua promessa.

Qui io scaglio,
un cuore, che indugiò fra uomini,
le mie vesti e il fulgore di un giuramento:

più nero nel nero, io sono più nudo.
Apostata solo, io sono fedele.
Io sono tu, quando io sono io.

Nella sorgente dei tuoi occhi
vago alla deriva, sognando rapimenti.

Una rete  ne catturò un'altra:
ci congediamo, avvinghiati.

Nella sorgente dei tuoi occhi
un impiccato strozza la sua forca.

(1952)

Paul Celan





UZAKLARA ÖVGÜ

Senin gözlerinin kaynağında
yaşıyor, yanılsamalar denizindeki balıkçıların efsaneleri.
Deniz, vaadini senin gözlerinin kaynağında tutuyor.

Burada fırlatıp atıyorum,
insanlar arasında yaşamış bir yüreği,
üstümdeki giysileri ve bir yeminin görkemini:

Daha bir çıplağım, karanlıktan daha karanlık olduğumda.
Terk etmektir benim sadakatim.
Ancak ben, ben olduğumda sana dönüşebilirim.

Gözlerinin kaynağında sürüklenirken,
yağmaların düşünü kuruyorum.
Bir olta ötekini yakaladı:
Ayrılıyoruz birbirimize dolanınca.

Senin gözlerinin kaynağında,
Asılmış biri ipini boğuyor.

(1952)

Paul Celan

Çeviri: Ahmet Cemal

Photo by esther

Lösch mir die Augen aus / Rainer Maria Rilke

Lösch mir die Augen aus: ich kann dich sehn,
wirf mir die Ohren zu: ich kann dich hören,
und ohne Füße kann ich zu dir gehn,
und ohne Mund noch kann ich dich beschwören.
Brich mir die Arme ab, ich fasse dich
mit meinem Herzen wie mit einer Hand,
halt mir das Herz zu, und mein Hirn wird schlagen,
und wirfst du in mein Hirn den Brand,
so werd ich dich auf meinem Blute tragen.

(1899)

Rainer Maria Rilke





Extinguish my eyes, I'll go on seeing you.
Seal my ears, I'll go on hearing you.
And without feet I can make my way to you,
without a mouth I can swear your name.
Break off my arms, I'll take hold of you
with my heart as with a hand.
Stop my heart, and my brain will start to beat.
And if you consume my brain with fire,
I'll feel you burn in every drop of my blood.

(1899)

Rainer Maria Rilke





Apaga estos ojos míos: no dejaré de verte,
si me tapas los oídos podré igualmente sentirte,
y podré sin pies ir hacia ti
y sin boca podré aún conjurarte.
Quítame los brazos y te cogeré
con mi corazón como si fuera una mano;
párame el corazón, latirá el cerebro;
y si a mi cerebro prendes fuego,
entonces te llevaré en mi sangre.

(1899)

Rainer Maria Rilke





Spegni i miei occhi: io ti vedrò lo stesso,
sigilla le mie orecchie: io potrò udirti,
e senza piedi camminare verso di te
e senza bocca tornare a invocarti.
Spezza le mie braccia e io ti stringerò
con il mio cuore che si è fatto mano,
arresta i battiti del cuore, sarà il cervello
a pulsare e se lo getti in fiamme
io ti porterò nel flusso del mio sangue.

(1899)

Rainer Maria Rilke





Eteins mes yeux – je peux te voir,
bouche mes oreilles – je peux t’entendre
et sans pieds, je peux aller vers toi ;
et sans bouche, je peux te supplier encore.
Arrache mes bras, je te prends
dans mon cœur comme dans une main,
tiens mon cœur fermé, – mon cerveau battra,
et si tu mets dans mon cerveau le feu,
je te porterai dans mon sang.

(1899)

Rainer Maria Rilke





Mil çek gözlerime, seni görürüm hâlâ;
Tıka kulaklarımı, seni duyarım yine;
Ayaklarım olmasa da varırım yanına;
Ve dilsiz çağırırım seni istediğimde.
Kır kollarımı, yine kucaklarım seni,
Ve kavrarım yüreğimle tıpkı bir el gibi;
Durdur yüreğimi, beynim çarpar yerine;
Ve eğer tutuşturacak olursan beynimi,
Üstünde kalacak kanımda taşırım seni.

(1899)

Rainer Maria Rilke

Alıntı: (Kızkardeşim Karım / Lou Andreas Salome, Yazarı: H. F. Peters, Çeviren: Deniz Gemici, Afa Yayınları, 1993)


Outlines, photo by Lora Palmer

Traspié entre dos estrellas / César Vallejo

TRASPIÉ ENTRE DOS ESTRELLAS

¡Hay gentes tan desgraciadas, que ni siquiera
tienen cuerpo; cuantitativo el pelo,
baja, en pulgadas, la genial pesadumbre;
el modo, arriba;
no me busques, la muela del olvido,
parecen salir del aire, sumar suspiros mentalmente, oír
claros azotes en sus paladares!

Vanse de su piel, rascándose el sarcófago en que nacen
y suben por su muerte de hora en hora
y caen, a lo largo de su alfabeto gélido, hasta el suelo.

¡Ay de tánto! ¡ay de tan poco! ¡ay de ellas!
¡Ay en mi cuarto, oyéndolas con lentes!
¡Ay en mi tórax, cuando compran trajes!
¡Ay de mi mugre blanca, en su hez mancomunada!

¡Amadas sean las orejas sánchez,
amadas las personas que se sientan,
amado el desconocido y su señora,
el prójimo con mangas, cuello y ojos!

¡Amado sea aquel que tiene chinches,
el que lleva zapato roto bajo la lluvia,
el que vela el cadáver de un pan con dos cerillas,
el que se coge un dedo en una puerta,
el que no tiene cumpleaños,
el que perdió su sombra en un incendio,
el animal, el que parece un loro,
el que parece un hombre, el pobre rico,
el puro miserable, el pobre pobre!

¡Amado sea
el que tiene hambre o sed, pero no tiene
hambre con qué saciar toda su sed,
ni sed con qué saciar todas sus hambres!

¡Amado sea el que trabaja al día, al mes, a la hora,
el que suda de pena o de vergüenza,
aquel que va, ñpor orden de sus manos, al cinema,
el que paga con lo que le falta,
el que duerme de espaldas,
el que ya no recuerda su niñez; amado sea
el calvo sin sombrero,
el justo sin espinas,
el ladrón sin rosas,
el que lleva reloj y ha visto a Dios,
el que tiene un honor y no fallece!

¡Amado sea el niño, que cae y aún llora
y el hombre que ha caído y ya no llora!

¡Ay de tánto! ¡Ay de tan poco! ¡Ay de ellos!

César Vallejo - (11 Octubre 1937)





STUMBLE BETWEEN TWO STARS

There are people so wretched, they don't even
have a body; their hair quantitative,
their wise grief, low, in inches;
their manner, high;
don't look for me, the oblivion molar,
they seem to come out of the air, to add up sighs mentally, to hear
bright smacks on their palates!

They leave their skin, scratching the sarcophagus in which they are born
and climb through their death hour after hour
and fall, the length of their frozen alphabet, to the ground.

Pity for so much! pity for so little! pity for them!
Pity in my room, hearing them with glasses on!
Pity in my thorax, when they are buying suits!
Pity for my white filth, in their combined scum!

Beloved be the sanchez ears,
beloved the people who sit down,
beloved the unknown man and his wife,
my fellow man with sleeves, neck and eyes!

Beloved be the one with bedbugs,
the one who wears a torn shoe in the rain,
the one who wakes the corpse of a bread with two tapers,
the one who catches a finger in a door,
the one who has no birthdays,
the one who lost his shadow in a fire,
the animal, the one who looks like a parrot,
the one who looks like a man, the rich poor man,
the extremely miserable man, the poorest poor man!

Beloved be
the one who is hungry or thirsty, but has no
hunger with which to satiate all his thirst,
nor thirst with which to satiate all his hungers!

Beloved be the one who works by the day, by the month, by the hour,
the one who sweats out of pain or out of shame,
the person who goes, at the order of his hands, to the movies,
the one who pays with what he does not have,
the one who sleeps on his back,
the one who no longer remembers his childhood; beloved be
the bald man without hat,
the just man without thorns,
the thief without roses,
the one who wears a watch and has seen God,
the one who has one honor and does not die!

Beloved be the child, who falls and still cries
and the man who has fallen and no longer cries!

Pity for so much! Pity for so little! Pity for them!

César Vallejo - (11 October 1937)

Translated by Clayton Eshleman





İKİ YILDIZ ARASINDA TÖKEZLEME

öylesine kısmetsiz insanlar var ki! yok hiçbir şeyleri,
bir bedenleri bile yok; tek tük saç telleri,
alçacık, santimlik, canayakın bir karabasan;
tavır, yüce;
arama beni, öğüten unutuş.
sanki boşluktan birden belirirler, akıldan toplar iç çekişleri, işitirler
apaçık kırbaçlarını damaklarında!

tenlerinden sıyrılırlar, içinde doğdukları lahitleri tırmalayarak,
ve her saat gitgide yükselirler ölümlerinden
ve düşerler, buzdan abeceleri boyunca, ta yerlere dek.

vay amma çok! vay amma az! vay bunlara!
vay odamda, gözlükle işittiğimde!
vay böğrümde, takım elbiseler aldıklarında!
vay apak pisliğime, bunların birleşmiş dışkısında!

sev kutsanmış kulakları,
oturmuş insanları sev,
yabancıyı ve karısını sev,
gömleğinin yeni, boynu ve gözleri olan komşunu sev!

tahtakurusu olanları da sev,
yırtık ayakkabısıyla yağmur altında gezeni,
ekmeğin cesedi başında iki kibrit çöpüyle yas tutanı,
parmağını kapıya kıstıranı,
kutlayacak yaşgünü olmayanı,
gölgesini bir yangında yitirmiş olanı,
hayvan olanı, papağanı andıranı,
insanı andıranı, acınası varsılı,
sersefil olan acınası yoksulu sev!

sev
aç ya da susuz kalmışı, ama açlığı
yetmeyeni kandırmaya olanca susuzluğunu,
susuzluğu yetmeyeni gidermeye onca açlığını!

sev gündelikçiyi, aylıkçıyı, saat başı çalışanı,
acıdan ya da utançtan ter dökeni sev,
sinemaya gideni, elinin emriyle,
eksiğiyle ödeyeni, sırtüstü uyuyanı,
artık çocukluğunu anımsamayanı; sev
kasketsiz dazlağı,
dikensiz ve hakça olanı,
gülü olmayan hırsızı,
saat taşıyan ve tanrıyı görmüş olanı,
onurlu olanı ve tökezlemeyeni sev!

sev düşen ve hâlâ ağlayan çocuğu
ve zaten düşmüş olan ve artık ağlamayan adamı sev!

vay amma çok! vay amma az! vay bunlara!

Cesar Vallejo - (11 Ekim 1937)

Çeviri: Ayşe Nihal Akbulut


Photo by Alena Goncharova

29 Haziran 2013 Cumartesi

The Philosophy of Composition / Edgar Allan Poe

"I asked myself—"Of all melancholy topics what, according to the universal understanding of mankind, is the most melancholy?" Death, was the obvious reply. "And when," I said, "is this most melancholy of topics most poetical?" From what I have already explained at some length the answer here also is obvious—"When it most closely allies itself to Beauty: the death then of a beautiful woman is unquestionably the most poetical topic in the world, and equally is it beyond doubt that the lips best suited for such topic are those of a bereaved lover."

Edgar Allan Poe - (The Philosophy of Composition, 1846)





Kendime sordum: "Tüm hüzünlü konular içinde insanlığın evrensel anlayışına göre en hüzünlü olan nedir?" Besbelli ki yanıt ölümdü. "Ya bu en hüzünlü konu" dedim, "Ne zaman en çok şiirsel olur?" Az çok açıkladığım kadarıyla burada da yanıt apaçıktır. "Kendisini güzelliğe en yakından bağladığı zaman: Öyleyse güzel bir kadının ölümü hiç kuşkusuz dünyanın en şiirsel konusudur ve böyle bir konu için en uygun dudakların sevgilisini yitirmiş bir aşığın dudakları olduğu da bir o kadar kuşku götürmez."

Edgar Allan Poe

Çeviri: Savaş Kılıç (Bütün Hikâyeleri, Yazmanın Felsefesi, İthaki Yayınları, 2007, s. 7-18)


Ophelia, 1851–1852, by John Everett Millais








Simone de Beauvoir

"Dünyayı aydınlatan salt sevgidir sanır insan. Ama sevgiyi besleyen, olanca güzelliğiyle dünyadır aslında." Simone de Beauvoir


Simone de Beauvoir, 1945, by Henri Cartier-Bresson

Under One Small Star / Wislawa Szymborska

UNDER ONE SMALL STAR

My apologies to chance for calling it necessity.
My apologies to necessity if I'm mistaken, after all.
Please, don't be angry, happiness, that I take you as my due.
May my dead be patient with the way my memories fade.
My apologies to time for all the world I overlook each second.
My apologies to past loves for thinking that the latest is the first.
Forgive me, distant wars, for bringing flowers home.
Forgive me, open wounds, for pricking my finger.
I apologize for my record of minuets to those who cry from the depths.
I apologize to those who wait in railway stations for being asleep today at five a.m.
Pardon me, hounded hope, for laughing from time to time.
Pardon me, deserts, that I don't rush to you bearing a spoonful of water.
And you, falcon, unchanging year after year, always in the same cage,
your gaze always fixed on the same point in space,
forgive me, even if it turns out you were stuffed.
My apologies to the felled tree for the table's four legs.
My apologies to great questions for small answers.
Truth, please don't pay me much attention.
Dignity, please be magnanimous.
Bear with me, O mystery of existence, as I pluck the occasional thread from your train.
Soul, don't take offense that I've only got you now and then.
My apologies to everything that I can't be everywhere at once.
My apologies to everyone that I can't be each woman and each man.
I know I won't be justified as long as I live,
since I myself stand in my own way.
Don't bear me ill will, speech, that I borrow weighty words,
then labor heavily so that they may seem light.

Wislawa Szymborska

Translated by Stanislaw Baranczak and Clare Cavanagh





SOTTO UNA PICCOLA STELLA

Chiedo scusa al caso se lo chiamo necessità.
Chiedo scusa alla necessità se tuttavia mi sbaglio.
Non si arrabbi la felicità se la prendo per mia.
Mi perdonino i morti se ardono appena nella mia memoria.
Chiedo scusa al tempo per tutto il mondo che mi sfugge a ogni istante.
Chiedo scusa al vecchio amore se do la precedenza al nuovo.
Perdonatemi, guerre lontane, se porto fiori a casa.
Perdonatemi, ferite aperte, se mi pungo un dito.
Chiedo scusa a chi grida dagli abissi per il disco col minuetto.
Chiedo scusa alla gente nelle stazioni se dormo alle cinque del mattino.
Perdonami, speranza braccata, se a volte rido.
Perdonatemi, deserti, se non corro con un cucchiaio d’acqua.
E tu, falcone, da anni lo stesso, nella stessa gabbia,
immobile, con lo sguardo fisso sempre nello stesso punto,
assolvimi, anche se tu fossi un uccello impagliato.
Chiedo scusa all’albero abbattuto per le quattro gambe del tavolo.
Chiedo scusa alle grandi domande per le piccole risposte.
Verità, non prestarmi troppa attenzione.
Serietà, sii magnanima con me.
Sopporta, mistero dell’esistenza, se tiro via fili dal tuo strascico.
Non accusarmi, anima, se ti possiedo di rado.
Chiedo scusa al tutto se non posso essere ovunque.
Chiedo scusa a tutti se non so essere ognuno e ognuna.
So che finchè vivo niente mi giustifica,
perchè io stessa mi sono d’ostacolo.
Non avermene, lingua, se prendo in prestito
parole patetiche, e poi fatico per farle sembrare leggere.

Wislawa Szymborska





BAJO UNA PEQUEÑA ESTRELLA

Que me disculpe la coincidencia por llamarla necesidad.
Que me disculpe la necesidad, si a pesar de ello me equivoco.
Que no se enoje la felicidad por considerarla mía.
Que me olviden los muertos que apenas si brillan en la memoria.
Que me disculpe el tiempo por el mucho mundo pasado por alto a cada segundo.
Que me disculpe mi viejo amor por considerar al nuevo el primero.
Perdonadme, guerras lejanas, por traer flores a casa.
Perdonadme, heridas abiertas, por pincharme en el dedo.
Que me disculpen los que claman desde el abismo el disco de un minué.
Que me disculpe la gente en las estaciones por el sueño a las cinco de la mañana.
Perdóname, esperanza acosada, por reírme a veces.
Perdonadme, desiertos, por no correr con una cuchara de agua.
Y tú, gavilán, hace años el mismo, en esta misma jaula,
inmóvil mirando fijamente el mismo punto siempre,
absuélveme, aunque fueras un ave disecada.
Que me disculpe el árbol talado por las cuatro patas de la mesa.
Que me disculpen las grandes preguntas por las pequeñas respuestas.
Verdad, no me prestes demasiada atención.
Solemnidad, sé magnánima conmigo.
Soporta, misterio de la existencia, que arranque hilos de tu cola.
No me acuses, alma, de poseerte pocas veces.
Que me perdone todo por no poder estar en todas partes.
Que me perdonen todos por no saber ser cada uno de ellos, cada una de ellas.
Sé que mientras viva nada me justifica porque yo misma me lo impido.
Habla, no me tomes a mal que tome prestadas palabras patéticas
y que me esfuerce después para que parezcan ligeras.

Wislawa Szymborska

Versión de Abel A. Murcia





TEK BİR YILDIZ ALTINDA

Rastlantıdan, onu gereklilik olarak adlandırdığım için özür dilerim
Eğer yanılıyorsam, gereklilikten de özür dilerim.
Mutluluk onu sanki benimmiş gibi aldığım için kızmasın bana.
Ölüler anılarımda yanıp söndükleri için ne olur darılmasınlar.
Zamandan, dünyanın bir saniye içinde gözden kaçırılan çokluğu adına özür dilerim.
Eski aşkımdan yenisini ilk sandığım için özür dilerim.
Uzak savaşlar, evime çiçek getirdiğim için bağışlayın beni.
Kanayan yaralar, parmağıma iğne battı, bağışlayın.
Uçurumdan bağıranlar, menueti çaldığım plak için özür dilerim.
İstasyondakiler, sabah beşteki uykum için özür dilerim.
Kışkırtılan umut, bazen gülüyorum, affet.
Çöller, bir kaşık suyla koşmuyorum diye affedin beni.
Ve sen, atmaca, hani yıllarca aynı,
hep aynı kafes içinde, devinimsiz aynı noktaya bakan
doldurulmuş olsan bile hoş gör beni.
Kesilmiş ağaçtan masanın dört ayağı adına özür dilerim.
Büyük sorulardan, küçük yanıtlar için özür dilerim.
Gerçek, bana pek önem verme.
Ağırbaşlılık, göster bana yüce ruhunu.
Varlığın gizi, dayan eteğinin kuyruğundan ipleri yoluşuma.
Ruhum, beni suçlama, sana ara sıra sahip olabildiğim için.
Her şeyden, her yerde olamadığım için özür dilerim.
Herkesten, herkes olamadığım için özür dilerim.
Biliyorum aklamaz hiçbir şey beni yaşadığım sürece.
Çünkü, kendim, yine kendime engelim.
Dilim, bana kızma acı sözleri ödünç alıyorum
ve sonra onları daha yumuşak göstermek için çabalıyorum diye.

Wislawa Szymborska

Çeviri: Neşe Taluy Yüce - Agnieszka Lytko Kaim


Wislawa Szymborska

La canción desesperada / Pablo Neruda

LA CANCIÓN DESESPERADA

Emerge tu recuerdo de la noche en que estoy.
El río anuda al mar su lamento obstinado.

Abandonado como los muelles en el alba.
Es la hora de partir, oh abandonado!

Sobre mi corazón llueven frías corolas.
Oh sentina de escombros, feroz cueva de náufragos!

En ti se acumularon las guerras y los vuelos.
De ti alzaron las alas los pájaros del canto.

Todo te lo tragaste, como la lejanía.
Como el mar, como el tiempo. Todo en ti fue naufragio!

Era la alegre hora del asalto y el beso.
La hora del estupor que ardía como un faro.

Ansiedad de piloto, furia de buzo ciego,
turbia embriaguez de amor, todo en ti fue naufragio!

En la infancia de niebla mi alma alada y herida.
Descubridor perdido, todo en ti fue naufragio!

Te ceñiste al dolor, te agarraste al deseo.
Te tumbó la tristeza, todo en ti fue naufragio!

Hice retroceder la muralla de sombra,
anduve más allá del deseo y del acto.

Oh carne, carne mía, mujer que amé y perdí,
a ti en esta hora húmeda, evoco y hago canto.

Como un vaso albergaste la infinita ternura,
y el infinito olvido te trizó como a un vaso.

Era la negra, negra soledad de las islas,
y allí, mujer de amor, me acogieron tus brazos.

Era la sed y el hambre, y tú fuiste la fruta.
Era el duelo y las ruinas, y tú fuiste el milagro.

Ah mujer, no sé cómo pudiste contenerme
en la tierra de tu alma, y en la cruz de tus brazos!

Mi deseo de ti fue el más terrible y corto,
el más revuelto y ebrio, el más tirante y ávido.

Cementerio de besos, aún hay fuego en tus tumbas,
aún los racimos arden picoteados de pájaros.

Oh la boca mordida, oh los besados miembros,
oh los hambrientos dientes, oh los cuerpos trenzados.

Oh la cópula loca de esperanza y esfuerzo
en que nos anudamos y nos desesperamos.

Y la ternura, leve como el agua y la harina.
Y la palabra apenas comenzada en los labios.

Ese fue mi destino y en él viajó mi anhelo,
y en él cayó mi anhelo, todo en ti fue naufragio!

Oh, sentina de escombros, en ti todo caía,
qué dolor no exprimiste, qué olas no te ahogaron!

De tumbo en tumbo aún llameaste y cantaste.
De pie como un marino en la proa de un barco.

Aún floreciste en cantos, aún rompiste en corrientes.
Oh sentina de escombros, pozo abierto y amargo.

Pálido buzo ciego, desventurado hondero,
descubridor perdido, todo en ti fue naufragio!

Es la hora de partir, la dura y fría hora
que la noche sujeta a todo horario.

El cinturón ruidoso del mar ciñe la costa.
Surgen frías estrellas, emigran negros pájaros.

Abandonado como los muelles en el alba.
Sólo la sombra trémula se retuerce en mis manos.

Ah más allá de todo. Ah más allá de todo.

Es la hora de partir. Oh abandonado!

Pablo Neruda - (Veinte poemas de amor y una canción desesperada / 1924)





A SONG OF DESPAIR

The memory of you emerges from the night around me.
The river mingles its stubborn lament with the sea.

Deserted like the dwarves at dawn.
It is the hour of departure, oh deserted one!

Cold flower heads are raining over my heart.
Oh pit of debris, fierce cave of the shipwrecked.

In you the wars and the flights accumulated.
From you the wings of the song birds rose.

You swallowed everything, like distance.
Like the sea, like time. In you everything sank!

It was the happy hour of assault and the kiss.
The hour of the spell that blazed like a lighthouse.

Pilot's dread, fury of blind driver,
turbulent drunkenness of love, in you everything sank!

In the childhood of mist my soul, winged and wounded.
Lost discoverer, in you everything sank!

You girdled sorrow, you clung to desire,
sadness stunned you, in you everything sank!

I made the wall of shadow draw back,
beyond desire and act, I walked on.

Oh flesh, my own flesh, woman whom I loved and lost,
I summon you in the moist hour, I raise my song to you.

Like a jar you housed infinite tenderness.
and the infinite oblivion shattered you like a jar.

There was the black solitude of the islands,
and there, woman of love, your arms took me in.

There was thirst and hunger, and you were the fruit.
There were grief and ruins, and you were the miracle.

Ah woman, I do not know how you could contain me
in the earth of your soul, in the cross of your arms!

How terrible and brief my desire was to you!
How difficult and drunken, how tensed and avid.

Cemetery of kisses, there is still fire in your tombs,
still the fruited boughs burn, pecked at by birds.

Oh the bitten mouth, oh the kissed limbs,
oh the hungering teeth, oh the entwined bodies.

Oh the mad coupling of hope and force
in which we merged and despaired.

And the tenderness, light as water and as flour.
And the word scarcely begun on the lips.

This was my destiny and in it was my voyage of my longing,
and in it my longing fell, in you everything sank!

Oh pit of debris, everything fell into you,
what sorrow did you not express, in what sorrow are you not drowned!

From billow to billow you still called and sang.
Standing like a sailor in the prow of a vessel.

You still flowered in songs, you still brike the currents.
Oh pit of debris, open and bitter well.

Pale blind diver, luckless slinger,
lost discoverer, in you everything sank!

It is the hour of departure, the hard cold hour
which the night fastens to all the timetables.

The rustling belt of the sea girdles the shore.
Cold stars heave up, black birds migrate.

Deserted like the wharves at dawn.
Only tremulous shadow twists in my hands.

Oh farther than everything. Oh farther than everything.

It is the hour of departure. Oh abandoned one!

Pablo Neruda - (1924)

Translation from poetryconnection.net





UN CHANT DESESPERE

Ton souvenir surgit de la nuit où je suis.
La rivière à la mer noue sa plainte obstinée.

Abandonné comme les quais à l’aube.
C'est l'heure de partir, ô l'abandonné !

sur mon cœur pleuvent des corolles.
Ô sentine de décombres, grotte féroce de naufragé !

En toi se sont accumulés avec les guerres et les envols.
Les oiseaux de mon chant de toi prirent essor.

Tu as tout englouti, comme le fait le lointain.
Comme la mer, comme le temps. Et tout en toi fut naufrage !

C'était l'heure joyeuse de l'assaut et du baiser
lueur de la stupeur qui brûlait comme un phare.

Anxiété de pilote et furie de plongeur aveugle,
trouble ivresse d'amour, tout en toi fut naufrage !

Dans l'enfance de brume, mon âme ailée et blessée,
Explorateur perdu, tout en toi fut naufrage !

Tu enlaças la douleur, tu t'accrochas au désir.
La tristesse te renversa et tout en toi fut naufrage !

Je fit reculer la muraille de l'ombre,
J'ai marché au-delà du désir et de l'acte.

Ô ma chair, chair de la femme aimée et perdue,
de toi à cette heure humide je fais un chant et t’évqoue.

Comme un verre, tu reçus l'infinie tendresse,
et l'oubli infini te brisa comme un verre.

Dans la noire, la noire solitude des îles,
c'est là, femme d'amour, que tes bras m'accueillirent.

C'était la soif, la faim, et toi tu fus le fruit.
C'était le deuil et les ruines et tu fus le miracle.

Ô ! Femme ! Comment as-tu pu m'enfermer
dans la terre de ton âme, dans la croix de tes bras..

Mon désir de toi fut le plus terrible et le plus court,
Le plus désordonné et le plus ivre, le plus tyranique et le plus avide.

Cimetière de baisers, il y a encore du feu dans tes tombes,
et becquetée d'oiseaux la grappe brûle encore.

Ô la bouche mordue, ô les membres baisés,
ô les dents affamées, ô les corps enlacés.

Ô ! Furieux accouplement de l'espoir et l'effort
qui nous noua tous deux et nous désespéra.

La tendresse, son eau, sa farine légère.
Et le mot commencé à peine sur les lèvres.

Ce fut là le destin où allait mon désir,
où mon désir tomba, tout en toi fut naufrage!

Ô sentine de décombres, tout est retombé sur toi,
toute la douleur tu l'as dite et toute la douleur t'étouffe.

De tombe en tombe encore tu brûlas et chantas.
Debout comme un marin à la proue d'un navire.

Et tu as fleuri dans des chants, tu t'es brisé dans des courants.
Ô sentine de décombres, puits ouvert de l'amertume.

Pâle et aveugle plongeur et pâle, infortuné frondeur,
explorateur perdu, tout en toi fut naufrage !

C'est l'heure de partir, la dure et froide heure
que la nuit toujours fixe à la suite des heures.

La mer fait aux rochers sa ceinture de bruit.
Froide l'étoile monte et de noirs oiseaux émigrent.

Abandonné comme les quais à l’aube.
Et seule dans mes mains se tord l'ombre tremblante.

Ah, bien plus loin que tout. Ah, plus loin que tout.

C'est l'heure de partir. Ô toi l'abandonné.

Pablo Neruda - (1924)

Traduction Pierre Clavilier





LA CANZONE DISPERATA

Il tuo ricordo emerge dalla notte in cui sono.
Il fiume riannoda al mare il suo lamento ostinato.

Abbandonato come i moli all'alba.
È l'ora di partire, oh abbandonato!

Sul mio cuore piovono fredde corolle.
Oh sentina di rifiuti, feroce tana di naufraghi!

In te si accumularono le guerre e i voli.
Da te innalzarono le ali gli uccelli del canto.

Tutto hai inghiottito, come la lontananza.
Come il mare, come il tempo. Tutto in te fu naufragio!

Era l'ora felice dell'assalto e del bacio.
L'ora dello stupore che ardeva come un faro.

Ansietà di nocchiero, furia di palombaro cieco,
torbida ebbrezza d'amore, tutto in te fu naufragio!

Nell'infanzia di nebbia la mia anima alata e ferita.
Scopritore perduto, tutto in te fu naufragio!

Ti attaccasti al dolore, ti aggrappasti al desiderio.
Ti abbatté la tristezza, tutto in te fu naufragio!

Feci retrocedere la muraglia d'ombra, andai oltre il desiderio e l'atto.
Oh carne, carne mia, donna che amai e persi, te, in quest'ora umida, evoco e canto.

Come una coppa albergasti l'infinita tenerezza,
e l'infinito oblio t'infranse come una coppa.

Era la nera, nera solitudine delle isole,
e lì, donna d'amore, mi accolsero le tue braccia.

Era la sete e la fame, e tu fosti la frutta.
Erano il dolore e le rovine, e tu fosti il miracolo.

Ah donna, non so come hai potuto contenermi
nella terra della tua anima, nella croce delle tue braccia!

Il mio desiderio di te fu il più terribile e corto,
il più sconvolto ed ebbro, il più teso e avido.

Cimitero di baci, c'è ancora fuoco nelle tue tombe,
ancora ardono i grappoli sbeccuzzati d'uccelli.

Oh la bocca morsa, oh le baciate membra,
oh gli affamati denti, oh i corpi intrecciati.

Oh la copula pazza di speranza e di vigore
in cui ci annodammo e ci disperammo.

E la tenerezza, lieve come l'acqua e la farina.
E la parola appena incominciata sulle labbra.

Questo fu il mio destino e in esso viaggiò il mio anelito,
e in esso cadde il mio anelito, tutto in te fu naufragio!

Oh sentina di rifiuti, in te tutto cadeva,
che dolore non spremesti, che dolore non ti soffoca.

Di caduta in caduta ancora fiammeggiasti e cantasti.
In piedi come un marinaio sulla prua di una nave.

Ancora fioristi in canti, ancora prorompesti in correnti.
Oh sentina di rifiuti, pozzo aperto e amaro.

Pallido palombaro cieco, sventurato fromboliere,
scopritore perduto, tutto in te fu naufragio!

È l'ora di partire, la dura e fredda ora
che la notte lega ad ogni orario.

Il cinturone rumoroso del mare cinge la costa.
Sorgono stelle fredde, emigrano neri uccelli.

Abbandonato come i moli nell'alba.
Solo l'ombra tremula si contorce nelle mie mani.

Ah più in là di ogni cosa. Ah più in là di ogni cosa.

È l'ora di partire. Oh abbandonato!

Pablo Neruda - (1924)





UMUTSUZ BİR ŞARKI

Çıkıp geliyor hayalin beni saran geceden.
Denize karıştırıyor inatçı yakınışını ırmak.

Terk edilmiş, gün batımındaki rıhtımlar gibi.
Ayrılık saati bu, ey terk edilmiş!

Yağıyor yüreğime soğuk taç yaprakları.
Ey yıkıntı uçurumu, vahşi mağarası kaza geçirenlerin.

Sende toplanır savaşlar ve uçuşlar.
Yükselir senden şarkı kuşlarının kanatları.

Bir uzaklık gibi yuttun her şeyi.
Deniz gibi, zaman gibi sende battı her şey!

Saldırı ve öpüşün mutlu saatiydi o.
Deniz feneri gibi parıldayan o esrime saati.

Uçuş korkusu, kör dalgıç öfkesi,
çalkantılı esrikliği aşkın, sende battı her şey!

Kanatlandı, yaralandı ruhum pusun çocukluğunda.
Kayıp keşif, sende battı her şey!

Sarıp sarmaladın acıyı, tutunuyorsun arzuya,
kendinden geçmişsin üzüntüyle, sende battı her şey!

İttim gölge duvarını geriye,
arzu ve eylemin ötesine, yürüdüm gittim.

Ah, ten, benim tenim, sevip yitirdiğim kadın,
seni çağırıyorum yaslı saatte, sana adıyorum şarkımı.

İçine aldın sonsuz sevecenliği bir fanus gibi
ve tuz buz etti seni sonsuz unutuluş.

Oradaydı adaların kara yalnızlığı,
orada sevda kadını, sardı kolların beni.

Susuzluk ve açlık vardı, meyveydin sen.
Acı ve yıkıntı vardı, mucizeydin sen.

Ah kadın, bilmem nasıl erittin beni
ruhumun toprağında, kollarının arasında!

Ne korkunç ve ne kısa oldu sana olan tutkum!
Ne zorlu ve ne esrik, ne gergin ve ne aç.

Öpücükler mezarlığı, sönmedi hâlâ yangını mezarlarının
yanar hâlâ kuşların gagaladığı verimli dalların.

Ey ısırılmış ağız, ey öpülmüş organlar,
ey aç dişler, ey sarmalanan bedenler.

Ey umut ve çabanın çılgın bağlanışı,
içinde kaynaşıp umutsuzlandığımız.

Ve sevecenlik, su ve toz kadar hafif,
başlar sözcük belli belirsiz dudaklar arasında.

Yazgımdı bu içinde geçti özlem yolculuğum
ve orada yıkıldı özlemim, sende battı her şey!

Ey yıkıntı uçurumu, içine düştü her şey,
çekmediğin hangi üzüntü kaldı, hangi dalgalar kaldı
seni yutmayan.

Yine de seslendin, şarkı söyledin dalgalardan dalgalara.
Dikilip bir gemici gibi pruvasında geminin.

Çiçek açarsın şarkılarla hâlâ, hâlâ kırılırsın akıntılarda.
Ey yıkıntı uçurumu, açık ve acı kuyu.

Solgun kör dalgıç, derinliklerin bahtsızı,
kayıp kaşif, sende battı her şey!

Ayrılık saati bu, hoyrat, bu gibi saat.
Gecenin tüm zaman çizelgelerine işaretlendiği an.

Sarar kıyıyı hışırdayan kuşağı denizin.
Yükselir soğuk yıldızlar, göç eder kara kuşlar.

Terk edilmiş, günbatımındaki rıhtımlar gibi.
Titrek bir gölge kaldı ellerimde oynaşan.

Ah, her şeyden uzak. Her şeyden uzak.

Ayrılık saati bu. Ey terk edilmiş!

Pablo Neruda - (1924)

Çeviri: Ergin Koparan (Yirmi aşk şiiri ve umutsuz bir şarkı, Varlık Yayınları, 1993)


Unknown photographer

Alfred de Musset - (Rappelle-toi)

RAPPELLE-TOI

Rappelle-toi, quand l'Aurore craintive
Ouvre au Soleil son palais enchanté;
Rappelle-toi, lorsque la nuit pensive
Passe en rêvant sous son voile argenté;
A l'appel du plaisir lorsque ton sein palpite,
Aux doux songes du soir lorsque l'ombre t'invite,
Ecoute au fond des bois
Murmurer une voix:
Rappelle-toi.

Rappelle-toi, lorsque les destinées
M'auront de toi pour jamais séparé,
Quand le chagrin, l'exil et les années
Auront flétri ce coeur désespéré;
Songe à mon triste amour, songe à l'adieu suprême!
L'absence ni le temps ne sont rien quand on aime.
Tant que mon coeur battra,
Toujours il te dira
Rappelle-toi.

Rappelle-toi, quand sous la froide terre
Mon coeur brisé pour toujours dormira;
Rappelle-toi, quand la fleur solitaire
Sur mon tombeau doucement s'ouvrira.
Je ne te verrai plus; mais mon âme immortelle
Reviendra près de toi comme une soeur fidèle.
Ecoute, dans la nuit,
Une voix qui gémit:
Rappelle-toi.

Alfred de Musset - (1842)





REMEMBER THOU

Remember thou, when timid morning light
Opens the mystic portals of the day;
Remember thou, when melancholy night
Beneath her silver veil doth dreaming stray,
When throbs thy heart to pleasure's happy call,
When shades of misty night about thee fall.
Hark! all the woodlands ring
With voice that's murmuring,
Remember!

Remember thou, after chill destiny,
Forevermore has parted you and me;
When grieving exile and the passing years
Have withered hope and dimmed my eyes with tears:
Dream of my hapless love, dream of my last farewell;
Absence nor time can break my love's deep spell.
Long as my heart shall beat,
Ever it will repeat,
Remember!

Remember thou, when 'neath the frozen ground
My broken heart shall rest in sleep profound;
Remember thou, when on my silent tomb
Shall burst the lonely floweret into bloom;
Thou shalt not see me more; but my immortal part
To thee will come again and linger near thy heart.
Hark! while the night-winds blow,
To a voice moaning low,
Remember!

Alfred de Musset - (1842)

http://www.archive.org/stream/completewritings02mussiala/completewritings02mussiala_djvu.txt





RICORDATI

Ricordati, quando l'aurora timida
Apre al sole il suo palazzo incantevole;
Ricordati, quando la notte pensierosa
Passa sognanda sotto il suo velo d'argento
Al richiamo del piacere mentre palpita il tuo seno
Ai dolci sogni della sera mentre l'ombra ti invita
Ascolta, nel fondo del bosco
Una voce mormora:
Ricordati!

Ricordati, quando il destino
Mi avrà separato per sempre da te
Quando il dolore, l'esilio e gli anni
Avranno appassito questo cuore disperato;
Sogna il mio triste amore, sogna l'addio supremo!
Né l'assenza né il tempo non sono niente quando si ama.
Finché il mio cuore batterà
Sempre ti dirà:
Ricordati!

Ricordati, quando sotto la terra fredda
Il mio cuore spezzato per sempre dormirà;
Ricordati, quando il fiore solitario
Sulla mia tomba delicatamente si aprirà.
Non ti vedrò più; ma la mia anima immortale
Ritornerà vicino a te come una sorella fedele.
Ascolta, nella notte,
Una voce che geme:
Ricordati!

Alfred de Musset - (1842)

Turco tradotta da Hande Tekin





HATIRLA

Hatırla, çekingen Tan Güneşe
Mutlu sarayını açtığı zaman;
Hatırla, geçerken dalgın gece
Düş kurup gümüş tülünün altından;
Göğsün küt küt atarken hazlar davet edince,
Gölge seni akşamın düşlerine çekince,
Ormanların dibinde
Bir ses mırıldanır, dinle:
Hatırla.

Hatırla, gün gelip beni kader
Sonsuza dek senden ayırınca,
Üzüntü, sürgün ve seneler
Bu çaresiz kalbi soldurunca;
Düşün son elvedayı, hazin aşkımı düşün!
Yokluk ve zaman hiçtir insan sevmeye görsün.
Kalbim çarpıp durdukça,
O hep diyecek sana:
Hatırla.

Hatırla, soğuk toprak altında
Kırık kalbim sonsuza dek uyurken;
Hatırla, yalnız çiçek mezarımda
Böyle usul usul açıyorken,
Seni bir daha görmeyeceğim, ama ölümsüz ruhum
Sadık kızkardeş gibi dönüp gelecek sana.
Gecenin içersinde
İnleyen sesi dinle:
Hatırla.

Alfred de Musset - (1842)

Çeviri: Ahmet Necdet & Jean-Luis Mattei



Les enfants du siècle (1999)

28 Haziran 2013 Cuma

L'Étranger / Albert Camus

"Comme si cette grande colère m'avait purgé du mal, vidé d'espoir, devant cette nuit chargée de signes et d'étoiles, je m'ouvrais pour la première fois à la tendre indifférence du monde. De l'éprouver si pareil à moi, si fraternel enfin, j'ai senti que j'avais été heureux, et que je l'étais encore. Pour que tout soit consommé, pour que je me sente moins seul, il me restait à souhaiter qu'il y ait beaucoup de spectateurs le jour de mon exécution et qu'ils m'accueillent avec des cris de haine."

Albert Camus - (L'Étranger / 1942)






"It was as if that great rush of anger had washed me clean, emptied me of hope, and, gazing up at the dark sky spangled with its signs and stars, for the first time, the first, I laid my heart open to the benign indifference of the universe. To feel it so like myself, indeed, so brotherly, made me realize that I'd been happy, and that I was happy still. For all to be accomplished, for me to feel less lonely, all that remained to hope was that on the day of my execution there should be a huge crowd of spectators and that they should greet me with howls of execration."

Albert Camus - (The Stranger / 1942)





"Sanki bu büyük öfke beni kötülüklerden arındırmış, umuttan kurtarmıştı. İşaretler ve yıldızlardan yüklü olan bu gecede, kendimi ilk kez olarak, dünyanın tatlı kayıtsızlığına açıyordum. Dünyayı kendime bu kadar eş, bu kadar kardeş bulunca, anladım ki eskiden mutluluğuma ermişim. Hatta hala da mutluyum. Her şey tamam olsun, kendimi pek yalnız hissetmeyeyim diye, idam günümde bir sürü seyirci bulunmasını ve nefret çığlıklarıyla karşılamalarını dilemekten başka bir şey kalmıyor."

Albert Camus - (Yabancı / 1942)



Albert Camus, 1945, by Henri Cartier-Bresson






27 Haziran 2013 Perşembe

Easter, 1916 / William Butler Yeats

Easter, 1916

I have met them at close of day  
Coming with vivid faces
From counter or desk among grey  
Eighteenth-century houses.
I have passed with a nod of the head  
Or polite meaningless words,  
Or have lingered awhile and said  
Polite meaningless words,
And thought before I had done  
Of a mocking tale or a gibe  
To please a companion
Around the fire at the club,  
Being certain that they and I  
But lived where motley is worn:  
All changed, changed utterly:  
A terrible beauty is born.

That woman's days were spent  
In ignorant good-will,
Her nights in argument
Until her voice grew shrill.
What voice more sweet than hers  
When, young and beautiful,  
She rode to harriers?
This man had kept a school  
And rode our wingèd horse;  
This other his helper and friend  
Was coming into his force;
He might have won fame in the end,  
So sensitive his nature seemed,  
So daring and sweet his thought.
This other man I had dreamed
A drunken, vainglorious lout.
He had done most bitter wrong
To some who are near my heart,  
Yet I number him in the song;
He, too, has resigned his part
In the casual comedy;
He, too, has been changed in his turn,  
Transformed utterly:
A terrible beauty is born.

Hearts with one purpose alone  
Through summer and winter seem  
Enchanted to a stone
To trouble the living stream.
The horse that comes from the road,  
The rider, the birds that range  
From cloud to tumbling cloud,  
Minute by minute they change;  
A shadow of cloud on the stream  
Changes minute by minute;  
A horse-hoof slides on the brim,  
And a horse plashes within it;  
The long-legged moor-hens dive,  
And hens to moor-cocks call;  
Minute by minute they live:  
The stone's in the midst of all.

Too long a sacrifice
Can make a stone of the heart.  
O when may it suffice?
That is Heaven's part, our part  
To murmur name upon name,  
As a mother names her child  
When sleep at last has come  
On limbs that had run wild.  
What is it but nightfall?
No, no, not night but death;  
Was it needless death after all?
For England may keep faith  
For all that is done and said.  
We know their dream; enough
To know they dreamed and are dead;  
And what if excess of love  
Bewildered them till they died?  
I write it out in a verse—
MacDonagh and MacBride  
And Connolly and Pearse
Now and in time to be,
Wherever green is worn,
Are changed, changed utterly:  
A terrible beauty is born.

William Butler Yeats





1916 Paskalya Ayaklanması

Gün batarken karşılaştım
Diri yüzlerle geliyorlardı
Ya tezgahlarından, ya masalarından,
On sekizinci yüzyıldan kalma
Külrengi evlerin arasından.
Ya başımla selam verip
Kibar anlamsız sözlerle geçtim,
Ya da ayaküstü durup
Kibar anlamsız sözler söyledim.
Önce alaycı bir fıkra
Ya da kahvede ocak başında
Bir dostun hoşuna gidecek
İnce bir nükte geldi aklıma,
Biliyordum ki onlarla ben
Hep soytarılık edilen
Bir yerde yaşıyorduk ancak:
Her şey değişti, değişti kökten:
Korkunç bir güzellik doğdu.

Şu kadın günlerini
Bilinçsiz bir iyilikle geçirdi,
Ya da çekişerek geceleri
Sesini soluğunu yitirdi.
Gençken, güzelken eskiden
Sesinden tatlı ses var mıydı,
Atını avda sürerken?
Bir okul yönetirdi bu adam,
Bizim kanatlı ata binerdi;
Bu da yardımcısı, dostu,
Gücüne güç katardı;
Öyle inceydi ki yaradılışı,
Düşüncesi öyle korkusuzdu ki,
Sonunda belki de üne ererdi.
Şunu da kendini beğenmişin,
Ayyaşın biri diye bilirdim.
Kimi sevdiklerime
Nice haksızlık ettiydi ya,
Gene de anıyorum türkümde;
O da vazgeçti sonunda
Bu rastgele oyundan;
Sırasında o da değişti,
Değişti kökten:
Korkunç bir güzellik doğdu.

Yürekler tek amaçla
Yaz boyunca, kış boyunca
Büyüyle taş olmuş sanki
Sarsmak için bu gidişi.
Yoldan gelen atla atlı,
Bulutlardan bulutlara
Uzanıp giden kuşlar
Değişiyor her dakika;
Derede bir bulut gölgesi
Değişiyor her dakika;
Sekiyor bir atın toynağı,
Suları sıçratıyor bir at;
Dalıyor orman tavukları,
Orman horozlarını çağırıp;
Yaşıyorlar her dakika:
O taş hepsinin içinde.

Durmadan özünden vermek
Taşa çevirebilir yüreği.
Ah bu ne zaman yetecek?
Göklere ve bize düşen
Art arda adlarını anmak,
Bir ana nasıl anarsa adını
Çırpınan gövdesine sonunda
Uyku inen yavrusunun.
Gelen geceden başka nedir bu?
Yok yok, gece değil, ölüm;
Boşuna bir ölüm mü yoksa?
Çünkü yapılan söylenen bir yana
İngiliz durabilir sözünde.
Biliyoruz düşlerini. Bilmek
Yeter düş kurup öldüklerini;
Ya aşırı sevgiden
Çıldırıp öldülerse?
Yazıyorum şiirimde
MacDonagh ile MacBride
Sonra Connolly ile Pearse
Hem bugün, hem gelecek günlerde,
Yeşil giyilen her yerde,
Değişti, her şey değişti kökten:
Korkunç bir güzellik doğdu.

William Butler Yeats

Alıntı: http://www.karakutu.com/william-butler-yeats-1916-paskalya-ayaklanmas/


William Butler Yeats







Bella / Pablo Neruda

BELLA

Bella,
como en la piedra fresca
del manantial, el agua
abre un ancho relámpago de espuma,
así es la sonrisa en tu rostro,
bella.

Bella,
de finas manos y delgados pies
como un caballito de plata,
andando, flor del mundo,
así te veo,
bella.

Bella,
con un nido de cobre enmarañado
en tu cabeza, un nido
color de miel sombría
donde mi corazón arde y reposa,
bella.

Bella,
no te caben los ojos en la cara,
no te caben los ojos en la tierra.
Hay países, hay ríos
en tus ojos,
mi patria está en tus ojos,
yo camino por ellos,
ellos dan luz al mundo
por donde yo camino,
bella.

Bella,
tus senos son como dos panes hechos
de tierra cereal y luna de oro,
bella.

Bella,
tu cintura
la hizo mi brazo como un río cuando
pasó mil años por tu dulce cuerpo,
bella.

Bella,
no hay nada como tus caderas,
tal vez la tierra tiene
en algún sitio oculto
la curva y el aroma de tu cuerpo,
tal vez en algún sitio,
bella.

Bella, mi bella,
tu voz, tu piel, tus uñas,
bella, mi bella,
tu ser, tu luz, tu sombra,
bella,
todo eso es mío, bella,
todo eso es mío, mía,
cuando andas o reposas,
cuando cantas o duermes,
cuando sufres o sueñas,
siempre,
cuando estás cerca o lejos,
siempre,
eres mía, mi bella,
siempre.

Pablo Neruda - (Los versos del capitán, 1952)



 


LOVELY ONE

Lovely one,
just as on the cool stone
of the spring, the water
opens a wide flash of foam,
so is the smile of your face,
lovely one.

Lovely one,
with delicate hands and slender feet
like a silver pony,
walking, flower of the world,
thus I see you,
lovely one.

Lovely one,
with a nest of copper entangled
on your head, a nest
the color of dark honey
where my heart burns and rests,
lovely one.

Lovely one,
your eyes are too big for your face,
your eyes are too big for the earth.

There are countries, there are rivers,
in your eyes,
my country as In your eyes,
I walk through them,
they light the world
through which I walk,
lovely one.

Lovely one,
your breasts are like two loaves made
of grainy earth and golden moon,
lovely one.

Lovely one,
your waist,
my arm shaped it like a river when
it flowed a thousand years through your sweet body,
lovely one.

Lovely one,
there is nothing like your hips,
perhaps earth has
in some hidden place
the curve and the fragrance of your body,
perhaps in some place,
lovely one.

Lovely one, my lovely one,
your voice, your skin, your nails,
lovely one, my lovely one,
your being, your light, your shadow,
lovely one,
all that is mine, lovely one,
all that is mine, my dear,
when you walk or rest,
when you sing or sleep,
when you suffer or dream,
always,
when you are near or far,
always,
you are mine, my lovely one,
always.

Pablo Neruda - (The Captain's Verses, 1952)



 


BELLA

Bella,
come nella pietra fresca
della sorgente, l'acqua
apre un ampio lampo di spuma,
così è il sorriso del tuo volto,
bella.

Bella,
dalle fini mani e dagli esili piedi
come un cavallino d'argento,
che cammina, fiore del mondo,
così ti vedo,
bella.

Bella,
con un nido di rame intricato
sulla testa, un nido
color di miele cupo
dove il mio cuore arde e riposa,
bella.

Bella,
gli occhi non ti stanno nel volto,
non ti stanno nella terra.
Vi son paesi, vi son fiumi
nei tuoi occhi,
la mia patria sta nei tuoi occhi,
io cammino in mezzo ad essi,
essi danno luce al mondo
dove io cammino,
bella.

Bella,
i tuoi seni sono come due pani fatti
di terra cereale e luna d'oro,
bella.

Bella,
la tua cintura
il mio braccio l'ha fatta come un fiume quando
è passato mill'anni per il tuo dolce corpo.
bella.

Bella,
non v'è nulla come i tuoi fianchi,
forse la terra possiede
in qualche luogo occulto
la curva e l'aroma del tuo corpo.
forse in qualche luogo
bella.

Bella, mia bella,
la tua voce, la tua pelle, le tue unghie.
bella, mia bella,
il tuo essere, la tua luce, la tua ombra,
bella,
tutto è mio, bella,
tuttoè mio, mia,
quando cammini o riposi,
quando canti o dormi,
quando soffri o sogni,
sempre,
quando sei vicina o lontana,
sempre
sei mia, mia bella,
sempre.

Pablo Neruda - (I Versi Del Capitano, 1952)





BELLE

Belle,
pareil à l’eau qui sur la pierre fraîche
de la source
ouvre son grand éclair d’écume,
est ton sourire,
belle.

Belle,
aux fines mains, aux pieds déliés
comme un petit cheval d’argent,
fleur du monde, marchant,
je te vois moi,
belle.

Belle,
avec un nid de cuivre enchevêtré
dans la tête, un nid
d’une brune couleur de miel
où mon coeur brûle et se repose,
belle.

Belle,
aux yeux trop grands pour ton visage,
aux yeux trop grands pour la planète.
I1 y a des pays, des fleuves
dans tes yeux,
ma patrie se tient dans tes yeux,
je vagabonde à travers eux,
ils donnent sa clarté au monde
partout où s’avancent mes pas,
belle.

Belle,
tes seins sont pareils à deux pains
- terre froment et lune d’or -,
belle.

Belle,
ta taille
mon bras l’a faite comme un fleuve
mille années parcourant la douceur de ta chair,
belle.

Belle,
rien n’a le charme de tes hanches,
la terre en quelque lieu caché
a peut-être, elle,
la courbe de ton corps et son parfum,
en quelque lieu peut-être,
belle.

Belle, ma belle,
ta voix, ta peau, tes ongles,
belle, ma belle,
ton être, ta clarté, ton ombre,
belle,
tout cela est mien, belle,
tout cela, mienne, m’appartient,
lorsque tu marches ou te reposes,
lorsque tu chantes ou que tu dors,
lorsque tu souffres ou que tu rêves,
toujours,
lorsque tu es proche ou lointaine,
toujours,
ma belle, tu es mienne,
toujours.

Pablo Neruda - (Les Vers du Capitaine, 1952)





EY GÜZEL

Ey güzel,
kaynağın serin taşı gibi
açıyor su
köpükten geniş yıldırım ışıltısını,
işte böyle yüzündeki gülüş,
ey güzel. 


Ey güzel,
narin ellerle ve ince ayaklarla
gümüşten bir tay gibi,
gidiyorsun, ey dünyanın çiçeği,
işte böyle görüyorum seni,
ey güzel.

Ey güzel,
örülmüş bakırdan bir yuva
başında, yüreğimin yandığı ve dinlendiği
esmer balın rengini
taşıyan bir yuva,
ey güzel.

Ey güzel,
gözlerini barındıramaz yüzün,
gözlerini barındıramaz yeryüzü.
Ülkeler var, ırmaklar var
gözlerinde,
memleketim var gözlerinde
vuruyorum kendimi onlara,
dünyaya ışık veriyorlar,
nereye gidersem gideyim,
ey güzel.

Ey güzel,
memelerin iki ekmek gibidir, yapılmış
mısırlı topraktan ve altın bir aydan,
ey güzel.

Ey güzel,
belin
yarattı kolumu bir ırmak gibi,
bin yıldır akarken şirin bedenin üzerinden,
ey güzel.

Ey güzel,
kalçaların gibisi yoktur,
belki sahibidir toprak
şu ya da bu gizli yerinde
bedeninin kıvrımlarına ve rayihasına,
belki şu ya da bu yerde,
ey güzel.

Ey güzel, güzelim,
sesin, derin, tırnakların,
ey güzel, güzelim,
varlığın, ışığın, gölgen,
ey güzel,
hepsi benim, ey güzel,
hepsi benim, kendimin,
giderken sen ya da dinlenirken,
şakırken sen ya da uyurken,
her zaman,
yakındayken sen ya da uzaktayken,
her zaman,
benimsin, güzelim,
her zaman.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

("Kaptanın Dizeleri"nden, 1952)



Monica Bellucci, by Fabrizio Ferri

Le Léthé / Charles Baudelaire

Le Léthé

Viens sur mon coeur, âme cruelle et sourde,
Tigre adoré, monstre aux airs indolents;
Je veux longtemps plonger mes doigts tremblants
Dans l'épaisseur de ta crinière lourde;

Dans tes jupons remplis de ton parfum
Ensevelir ma tête endolorie,
Et respirer, comme une fleur flétrie,
Le doux relent de mon amour défunt.

Je veux dormir! dormir plutôt que vivre!
Dans un sommeil aussi doux que la mort,
J'étalerai mes baisers sans remords
Sur ton beau corps poli comme le cuivre.

Pour engloutir mes sanglots apaisés
Rien ne me vaut l'abîme de ta couche;
L'oubli puissant habite sur ta bouche,
Et le Léthé coule dans tes baisers.

À mon destin, désormais mon délice,
J'obéirai comme un prédestiné;
Martyr docile, innocent condamné,
Dont la ferveur attise le supplice,

Je sucerai, pour noyer ma rancoeur,
Le népenthès et la bonne ciguë
Aux bouts charmants de cette gorge aiguë
Qui n'a jamais emprisonné de coeur.

Charles Baudelaire





Lethe

Come, lie upon my breast, cruel, insensitive soul,
Adored tigress, monster with the indolent air;
I want to plunge trembling fingers for a long time
In the thickness of your heavy mane,

To bury my head, full of pain
In your skirts redolent of your perfume,
To inhale, as from a withered flower,
The moldy sweetness of my defunct love.

I wish to sleep! to sleep rather than live!
In a slumber doubtful as death,
I shall remorselessly cover with my kisses
Your lovely body polished like copper.

To bury my subdued sobbing
Nothing equals the abyss of your bed,
Potent oblivion dwells upon your lips
And Lethe flows in your kisses.

My fate, hereafter my delight,
I'll obey like one predestined;
Docile martyr, innocent man condemned,
Whose fervor aggravates the punishment.

I shall suck, to drown my rancor,
Nepenthe and the good hemlock
From the charming tips of those pointed breasts
That have never guarded a heart.

Charles Baudelaire

William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)





El leteo

Ven a mi pecho, alma sorda y cruel,
Tigre adorado, monstruo de aire indolente;
Quiero enterrar mis temblorosos dedos
En la espesura de tu abundosa crin;

Sepultar mi cabeza dolorida
En tu falda colmada de perfume
Y respirar, como una ajada flor,
El relente de mi amor extinguido.

¡Quiero dormir! ¡Dormir más que vivir!
En un sueño, como la muerte, dulce,
Estamparé mis besos sin descanso
Por tu cuerpo pulido como el cobre.

Para ahogar mis sollozos apagados,
Sólo preciso tu profundo lecho;
El poderoso olvido habita entre tus labios
Y fluye de tus besos el Leteo.

Mi destino, desde ahora mi delicia,
Como un predestinado seguiré;
Condenado inocente, mártir dócil
Cuyo fervor se acrece en el suplicio.

Para ahogar mi rencor, apuraré
El nepentes y la cicuta amada,
del pezón delicioso que corona este seno
el cual nunca contuvo un corazón.

Charles Baudelaire

De "Las flores del mal" Versiones de Antonio Martínez Sarrión, La Gaya Ciencia S.A. Barcelona 1976

nepentes: pócima mágica que los antiguos ingerían para suprimir la tristeza y el dolor y que, posiblemente, contenía algún estupefaciente.

Leteo: uno de los ríos del infierno, cuyas quietas aguas permitían a los muertos el olvido de sus afanes terrestres.





Il Lete

Qui sul mio cuore, anima crudele
e sorda, vieni, tigre amata, mostro
dalle pose indolenti; le mie dita
tremanti voglio immergere nel fondo
della tua spessa chioma, lungamente;
e seppellir la testa indolenzita
nella tua gonna piena del tuo odore;
come un fiore appassito respirare
dell'amore defunto il tanfo dolce.

Voglio dormire! meglio della vita
è certo il sonno, un sonno dolce come
la morte: e sopra il tuo bel corpo lucido,
come di rame, deporrò i miei baci,
senza rimorso. Nulla può l'abisso
del letto tuo per mandar giù i placati
singhiozzi: l'oblio abita potente
sulla tua bocca; e dentro i baci tuoi
scorre l'acqua del Lete. Al mio destino,
che m'è delizia ormai, voglio obbedire
come un predestinato; e, mite martire,
condannato innocente, il cui fervore
arroventa il supplizio, sulle punte
incantate di questo eretto seno
che non ha mai imprigionato un cuore,
io succhierò il nepente e la cicuta
per annegare tutto il mio rancore.

Charles Baudelaire

http://www.poesieracconti.it/poesie/a/charles-baudelaire/il-lete





LÉTHÉ

(yasaklanmış şiir)

Vahşi ve sağır ruh, gel kalbime, gel diyorum,
Tembel, miskin canavar, sen tapılası kaplan;
Şu titreyen parmaklarımı uzun zaman
Ağır, yoğun yelene daldırmak istiyorum;

Acılı, üzgün başımı usulca sokayım
Teninin kokusuyla dolu eteklerine,
Solgun bir çiçek gibi derinden derine
Pis kokan ölü aşkımı içime çekeyim.

Hayatdan çok uyumak istiyorum uyumak!
Kuşkulu bir uykuda, tatlı ölüm misali,
Vicdan azabı duymadan öpücüklerimi
Bakır gibi cilalı güzel vücuduna yaymak.

Ancak senin yatağının uçurumu yutar
Şimdi artık dinmiş olan hıçkırıklarımı;
Senin ağzında unutuşun o güçlü tadı,
Léthé ırmağı öpüşlerin içinden akar.

Zevkin buyruklarına uymak, boynumun borcu,
Çünkü, kaderim alnıma peşin yazılmış böyle;
Ben, günahı körükleyip aşkın ateşiyle
Alevlendiren uysal kurban, ben masum suçlu,

Dinsin diye bu acı, uyuşsun diye kinim
Yıllardır altında hiç kalp barındırmayan
Sivri göğüslerinin güzelim uçlarından
Kana kana baldıran zehrini içeceğim!

Charles Baudelaire

Alıntı: Tercüme Dergisi


Photo by Titovich Pavel






Modigliani (2004)

"Good evening, everyone. Good evening. Tonight l walked across the bridge. But there was no bridge there. l carried a bag full of love but no one to share it with. And then l thought of you. All of you. Love! We don't have to look any further. The future of art is in a woman's face."

Modigliani (2004) - A quote from the movie.



 


"Herkese iyi akşamlar. İyi akşamlar. Bu gece köprüyü geçtim. Ama köprü diye bir şey yoktu. Aşkın bütün yükünü taşıdım fakat paylaşan kimse yok. Ve sonra seni düşündüm. Hepimizi. Aşk! Bundan başka hiçbir şey görmek zorunda değiliz. Sanatın geleceği bir kadının yüzünde."

Modigliani (2004) - Filmden bir alıntı.



Modigliani (2004) - A scene from the movie.

Teoría y juego del duende / Federico García Lorca

"Así, pues, el duende es un poder y no un obrar, es un luchar y no un pensar. Yo he oído decir a un viejo maestro guitarrista: "El duende no está en la garganta; el duende sube por dentro desde la planta de los pies."

Federico García Lorca - (Teoría y juego del duende / Madrid, 1933)





"So, then, the duende is a force not a labour, a struggle not a thought. I heard an old maestro of the guitar say: "The duende is not in the throat; the duende surges up, inside, from the soles of the feet."

Federico García Lorca - (Theory and Play Of The Duende / Madrid, 1933)





"Sonuçta duende bir güçtür, bir çalışma değildir. Bir mücadeledir, düşünce değildir. Bir gitar ustasının şöyle dediğini duymuştum : "Duende gırtlakta değildir; ayak tabanlarından başlayarak içten yükselir"

Federico García Lorca - (Duende kuramı ve oyun / Madrid, 1933)


Flamenco, Violet, by Renata Brzozowska

26 Haziran 2013 Çarşamba

Libro de las preguntas / Pablo Neruda

"Dime, la rosa está desnuda / o sólo tiene ese vestido?" Pablo Neruda - (Libro de las preguntas, III)   





"Tell me, is the rose naked / or is that her only dress?" Pablo Neruda - (The Book of Questions, III)


 



"Dis-moi, la rose est-elle nue / ou n'a-t-elle que cette robe?" Pablo Neruda - (Le livre des questions, III)


 



"Dimmi, la rosa è nuda / o ha solo quel vestito?" Pablo Neruda - (Il libro delle domande, III)





 "Söyle bana, gül, çırılçıplak mısın / hep böyle mi giyinirsin yoksa?" Pablo Neruda - (Sorular Kitabı, III)

Çeviri: Acem Özler - Jörg Spötter - Şahap Eraslan



Janeth Gallego